หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 344

“เฉินผิง?” กู่หลิงเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจ “เขาเป็นแฟนของเธอเหรอ?”

“อื้ม ทำไมเหรอ?” เห็นท่าทางของกู่หลิงเอ๋อร์แบบนั้นแล้ว ซูอวี่ฉีก็ถามด้วยความสงสัย

“หลิงเอ๋อร์ ท่านนี้คือคุณเฉิน ที่หลานโทรมาหาแล้วถามถึงคุณเฉินไง ตอนนี้ได้เจอกันแล้วสินะ!”

ในตอนนั้นเอง กู่เวิ่นเทียนก็เดินเข้ามา ตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“คุณปู่คะ ทำไมตอนนั้นไม่บอกหนูล่ะว่าเฉินผิงคือแฟนของอวี่ฉี?”

กู่หลิงเอ๋อร์ขมวดคิ้ว คล้ายกับกำลังบ่น

“ก็หลานไม่ได้ถามนิ อีกอย่างปู่ก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณหนูซูกับคุณเฉินคบกันหรือเปล่า และจะให้ปู่พูดจาซี้ซั้วได้อย่างไรกัน” กู่เวิ่นเทียนสีหน้าจนปัญญา แล้วถามกลับด้วยความแปลกใจ “หลานรู้จักกับคุณหนูซูได้ยังไง?”

“คุณปู่ หนูกับอวี่ฉีเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย แน่นอนว่าต้องรู้จักกันสิ!” กู่หลิงเอ๋อร์ตอบกลับ

ในตอนนั้นซูอวี่ฉีมองกู่หลิงเอ๋อร์ด้วยสีหน้าช็อค “หลิงเอ๋อร์ ที่แท้ท่านกู่ก็เป็นคุณปู่ของเธอเองเหรอ? ทำไมสมัยเรียนเธอไม่เห็นเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังบ้างเลย?”

กู่เวิ่นเทียนเคยเป็นข้าราชการมาก่อน ใครที่มีคุณปู่แบบนี้ ก็ล้วนแต่ทำตัวอวดเบ่งในโรงเรียนกันทั้งนั้น ทว่าซูอวี่ฉีกลับไม่เคยได้ยินกู่หลิงเอ๋อร์พูดถึงเรื่องนี้เลย!

“ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องชาติตระกูลของฉัน อีกอย่างฉันก็อยากประสบความสำเร็จด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่พึ่งเส้นสายของครอบครัว!”

กู่หลิงเอ๋อร์พูดอธิบาย

“หลิงเอ๋อร์เด็กคนนี้มันเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่คิดที่จะพึ่งพาครอบครัวเลยแม้แต่น้อย...” กู่เวิ่นเทียนพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ไม่น้อย

เฉินผิงจ้องมองไปที่กู่หลิงเอ๋อร์ด้วยความนับถือ ตอนนี้วัยรุ่นส่วนใหญ่เอาแต่เกาะพ่อแม่กิน ส่วนน้อยมากที่จะเป็นเหมือนกู่หลิงเอ๋อร์

“คุณปู่ ดูสิตอนนี้หนูไม่ได้พึ่งพาครอบครัว ก็มีชีวิตสุขสบายดีนะคะ คุณปู่ไม่ต้องกังวลนะคะ!”

กู่หลิงเอ๋อร์พูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“ใช่ ตอนนี้ดีมากเลยล่ะ คอยติดตามรัฐมนตรีหลี่ให้ดีล่ะ ในอนาคตช่วงชิงตำแหน่งเขามาให้ได้!” กู่เวิ่นเทียนยิ้ม แล้วพูดต่อ “เอาล่ะ พวกหนูคุยกันไปก่อนนะ ปู่จะไปทักทายผู้ใหญ่คนอื่นต่อ!”

เมื่อเห็นว่ากู่หลิงเอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไร เฉินผิงจึงพูดต่ออีกว่า “ที่พวกคุณจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมา ก็เพื่อที่จะมุ่งเป้ามาที่ผมสินะ?”

“ใช่แล้ว!” กู่หลิงเอ๋อร์เห็นว่าเฉินผิงตรงไปตรงมาเช่นนั้น ก็พยักหน้า “พวกเราต้องจับคุณกลับไปที่เสิ่งเฉิง”

เฉินผิงกวาดตามองทุกคนที่อยู่ในงาน คนของรัฐมนตรีมีไม่ถึงสิบคน ล้วนแต่เป็นเจ้าหน้าที่ธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีฝีมืออะไร

“ลำพังคนของพวกคุณ ถ้าผมไม่ตกลง พวกคุณจะมีปัญญาจับผมกลับไปได้งั้นเหรอ?”

เฉินผิงยิ้มเบาๆ ทว่าน้ำเสียงดูไม่ได้มีเจตนาร้าย

กู่หลิงเอ๋อร์เงียบไปครู่หนึ่ง ในใจเธอรู้ดีว่า คนที่สามารถถล่มคนตระกูลเว่ยหลายสิบคนได้ ลำพังแค่คนพวกนี้คงยากที่จะจับตัวเฉินผิงกลับไป!

“ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ต้องลองเสี่ยงดู เพราะนี่มันคือหน้าที่ของฉัน!”

กู่หลิงเอ๋อร์ตอบด้วยสีหน้าที่หนักแน่น