หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 358

หนีเว่ยพูดและได้เห็นลี่ลี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจึงพูดต่อ “ไม่แปลกใจเลยที่คุณชายกู่ของพวกเราจะกล้าทำอะไรแบบนี้ เดิมทีแล้วมันเกี่ยวกับสาวสวยในใจของตัวเองนี่เอง มันช่างไม่ง่ายเลยจริงๆ นี่เป็นการพยายามอวดต่อหน้าสาวใช่รึเปล่า?”

พูดจบหนีเว่ยก็ดึงลี่ลี่เข้ามาใกล้แล้ววางมือบนเอวของเธอแล้วพูด “คุณลี่ลี่ เล่นสนุกกับคุณชายเป็นยังไงบ้าง?”

“คุณหนีตอนนี้ฉันมีแขก ฉันไปไม่ได้ ไว้วันหลังฉันค่อยไปดื่มกับคุณนะคะ!”

ลี่ลี่พูดขอโทษด้วยรอยยิ้ม

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะมาเจอกับผู้ชายที่หลอกง่ายอย่างเฉินผิง เธอไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ง่ายๆ!

เพียะ...

ใครจะรู้ว่าหนีเว่ยจะตบหน้าของลี่ลี่ “ให้ตายสิ ยัยนี่กล้าดียังไงถึงมาต่อรองกับฉัน?”

ใบหน้าของลี่ลี่แดงก่ำจากการถูกตบและในดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความคับแค้นใจแต่เธอไม่กล้าพูดออกมา!

ในเวลานี้เฉินผิงทำราวกับว่าเขาไม่เห็น เฉินผิงไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นวีรบุรุษที่ช่วยรักษาความงามของผู้หญิง!

เฉินผิงทำไม่ได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากู่เฟิงทำไม่ได้ด้วย ลี่ลี่เป็นสาวในฝันของเขาและในตอนนี้สาวในฝันของตัวเองกำลังถูกทุบตีแล้วกู่เฟิงจะทนอยู่เฉยได้อย่างไร

“หนีเว่ย ไอ้เศษสวะแกปล่อยลี่ลี่ซะ ถือว่าเก่งแล้วเหรอที่ตบผู้หญิงคนหนึ่งได้น่ะ?”

กู่เฟิงคว้าขวดเหล้าขึ้นมาและตะโกนใส่หนีเว่ย

ตุ่บ...

เมื่อกู่เฟิงพูดจบผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลังหนีเว่ยก็เข้ามาเตะกู่เฟิงอย่างแรง “ไอ้หนู พูดกับพี่เว่ย ใช้น้ำเสียงแบบนี้ได้เหรอ?”

กู่เฟิงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด เขากัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าพวกโง่ ฉันจะฆ่าพวกแก...”

กู่เฟิงคว้าขวดไวน์และกำลังจะฟาดไปที่หัวของหนีเว่ย

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับการให้วีรบุรุษมาช่วยสาวงาม ดังนั้นกู่เฟิงจึงทุ่มเทเพื่อต้องการที่จะสร้างความประทับใจต่อหน้าลี่ลี่

“แฟนของกู่หลิงเอ๋อร์?” หนีเว่ยอดไม่ได้ที่จะมองไปยังเฉินผิงจากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “อย่าคิดว่ากู่หลิงเอ๋อร์เป็นแชมป์แล้วจะเก่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าฉันเป็นลมตดยังเป็นไม่ได้เลย จริงๆ แล้วเธอยังเทียบไม่ได้กับโสเภณีคนนี้ด้วยซ้ำ...”

หนีเว่ยบีบคางของลี่ลี่ด้วยมือข้างหนึ่งและพูดกับเฉินผิงด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ดวงตาของเฉินผิงหรี่ลงเล็กน้อย ไอเย็นปะทุออกมาจากร่างของเขา จากนั้นเขาก็เตะหนีเว่ยกระเด็นลอยออกไป!

ซู่...

ร่างของหนีเว่ยลอยห่างออกไปหลายเมตรจากนั้นก็กระแทกเข้ากับโต๊ะอย่างแรงจนแตกเป็นชิ้นๆ

“อ๊าก...” แขกหลายคนกรีดร้องด้วยความตกใจกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันและหนี่กันไปคนละทิศคนละทาง

หนีเว่ยทำหน้าบูดบึ้งไปด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับลุกขึ้นมา เขารู้สึกว่าร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นก็มองไปยังเฉินผิงด้วยความโกรธและพูดว่า “ฆ่ามันให้ฉัน...”

ผู้ติดตามไม่กี่คนของหนีเว่ยกำลังจะเคลื่อนไหวแต่ก็ได้ยินเสียงเย็นชาดังขึ้นมา “ใครมาสร้างปัญหาในบาร์ของฉัน? ไม่รู้เหรอว่าใครเป็นคนเปิดบาร์แห่งนี้?”