หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 312

ในขณะนี้มีเพียงแค่เฉินผิงที่ตาเป็นประกาย และภายในใจรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา แม้ว่าบัวหิมะนี้จะดองอยู่ในเหล้า เขาก็ยังสามารถรู้สึกได้ถึงพลังงานที่ไหลเชี่ยวอยู่ในบัวหิมะที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ตลอดเวลา!

แม้ว่าบัวหิมะนี้จะดูไม่ใหญ่ และไม่รู้ว่าดองอยู่ในเหล้ามานานแค่ไหนแล้ว มันก็ได้สูญเสียความ แวววาวดั้งเดิมไปตั้งนานแล้ว แต่สิ่งนี้ก็ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้เฉินผิงชอบมัน!

ในเมื่อคนเหล่านี้ไม่ได้รู้จักสิ่งนี้ดี วันนี้เฉินผิงก็อาจจะได้ของดีราคาถูก!

เจ้าภาพไม่ได้รู้สึกสะเทือนใจกับการด่าโขมงโฉงเฉงของผู้คนเลยแม้แต่น้อย และยังคงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ราคาเริ่มต้นการประมูลบัวหิมะพันปีของเราคือหนึ่งร้อยล้าน ทุกครั้งที่เพิ่มราคาต้องไม่ต่ำกว่าสิบล้าน ผู้เสนอราคาสูงสุดเป็นผู้ชนะการประมูล การประมูลเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้ครับ!”  

เฉินผิงไม่ได้ยกป้ายเสนอราคาทันที แต่รอสักพัก และมองดูปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง เมื่อเขาพบว่าไม่มีคนยกป้ายเลย ก็แอบดีใจอยู่ในใจทันที

แต่เมื่อเฉินผิงเตรียมจะยกป้ายเสนอราคา ทันใดนั้นโจวจื้อเฉียนที่อยู่แถวหน้าก็ยกป้ายขึ้น “ผมเสนอหนึ่งร้อยล้าน!”

เมื่อเห็นโจวจื้อเฉียนยกป้าย ผู้คนรอบๆ ก็พากันพูดคุยทันที

“ไม่คิดเลยว่าผู้อาวุโสโจวจะเสนอราคา พวกเรามองพลาดไปรึเปล่า”

“ร้านถงเหรินถังมีเงินมากมายไม่ต้องกังวลเรื่องการใช้จ่ายสินะ ไม่คิดเลยว่าจะใช้เงินหนึ่งร้อยล้านซื้อของแบบนี้”

“รอดูก่อนเถอะ โจวจื้อเฉียนเป็นคนเฉลียวฉลาดและมีประสบการณ์โชกโชน ไม่เสนอราคาตามอำเภอใจหรอก”

สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่โจวจื้อเฉียน และหลังจากที่โจวจื้อเฉียนเสนอราคาเสร็จแล้ว เขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นและกวาดสายตามองไปยังผู้คนจำนวนมาก “ทุกท่านครับ บัวหิมะนี้สภาพไม่ดีจริงๆ และอายุก็ยังไม่ถึงพันปีด้วย แต่ก็ยังมีอายุหลายร้อยปีแล้ว ในเมื่อบัวหิมะนี้มีวาสนามาถึงที่อวิ๋นเฉิงของพวกเรา พวกเราก็ไม่สามารถปล่อยให้มันไปที่อื่นต่อได้ ถ้าส่งต่อออกไป มันจะไม่ทำให้เมืองแห่งยาของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงเหรอครับ ดังนั้นผมจึงเสนอราคาเพื่อที่จะเอามันไปทำลาย ทุกท่านก็ไม่ต้องแย่งผมแล้วนะครับ”

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของโจวจื้อเฉียน แม้ว่าจะมีไม่กี่คนที่เชื่อ แต่โจวจื้อเฉียนก็พูดออกมาตรงๆ เลยว่าจะมาแย่งเขาไม่ได้ เกรงว่าคำพูดนี้จะทำให้ไม่มีใครกล้าเสนอราคา!

เมื่อพูดจบโจวจื้อเฉียนก็นั่งลง และเจ้าภาพก็เหลือบมองโจวจื้อเฉียนด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าโมโห ทำได้แค่มองไปยังผู้คนจำนวนมากแล้วพูดว่า “ยังมีใครจะเสนอราคาอีกไหมครับ บัวหิมะนี้คุ้มค่ากับราคาแน่นอน!”

เจ้าภาพพยายามปลุกเร้าให้คนอื่นเสนอราคาอย่างเต็มที่ เพื่อที่งานประมูลนี้จะได้หาเงินได้เยอะขึ้นอีกสักหน่อย แต่ไม่ว่าเจ้าภาพจะพูดยังไงก็ไม่มีใครกล้าเสนอราคา!

เจ้าภาพมีสีหน้าจนปัญญา ทำได้แค่เดินกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง และหยิบค้อนไม้เล็กๆ ขึ้นมาเตรียมเคาะ!

“สองร้อยล้าน!” เฉินผิงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย และยกป้ายหมายเลขขึ้นทันที

โอ้โห...

คราวนี้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ตกใจจนอ้าปากค้างทันที แค่เขาอ้าปากพูดราคาก็เพิ่มขึ้นถึงสองร้อยล้านแล้ว เพิ่มขึ้นทันทีห้าสิบล้าน นี่มันทำตามใจตัวเองเกินไปแล้ว!

“สหายเฉินผิง เพิ่มเยอะเกินไปแล้ว!” เหอจื้อกังกระซิบตามหลังคำพูดของเฉินผิง

การแข่งประมูลในงานประมูล ล้วนแต่เพิ่มราคาขึ้นทีละนิดเท่านั้น ด้วยวิธีนี้ก็จะสามารถหยั่งเชิงราคาต่ำสุดของฝ่ายตรงข้ามได้ การเพิ่มขึ้นหลายสิบล้านในคราวเดียวแบบนี้ค่อนข้างมุทะลุเกินไป

“พี่อวี่ฉี แฟนพี่เท่จริงๆ เขาไม่ได้เปิดธนาคารใช่ไหมเนี่ย”

ซูอวี่ฉีมองเฉินผิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกระหายใคร่รู้ ราวกับว่าเธออยากจะมองเฉินผิงให้ออกอย่างทะลุปรุโปร่ง!