หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 310

“ผู้อาวุโสโจว สมุนไพรร้อยปีห้าต้นนี้ผมให้สิบล้านต่อต้น แค่นี้คุณก็ได้เงินเยอะแล้ว”

เฉินผิงเอ่ยกับโจวจื้อเฉียน

“อะไรนะ? สิบล้านต่อต้น?” โจวจื้อเฉียนเอ่ยเสียงสูง “นี่คุณคิดว่าสมุนไพรของผมคุณภาพต่ำหรือไง ผมว่าคุณดูไม่ใช่คนที่จะมาเจรจาซื้อขายสมุนไพรแต่เป็นพวกมาหาเรื่องมากกว่า ดูก็ไม่ดู ยังกล้ามาหาว่าสมุนไพรของผมคุณภาพต่ำ”

“ผมไม่จำเป็นต้องดู ของคุณภาพดีไม่ดี คุณคงรู้ดีกว่าผม จะทำธุรกิจก็ต้องจริงใจแบบนี้จะได้อยู่ได้นานๆ สิบล้านต่อต้น ถ้ามากกว่านี้ก็ไม่เอา!”

เฉินผิงจ้องมองโจวจื้อเฉียนอย่างไม่เกรงกลัว

โจวจื้อเฉียนไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องหน้าเฉินผิงด้วยสีหน้ามิสู้ดีนัก

“ผู้อาวุโสโจว สหายของผมคนนี้ไม่ต้องดูก็สามารถรับรู้ถึงคุณภาพของสมุนไพร ไม่อย่างนั้นให้ผมดูแทน”

เหอจื้อกังเห็นว่าโจวจื้อเฉียนโมโหก็รีบพูดขึ้นมา

โจวจื้อเฉียนสะบัดมือ “ไม่ต้อง ถือว่าวันนี้ผมได้เจอกับวีรบุรุษรุ่นเยาว์แล้ว สิบล้านต่อต้น!”

โจวจื้อเฉียนไม่ให้เหอจื้อกังดู ด้วยสายตาของเหอจื้อกังแล้วย่อมสามารถมองออกถึงคุณภาพของสมุนไพรได้

เฉินผิงเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรก่อนจะกดโอนเงินให้โจวจื้อเฉียน ทำให้โจวจื้อเฉียนมองเฉินผิงด้วยสายตาชื่นชม

“ที่ผมยังมีสมุนไพรร้อยปีอีกจำนวนหนึ่ง ผมจะให้คนเอามาให้”

โจวจื้อเฉียนพูดจบก็โบกมือให้ลูกน้องไปนำสมุนไพรมา

พวกเขานั่งจิบน้ำชารอที่ลานด้านหลัง

“ประธานเหอ ช่วงนี้ที่หงเฉิงมีคนกำลังขายเม็ดยากลั่นอยู่คุณรู้เรื่องไหม”

ระหว่างที่ดื่มชาโจวจื้อเฉียนก็พูดคุยกับเหอจื้อกัง

“เม็ดยา?” เหอจื้อกังส่ายหน้า “ผมไม่รู้เรื่องเลย”

“ได้ แกออกไปก่อน” โจวจื้อเฉียนโบกมือให้เขาออกไปก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพยเฉินผิงและเหอจื้อกัง “ขอโทษด้วยนะ ผมมีธุระด่วน เรื่องสมุนไพรไว้ค่อยคุยกัน รับประกันว่าจะเก็บไว้ให้คุณแน่นอน”

เมื่อโจวจื้อเฉียนพูดมาขนาดนี้ เฉินผิงก็ไม่อาจอยู่ต่อได้ จึงลุกขึ้นบอกลา

“โจวจื้อเฉียนคนนี้ปล่อยเงินก้อนใหญ่ไปแบบนี้เลย มีเรื่องอะไรรีบร้อนขนาดนั้น”

เมื่อออกมาจากถงเหรินถัง เหอจื้อกังก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ

พูดจบโทรศัพท์ของเหอจื้อกังก็มีข้อความเข้ามา

เมื่อเหอจื้อกังอ่านจบก็ชะงักไปชั่วขณะ “มีบัวหิมะพันปีที่งานประมูล ไม่ได้เห็นบัวหิมะที่อวิ๋นเฉิงมาหลายปีแล้ว ครั้งนี้ดันเป็นบัวหิมะพันปีอีก!”

“งานประมูล?” เฉินผิงงุนงง

จากคำอธิบายของเหอจื้อกังเฉินผิงถึงได้รู้ว่างานประมูลเกิดขึ้นเพื่อประมูลสมุนไพร ในช่วงแรกยังพอได้ มีสมุนไพรล้ำค่ามากมายที่ถูกนำมาประมูล แต่หลังจากนั้นก็มีของปลอมมาประมูลอยู่บ่อยครั้ง รวมถึงจำนวนของสมุนไพรล้ำค่าที่นำมาประมูลก็มีน้อยขึ้นทุกที ผู้คนจึงไม่ค่อยไปงานประมูลแล้ว เหอจื้อกังเองก็ไม่ได้สนใจ