หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 300

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินเทียนหู่ยังตะลึงจนจอดรถทันที ดวงตาของซูอสี่ฉีเองก็เบิกโพล่งอย่างไม่น่าเชื่อ!

“ช่วยผม ช่วยผม......”

คนในรถทั้งสี่คน บัดนี้เหลือเพียงแค่คนที่อยู่ที่นั่งข้างคนขับเท่านั้นที่ยังเหลือลมหายใจ และกำลังร้องขอความช่วยเหลือ!

ขาของเขาติดอยู่ตรงบ่อนั่งจนขยับไม่ได้ มองไปที่น้ำมันเครื่องที่ไหลออกมาเรื่อยๆ หนุ่มวัยกลางคนคนนี้จึงกลัว!

เฉินผิงเดินไปทางชายวัยกลางคนคนนั้น พร้อมกับจุดบุหรี่ตัวหนึ่ง!

ฉากตรงหน้าทำเอาม่านตาของชายหนุ่มขยาย นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความหวั่นผวา เขาเข้าใจดีว่าบุหรี่ในมือของเฉินผิงหมายความว่ายังไง!

“ได้โปรด ไว้ชีวิต......”

ชายวัยกลางคนขอร้องเฉินผิงด้วยใบหน้าเปื้อนเลือด!

เฉินผิงค่อยๆ ย่อตัวลง มองไปที่ชายตรงหน้าอย่างเฉยชา “ใครเป็นคนส่งแกมา”

ชายวัยกลางคนชะงัก ในแววตาของเขาแฝงไปด้วยความลังเล เขาไม่กล้าทรยศเว่ยคุนอัน เพราะว่าครอบครัวของเขายังอยู่ที่เมืองเสิ่งเฉิง!

เมื่อเห็นความลังเลของชายคนนั้น เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปในทันที!

ชายวัยกลางคนกัดฟันพร้อมมองไปที่แผ่นหลังของเฉินผิง “พวกเราเป็นคนของตระกูลเว่ย ประธานเว่ยเป็นคนสั่งให้พวกเราทำแบบนี้ และพวกเราเองก็หมดหนทาง ขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ......”

ชายหนุ่มตะโกนไปทางเฉินผิง!

เฉินผิงชะงักฝีเท้า บนหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึก เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้อยู่แล้ว เขาคิดไว้แล้วว่าเว่ยคุนอันต้องเป็นคนทำเรื่องพวกนี้!

หลังชะงักไปหลายวิ เฉินผิงก็เดินไปด้านหน้าอีกครั้ง พร้อมโยนก้นบุหรี่ไปทางด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ!

บุหรี่ที่ยังติดไฟอยู่ เมื่อโดนน้ำมันที่อยู่บนพื้น ก็ลุกไหม้เป็นเพลิงอันรุนแรงขึ้น!

เสียงโอดครวญอันทรมานของชายหนุ่มถูกส่งออกมา ฟังแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เฉินผิงฟังเสียงครวญครางอันทรมานนั้น ในใจของเขาไม่รู้สึกอะไรแม้แต่นิด เขาในตอนนี้เริ่มคลั่งเลือดมากขึ้น และเขารู้ดี ความเมตตาที่มีต่อศัตรู ไม่ต่างจากความอำมหิตที่มีต่อตัวเราเอง!

หน้าของซูอวี่ฉีแดงก่ำ มองแรงใส่เฉินผิงทีหนึ่ง “หน้าไม่อาย ใครจะแต่งกับคุณกัน”

หลายชั่วโมงต่อมา รถยนต์เดินทางมาถึงเมืองอวิ๋นเฉิง ทันทีที่เข้าเมือง เขาก็ได้กลิ่นสมุนไพรอันรุนแรง สองฟากของถนนตากยาสมุนไพรเอาไว้มากมาย อาจเป็นเพราะคนบริเวณนี้ชินชาแล้ว จึงไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร กลายเป็นซูอวี่ฉีที่ต้องอุดจมูกเอาไว้

“นี่มันกลิ่นอะไรกัน กลิ่นแย่จัง......”

“นี่เป็นกลิ่นของสมุนไพรตากแห้ง ของแบบนี้ดมเยอะๆ ช่วยให้ร่างกายแข็งแรงได้นะ!” เฉินผิงอธิบาย อดตกตะลึงไม่ได้ที่เมืองอวิ๋นเฉิงว่าเป็นอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ เป็นเมืองแห่งยาสมชื่อจริงๆ!

ในเมืองอวิ๋นเฉิงแทบจะปลูกสมุนไพรกันในทุกๆ บ้าน แถมที่นี่ยังอยู่ติดกับแนวเขาไท่สิง ดังนั้นพวกเขาจะมีนักเก็บสมุนไพร ดำรงชีพด้วยการขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร!

ไม่ว่าจะเป็นวัตถุดิบยาที่หายากขนาดไหน ขอเพียงมีเงิน ไม่มียาที่คุณจะหาซื้อไม่ได้ ร้านยาที่อยู่ข้างๆ ทางเดินตลาด อยู่เรียงติดๆ กัน และทุกร้านจะมียาประจำร้านที่แตกต่างกัน!

“หลินเทียนหู่ หาร้านซ่อมรถซ่อมสักนิดนึงก่อน ปล่อยไปแบบนี้บนถนนมันเตะตาเกินไป!”

กันชนหลังของรถร่วงลงมาและลากถูกับพื้น เฉินผิงรู้สึกว่าแบบนี้มันเตะตาเกินไป ดังนั้นจึงว่าจะซ่อมสักนิดก่อนค่อยไป