หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 365

“ผู้เฒ่าหลิว เป็นยังไงบ้าง ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วบอกว่าเขาจะปรุงยาได้เมื่อไร”

เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านกลับมา เจี่ยงเจิ้งจงก็รีบถามทันที

“คุณท่าน ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วบอกว่าเมื่อใดที่เราเตรียมเครื่องยาสมุนไพรทั้งหมดสำหรับหุบเขาเสวียนเยว่เสร็จ เขาจะพร้อมปรุงยาเมื่อนั้น”

พ่อบ้านผู้เฒ่าหลิวตอบกลับ

“ให้ตายเถอะ เจ้าหมอนี่ระวังตัวมากเลยสินะ” เจี่ยงเจิ้งจงอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา แล้วพูดกับพ่อบ้านผู้เฒ่าหลิวต่อว่า “เตรียมเครื่องยาสมุนไพรไปถึงไหนแล้ว”

“คุณท่าน สิ่งที่หุบเขาเสวียนเยว่ต้องการคือวัตถุดิบยาที่มีอายุมากกว่าร้อยปี และราคาสูงมาก ผมเจรจากับตำหนักยาหลายครั้ง ไม่สามารถต่อรองราคาได้เลย เครื่องยาสมุนไพรชุดนี้อาจมีราคาหลายหมื่นล้านดอลลาร์”

พ่อบ้านผู้เฒ่าหลิวตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ

เจี่ยงเจิ้งจงขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “รวบรวมเงินทั้งหมดของฉัน และขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเว่ยเพื่อเตรียมเครื่องยาสมุนไพรให้หุบเขาเสวียนเยว่”

“เข้าใจแล้วครับ” พ่อบ้านผู้เฒ่าหลิวพยักหน้ารับคำสั่ง

เจี่ยงเจิ้งจงพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาชีวิตของเขา เงินทองเป็นเพียงของนอกกาย จะหาคืนเมื่อไรก็ได้

“คุณท่าน คุณท่านครับ เกิดเรื่องแล้วครับ...”

จู่ๆ คนรับใช้ก็พรวดพราดเข้ามา

“ดึกดื่นจะตะโกนเสียงดังทำไม มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จา”

พ่อบ้านผู้เฒ่าหลิวตำหนิคนรับใช้

คนรับใช้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและรีบพูดว่า “นายท่าน คนของเราตายอยู่หน้าบ้าน 2 คน ท่านรีบไปดูเถอะครับ”

เมื่อเจี่ยงเจิ้งจงได้ยิน ความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นทันที ตระกูลเจี่ยงอยู่ในเสิ่งเฉิงมาเป็นร้อยปี ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยสักครั้ง ใครกันที่กล้าฆ่าสมาชิกตระกูลเจี่ยง

เจี่ยงเจิ้งจงรีบไปที่ประตูพร้อมกับพ่อบ้านผู้เฒ่าหลิว

ตอนนั้นเอง บอดี้การ์ดหลายคนของตระกูลเจี่ยงได้ยืนล้อมประตูไว้ เฝ้าดูความเคลื่อนไหวรอบตัวพวกเขาอย่างระแวดระวัง

หลังจากที่เจี่ยงเจิ้งจงมาถึง เขาเห็นบอดี้การ์ดสองคนนอนอยู่บนพื้น หัวของเขาถูกทุบจนเละและไม่สามารถระบุตัวตนได้ ยิ่งไปกว่านั้น แขนขาของพวกเขายังหงิกงออย่างแปลกประหลาดอีกด้วย

ทุกคนที่ได้เห็นฉากนี้ผ่านหน้าจอต่างอดใจสั่นไม่ได้

เฉินผิงใช้วิธีเดียวกันนี้ทำลายหัวบอดี้การ์ดอีกคนของตระกูลเจี่ยง หลังจากสังหารบอดี้การ์ดสองคน

เฉินผิงก็ทำท่าเช็ดคอให้กล้องวงจรปิดดูอย่างยั่วโมโห

หลังจากนั้น ก็กลับเข้าไปในรถและขับออกไปทันที ร่างของบอดี้การ์ดสองคนของตระกูลเจี่ยงถูกโยนไว้ที่หน้าประตูแบบนั้น

“อะไรวะเนี่ย…”

เจี่ยงเจิ้งจงโกรธจัดและต่อยจอภาพอย่างแรง

“ฉันต้องฆ่ามัน ฉันต้องฆ่ามันให้ได้...”

เจี่ยงเจิ้งจงกำลังจะคลั่งด้วยความโกรธ นี่เขาต้องการยั่วโมโหอย่างเปิดเผย ตระกูลเจี่ยงไม่เคยถูกยั่วยุแบบนี้มาก่อนเกือบเป็นเวลาร้อยปีแล้ว