หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 297

“ท่าน พวกเรากลับไปทั้งๆ แบบนี้เลยเหรอ ไม่แก้แค้นให้คุณชายแล้วเหรอครับ”

เดินออกจากโรงแรมฟู่เหา ลูกน้องคนหนึ่งก็เว่ยคุนอันก็กล่าวขึ้น

“แค้นน่ะต้องชำระอยู่แล้ว แต่ยังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของมันเลย ว่าทำไมถึงได้ทำให้คนในเมืองหงเฉิงปกป้องมันเยอะขนาดนี้ ในเมื่อไม่สามารถแตะมันได้ในเมืองหงเฉิง พวกแกอยู่ที่นี่ไป จับตาดูมันให้ดี ทันทีที่มันออกจากเมืองหงเฉิง รีบรายงานฉันทันที!”

เว่ยคุนอันกล่าวด้วยสีหน้าอึมครึม

“รับทราบครับ!” ลูกน้องทุกคนพยักหน้า!

......

เรื่องที่ทำขาของเว่ยเทาหักก็ถือว่าจบไปได้แล้ว เว่ยคุนอันไม่ได้มาหาเรื่องเฉินผิงที่เมืองหงเฉิง ศิษย์พี่ศิษย์น้องของเยี่ยเฝิงชุนก็ไม่ได้มาที่เมืองหงเฉิง ไม่รู้ว่ายังไม่ได้รับข่าวเรื่องที่เยี่ยเฝิงชุนตาย หรือไม่ได้คิดจะแก้แค้นให้กับเยี่ยเฝิงชุนแต่แรกกันแน่

เฉินผิงจึงใช้เวลาว่างช่วงนี้ ปรุงยาเสี่ยวหวนตันอย่างหนักหน่วง ภายใต้การบริหารของซูเหวินจง ราคาของเสี่ยวหวนตันจึงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ และมีของน้อยกว่าความต้องการ

ระหว่างนั้นเฉินผิงไปที่วัดเหลยหมิงมารอบหนึ่ง ไปช่วยดูดซับปราณหยินเหน็บหนาวบนตัวของลูกสาวอาจารย์ปู้ซวีมา ส่งผลให้เฉินผิงได้สะสมพลังไม่น้อยเลย จนสามารถนำไปปรุงยาเสี่ยวหวนตันได้

มองดูกองเงินในมือของตนที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ เฉินผิงคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะไปดูที่เมืองอวิ๋นเฉิงแล้ว บางทีอาจได้วัตถุดิบหายากจากที่เมืองนั่นมา!

เนื่องจากเขาไม่คุ้นเคยกับเมืองอวิ๋นเฉิง เฉินผิงจึงตัดสินใจให้หลินเทียนหู่นั้นไปกับตนด้วย หนึ่งคือจะได้คนที่ไว้ใจได้ให้ใช้งาน และอีกอย่างคือหลินเทียนหู่ค่อนข้างคุ้นเคยกับเมืองนี้!

เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะไปเมืองอวิ๋นเฉิง เฉินผิงก็ไปที่ตระกูลซูเพื่อไปบอกลาซูอวี่ฉีและซูเหวินจง เพราะการไปเมืองอวิ๋นเฉิง เขาต้องเสียเวลาไปอยู่ที่นั่นสักพักหนึ่งด้วย

“ว่าไงนะ คุณจะไปเมืองอวิ๋นเฉิง? งั้นฉันไปด้วยสิ!”

ซูอวี่ฉีได้ยินจึงรีบพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ซูอวี่ฉีเองก็เยียวยาบาดแผลทางใจที่ถูกลักพาตัวมาได้แล้ว ทำให้ความรักของทั้งคู่นั้นพัฒนาขึ้นไม่น้อย!

“คุณเป็นผู้หญิงอย่าไปเลยน่า บางทีที่เมืองอวิ๋นเฉิงอาจมีอันตรายก็ได้!”

เฉินผิงรู้ดี ว่าเว่ยคุนอันไม่มีทางล้มเลิกการแก้แค้นไปง่ายๆ ที่ช่วงนี้เขาเงียบๆ ไป ก็เพียงแค่กำลังรอโอกาสเท่านั้น!

ทั้งคู่หยอกล้อกันอีกครั้ง ราวกับเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามัน!

เช้าวันที่สอง หลินเทียนหู่ขับรถ เฉินผิงและซูอวี่ฉีนั่งอยู่เบาะหลัง จากนั้นก็เดินทางไปยังเมืองอวิ๋นเฉิง!

“เมื่อถึงเมืองอวิ๋นเฉิงครั้งนี้ ฉันจะพาคุณไปเที่ยวให้สนุกเลย นี่ก็นานแล้วที่ตัวฉันเองก็ไม่ได้กลับเมืองอวิ๋นเฉิง!”

ซูอวี่ฉีพูดกับเฉินผิงอย่างตื่นเต้น

“คุณคุ้นเคยกับเมืองอวิ๋นเฉิงมากเลยเหรอ”

เฉินผิงมองไปทางซูอวี่ฉีอย่างไม่เข้าใจ

“แน่นอนสิ ตอนเด็กฉันเคยอาศัยที่เมืองอวิ๋นเฉิงอยู่ช่วงหนึ่ง ป้าของฉันก็เป็นคนอวิ๋นเฉิง เมื่อก่อนฉันชอบไปอยู่ที่บ้านท่านน่ะ แต่ก็ไม่ได้ไปมาหลายปีแล้ว....”

ซูอวี่ฉีพูดไป จู่ๆ สีหน้าของเธอก็เหงาหงอยขึ้นมา