หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 314

“ไม่หรอกครับ วางใจได้เลย นักธุรกิจไม่มีมิตรหรือศัตรู มีแต่ผลกำไรเท่านั้น ผมใช้เงินซื้อเครื่องยาสมุนไพรของเขา และเขาก็ได้กำไรจากมัน การซื้อขายนี้จะไม่ทำได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ง่ายเลยนะที่จะเจอลูกค้ารายใหญ่อย่างผม!”

เฉินผิงยิ้มบางๆ ไม่มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย!

“งั้น…งั้นพวกเรายังจะไปที่ร้านถงเหรินถังกันอีกไหม” เหอจื้อกังถามอย่างระแวดระวัง

“แน่นอนสิครับ ผมยังไม่ได้ซื้ออะไรเลย ทำไมจะไม่ไปล่ะ!”

เฉินผิงพยักหน้า หลังจากขึ้นรถก็มุ่งหน้าตรงไปที่ร้านถงเหรินถัง!

ณ ร้านถงเหรินถังในขณะนี้ โจวจื้อเฉียนกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

“ไร้เหตุผลสิ้นดี ไม่นึกเลยว่าจะยังมีคนในอวิ๋นเฉิงกล้าเป็นศัตรูกับฉัน น่าโมโหจริงๆ...”

โจวจื้อเฉียนโยนแก้วลงบนพื้นอย่างแรง!

“คุณท่าน ต้องการให้ผมพาคนไปเอาบัวหิมะพันปีกลับมาไหมครับ”

ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสูทสีดำและหูข้างซ้ายขาดพูดขึ้น

คนคนนี้คือคนสนิทของโจวจื้อเฉียน ช่วงปีแรกๆ ตอนที่โจวจื้อเฉียนต่อสู้และเข่นฆ่าคนอยู่ที่อวิ๋นเฉิง ชายหนุ่มคนนี้ก็อยู่ข้างกายมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าตอนนี้โจวจื้อเฉียนจะปกปิดความผิดเอาไว้และกลายเป็นคนไร้มลทินแล้ว โจวจื้อเฉียนก็ไม่ได้ไล่เขาออกไป!

โจวจื้อเฉียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “จำเอาไว้ด้วยว่าต้องทำในที่ที่ไม่มีคน อย่าให้ตกเป็นขี้ปากของคนอื่น!”

ไม่ง่ายเลยที่โจวจื้อเฉียนจะปกปิดความผิดเอาไว้และกลายเป็นคนไร้มลทินได้ ถ้าตกเป็นขี้ปากของคนอื่น ก็จะส่งผลเสียอย่างมาก

แต่เขาชอบบัวหิมะพันปีนั่นจริงๆ ไม่ใช่ว่าโจวจื้อเฉียนอยากจะซื้อมาขายต่อเพื่อทำกำไร แต่เขาอยากจะเอามาทำเป็นสมบัติของร้าน สมบัติของร้านเขาในตอนนี้พูดได้เลยว่าเป็นของปลอม อายุไม่ถึงพันปีเลยด้วยซ้ำ นี่คือเหตุผลที่โจวจื้อเฉียนยอมจ่ายในราคาที่สูงเกินไปเพื่อที่จะซื้อมันมา!

“คุณท่าน วางใจเถอะครับ ผ่านมาหลายปีแล้วผมรู้ว่าต้องทำยังไงครับ!”

ชายหนุ่มพยักหน้า และหันหลังเตรียมจากไป!

แต่ทันทีที่หันหลังไป ก็เห็นว่าเฉินผิงและเหอจื้อกังเดินเข้ามา จึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง!

“ผู้อาวุโสโจว มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยจาๆ กันเถอะครับ นี่...”

“ไสหัวไป นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย!”

เหอจื้อกังอยากจะไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งจะอ้าปากพูด ก็ถูกโจวจื้อเฉียนด่ากลับไป จนทำให้มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

“นี่พวกคุณคิดจะขโมยตอนกลางวันแสกๆ เลยเหรอ”

เฉินผิงยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย!

“ไอ้หนุ่ม ถือว่านายเก่งมากเลยนะ ที่ถึงตอนนี้แล้วยังยิ้มออก ฉันโจวจื้อเฉียนนับถืบคนแบบนายที่สุดเลย ถ้านายทิ้งบัวหิมะพันปีไว้ ฉันจะให้เงินนายสามร้อยล้าน ไม่ให้นายขาดทุนมากเกินไป เป็นไง”

เมื่อโจวจื้อเฉียนเห็นว่าเฉินผิงไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย และยังมีสีหน้าเรียบเฉยอีก เขาก็รู้สึกขนลุกเล็กน้อย กลัวว่าจะมีอำนาจบางอย่างอยู่เบื้องหลังเฉินผิง ยังไงซะชายหนุ่มคนนี้ก็สามารถควบคุมเงินหลายร้อยล้านได้ตามอำเภอใจ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!

ดังนั้นโจวจื้อเฉียนจึงคิดที่จะถอยหนึ่งก้าว และใช้เงินซื้อบัวหิมะพันปีมา นี่ก็ถือว่าเป็นการให้ทางออกเฉินผิงแล้ว!