หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 413

อู่ซีที่ยังหงุดหงิดอยู่เมื่อได้ยินเฉินผิงบอกว่าเขาเชื่องช้า จึงทำให้บันดาลโทสะ “ถ้าแกแน่จริง ก็ลองมาต่อสู้กับฉัน ดูซิว่า ฉันจะช้าอย่างที่แกว่าจริงไหม?”

“ระวังคำพูดของแกกับคุณเฉินด้วย!” อู่ลิ่วอีตกใจเมื่อเห็นอู่ซีเริ่มหยาบคายกับเฉินผิง

เขากำลังจะสั่งสอนอู่ซี แต่เฉินผิงขวางเขาไว้และพูดว่า​ “ช้าก่อน คุณอู่ อย่างที่ผมเคยบอกว่าวัยรุ่นเช่นเขาจะวู่วามได้ง่าย ผมคงจะต้องต่อสู้กับเขาสักครั้ง!”

“เมตตาเขาด้วยครับ คุณเฉิน!” อู่ลิ่วอีร้องขอ

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำร้ายเขาแน่” เฉินผิงตอบอย่างใจเย็น

เมื่อมั่นใจเพราะคำสัญญาของเฉินผิงแล้ว อู่ลิ่วอีก็คิดว่าคงจะดีต่ออู่ซีถ้าได้รับบทเรียนเรื่องความอ่อนน้อมถ่อมตนเสียบ้าง

ความยโสโอหังของอู่ตงกับอู่ซีแตกต่างกับบุคลิกของอู่ลิ่วอีเป็นอย่างมาก จนบางครั้งเขาก็สงสัยว่าทั้งสองคนเป็นลูกเขาจริงๆ หรือเปล่า

“แกอย่ามาร้องขอความเมตตาจากฉันทีหลังก็แล้วกัน พ่อ! อย่าโทษผมถ้าหากว่าผมทำแขกของพ่อบาดเจ็บ!” อู่ซีตะโกนพร้อมกับส่งสีหน้าเหยียดหยามเฉินผิง

อู่ลิ่วอีไม่สนใจคำพูดลูกชายเพราะรู้ว่าอู่ซีจะต้องถ่อมตนขึ้นในไม่ช้านี้

เฉินผิงกระโดดลอยตัวขึ้นไปในอากาศและลงสู่พื้นตรงหน้าอู่ซีพอดี เขาวางมือตนเองไพล่หลังไว้ก่อนจะกล่าวว่า “คุณจะต้องโจมตีผม และผมจะหลบโดยที่ไม่ตอบโต้ วิธีนี้จะทำให้คุณเห็นว่าคุณเชื่องช้าเพียงใด!”

อู่ซีนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะพึมพำด้วยความกราดเกรี้ยวขึ้นว่า “อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย! ฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรหรอกนะ หากว่าแกบาดเจ็บ!”

เฉินผิงส่ายหัว “ไม่มีทางเสียหรอก!”

อู่ซียกเท้าขึ้นกระแทกลงกับพื้น ทำให้เกิดรอยแตกร้าวจากเท้าของเขาไปทั่วทิศทาง

จากนั้น เขาพ่นลมหายใจออก พร้อมกับแผ่รังสีอำมหิตระหว่างที่จ้องมองเฉินผิงไม่วางตา ราวกับสัตว์นักล่าที่กำลังจะกระโจนเข้าใส่เหยื่อ

ในไม่กี่นาทีต่อมา อู่ซีได้รัวหมัดใส่เฉินผิงไปกว่าร้อยครั้ง และพลาดเป้าทุกครั้งไป

ในที่สุด เขาก็หยุดการโจมตีพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบเพราะใช้พลังลมปราณไปจนเกือบหมด

อีกด้านหนึ่ง เฉินผิงกลับไม่มีแม้แต่เหงื่อสักหยด “คราวนี้คุณเชื่อแล้วหรือยังล่ะว่า หมัดของคุณนั้นเชื่องช้า” เขาถามพร้อมกับรอยยิ้มขณะที่มือยังคงไพล่หลังอยู่ที่เดิม

“หึ! แกมันก็แค่ใช้ประโยชน์จากความว่องไวเท่านั้น! แกกล้าแลกหมัดกับฉันไหมล่ะ? ร่างกายบอบบางอย่างแกน่ะ พนันได้เลยว่าฉันหักแกเป็นสองท่อนได้ด้วยหมัดเดียว!”

อู่ซียังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

“คุณจะแลกหมัดกับผมได้อย่างไร ในเมื่อคุณแทบจะไม่มีพลังลมปราณเหลืออยู่เลย?” เฉินผิงถามและยิ้มให้ ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าลงไปบนพื้นอย่างแผ่วเบา