หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 418

“เป็น… เป็นไปได้ไง?” ดวงตาของเป่ยเลาเบิกกว้างเป็นสองเท่า เขาเขย่ามันเหมือนคนบ้า ราวกับว่าจะมีอะไรหล่นลงมาจากก้อนศิลานั่น

“ผ่าเปิดก้อนศิลาทั้งหมดออกเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกน

ในไม่ช้า ก้อนศิลาก็ถูกผ่าเปิดออกมาอีกหลายก้อน แต่ศิลาทุกก้อนก็ให้ผลอย่างเดียวกันคือไม่มีอะไรอยู่ในนั้น

“ไม่จำเป็นต้องเปิดออกทั้งหมดนี่ มันไม่มีอะไรออกมาหรอก เสียเวลาเปล่าๆ” เฉินผิงกล่าวขณะลุกขึ้นยืน

เขาโยนศิลาวิญญาณในมือทิ้งไปอย่างเอือมระอา เขาได้ดูดพลังวิญญาณจากมันออกมาจนหมดแล้ว

สถานการณ์ที่พลิกผันเช่นนี้ทำเอาเป่ยเลาตกตะลึง เมื่อความจริงปรากฏขึ้นต่อหน้า เขาเดินวนไปมาด้วยความงุนงง และหลังจากได้สติ เขาก็พุ่งเข้าหาเถ้าแก่เฟิงด้วยความเดือดดาล “แกกล้าดียังไงมาหลอกฉัน! เอาเงินฉันคืนมา!” เขาตะคอกขณะคว้าคอเสื้อของเถ้าแก่เฟิง

เช่นเดียวกับเถ้าแก่เฟิงที่ได้ทิ้งความเคารพและมารยาทของเขาไปสิ้นแล้ว เขาผลักเป่ยเลาออกไปก่อนจะตะคอกกลับ “นี่คุณรู้กฏของการเดิมพันศิลาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? การที่คุณตัดสินใจพลาด มันก็ไม่ใช่ความผิดของผมนะ!”

เมื่อเถ้าแก่เฟิงสะบัดแขนออกจากเป่ยเลาได้สำเร็จ เขาหมุนตัวด้วยตั้งใจจะเดินจากไป แต่เป่ยเลาไม่ยอม “หยุดพวกมัน! อย่าให้มันออกไปจากที่นี่ได้แม้แต่ก้าวเดียว”

ทันใดนั้น คนของเป่ยเลารุดไปล้อมเถ้าแก่เฟิง แต่ทางเถ้าแก่เฟิงก็เตรียมการมาแล้วเช่นกัน ผู้อารักขาของเขากระโจนเข้าจัดการกับคนของเป่ยเลา ไม่กี่วินาทีต่อมา พวกเขาก็เอาชนะคนของเป่ยเลาได้ทั้งหมด

เถ้าแก่เฟิงตะคอกอย่างเย่อหยิ่ง “ไอ้สารเลว ฉันจะไม่ลืมแกแน่ แล้วอย่าให้ฉันได้เจอแกอีกนะ” เขาเตือนเฉินผิงด้วยน้ำเสียงเจือไปด้วยความอันตราย

หลังจากขู่เฉินผิงเสร็จ เถ้าแก่เฟิงกับผู้อารักขาของเขาก็เดินจากไป

ทันใดนั้น เป่ยเลาก็ทรุดฮวบลงกับพื้นพลางหลั่งน้ำตา หน้าเขาซีดเป็นไก่ต้ม

เขายืมเงินคนอื่นมามากมาย เพียงเพื่อจะมาแลกกับหินธรรมดาไร้ค่าพวกนี้เท่านั้นหรือ แล้วฉันจะหาเงินไปคืนเขายังไงล่ะ?

อู่ตงพยักหน้า แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากโกดัง อู่ตงเดินตามเฉินผิงด้วยความยำเกรง หลังจากได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น อู่ตงก็ยิ่งเคารพในตัวเฉินผิงเป็นสิบเท่า ถ้าฉันไม่เชื่อคุณเฉินผิง มีหวังได้ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับคุณเป่ยเลอแน่ๆ

ส่วนเฉินผิงนั้นแตกต่างจากอู่ตงที่กำลังอิ่มเอม เขานั่งพิงเบาะรถและหลับตาลงเพื่อพักผ่อน สำหรับเขา สองพันล้านนั้นเป็นเงินจำนวนน้อยนิด อีกอย่าง เฉินผิงได้ใช้เวลาทั้งบ่ายนั้นจนพลังวิญญาณแทบสิ้นไป และเขายังรู้สึกอ่อนล้าจนน่าแปลกใจ

หลังจากส่งเฉินผิงถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว อู่ตงปันเงินส่วนของเขาก่อนจะโอนส่วนที่เหลือให้เฉินผิง ก่อนที่เฉินผิงจะเข้าบ้าน เขาย้ำอู่ตงให้หาศิลามาเพิ่ม โดยเฉพาะศิลาจากเขาเหิงชาน

แท้ที่จริง เฉินผิงไม่ได้สนใจศิลาเหิงชาน แต่เขาพุ่งความสนใจไปยังศิลาวิญญาณมากกว่า หากเขาสามารถแตะต้องศิลาวิญญาณได้มากขึ้น นั่นก็หมายความว่าการค้นพบศิลาวิญญาณในเขาเหิงชานนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

จังหวะที่เฉินผิงกำลังก้าวเข้าบ้าน เขาเหลือบเห็นซูอวี่ฉีกำลังนอนเอนกายอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นเขากลับบ้านมา เธอก็รีบกระโดดผึงออกจากโซฟา และตรงมายืนข้างเขา “คุณออกไปหาข้าวกลางวันทานมาเหรอ? ทำไมไม่รีบกลับมาทานมื้อเย็นกับฉันล่ะ? ฉันเบื่อจนแทบจะบ้าตายแล้วนะ!”

“หลิงเอ๋อร์ร์อยู่ไหน?” เฉินผิงถาม

“ทำไมล่ะ? คุณคิดถึงหลิงเอ๋อร์ร์หรือไง?” ซูอวี่ฉีหรี่ตาถามเฉินผิง