หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 367

เมื่อเห็นสีหน้าที่สงบนิ่งของเฉินผิง เจ้าสำนักเถี่ยเหมินก็ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ลมปราณที่ระเบิดออกมานั้นแม้แต่ผู้มีวิชายังรับไม่ไหว แต่ทำไมเฉินผิงยังคงดูสบายดีเช่นเดิม

“เจ้าคนถ่อย แก่น่ะเก่งก็จริง แต่วันนี้ได้เจอฉันแล้ว ปลายทางของแกมีแค่เพียงแค่ความตายเท่านั้น”

เจ้าสำนักเถี่ยเหมินคำรามด้วยความโกรธ ก่อนจะเพิ่มพลังลมปราณจนถึงขีดสุด ความน่าสะพรึงกลัวครอบลุ่มร่างของเฉินผิงอีกครั้ง ส่วนลูกศิษย์สำนักเถี่ยเหมินต่างพากันหาที่หลบซ่อน

“วิชากระจอกๆ แบบนี้ ถ้าไม่มีวิชาอื่น ฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน”

เฉินผิงมองเจ้าสำนักเถี่ยเหมินอย่างไม่แยแส และหมุนตัวเดินจากไป

นั่นทำให้อีกฝ่ายตกตะลึงอย่างมาก เขากำลังถูกเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ เหยียดหยามต่อหน้าบรรดาลูกศิษย์

แล้วเขาจะอยู่ในสำนักต่อไปยังไง

“บ้าเอ๊ย ไปลงนรกซะ”

เจ้าสำนักเถี่ยเหมินโกรธจัด เขาเหวี่ยงหมัดเหล็กไปยังเฉินผิง ทุกย่างก้าวของเขาหนักหน่วงจนทำให้แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่น

เฉินผิงชะงัก ทันใดนั้นออร่าที่น่าสะพรึงกลัวก็ปะทุออกมาจากร่างของเขาโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ออร่านั้นพุ่งตรงไปยังร่างของเจ้าสำนักเถี่ยเหมิน ทำให้เขาหยุดชะงักและเริ่มมีรอยร้าวบนพื้นดิน

“แกชอบครอบงำคนอื่นนักใช่ไหม วันนี้ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสการโดนครอบงำเหมือนกัน”

เฉินผิงหันกลับมามองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาเย็นชา

“ยะ...หยุดนะ หยุด”

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” กู่หลิงเอ๋อร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็มองไปยังเจ้าสำนักเถี่ยเหมิน “เจ้าสำนักเถี่ย ตอนที่ลูกศิษย์ของคุณถูกเฉินผิงฆ่า ฉันก็อยู่ที่นั่นด้วย แต่เขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แถมยังลงไม้ลงมือกับฉันอีก เฉินผิงย่อมต้องฆ่าเขาอยู่แล้ว”

เจ้าสำนักเถี่ยวเหมินมองเธอด้วยความไม่พอใจ “นังหนูกู่ เพื่อเห็นแก่หน้าของปู่เธอ เรื่องนี้เธออย่าเข้ามายุ่งดีกว่า เธอช่วยอะไรไม่ได้หรอก วันนี้ฉันจะต้องฆ่ามันให้ได้...”

สายตาเจ้าสำนักเถี่ยเหมินเต็มไปด้วยความโกรธ ดูเหมือนว่าเมื่อครู่เฉินผิงจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากจริงๆ

“เจ้าสำนักเถี่ย หลิงเอ๋อร์บอกแล้วไงว่าลูกศิษย์ของคุณเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เรื่องนี้เฉินผิงไม่ใช่คนผิด ผมรู้ว่าคุณเสียใจที่ต้องเสียศิษย์ไป ทำให้อารมณ์เสีย แต่ช่วยเห็นแก่หน้าผมเถอะครับ ให้เฉินผิงขอโทษแล้วปล่อยเรื่องนี้ไป”

หลี่โส่วอี้ก้าวมาข้างหน้าพลางพูดกับเจ้าสำนัก

รัฐมนตรีของศาลาพิทักษ์ธรรมชอบยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ในเสิ่งเฉิง ทำไมจะต้องเห็นแก่หน้าเขาด้วยล่ะ