หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 42

โรงพยาบาลหงเฉิง!

เซียวเหยียนเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน จากนั้นก็โยนชุดสูทลงข้างๆ เซียวเหล่ย “เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วไปกับฉัน”

“พ่อ ผมกำลังพักรักษาตัวอยู่ จะให้ไปที่ไหนครับ?

เซียวเหล่ยถามด้วยความสงสัย

“พาแกไปร่วมงานเลี้ยงนะสิ!” เซียวเหยียนพูด

“ไม่ไป ผมแขนหัก ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่ ยังจะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงอะไรอีก!”

เมื่อเซียวเหล่ยได้ฟังก็หมดความสนใจในทันที

เขาเคยร่วมงานเลี้ยงมาหลายงาน ก็แค่กินๆ ดื่มๆ แล้วก็คุยโว้โอ้อวดกันก็เท่านั้น แถมยังต้องใส่ชุดสูทให้เป็นทางการอีก ดังนั้นเขาจึงไม่เต็มใจไป

“ไอ้โง่ แกรู้ไหมว่าใครเป็นคนจัดงานเลี้ยงในครั้งนี้? ท่านกู่เชียวนะ คนมีหน้ามีตาทั่วทั้งหงเฉิงก็ไปเข้าร่วม ครั้งนี้แกต้องทำตัวดีๆ ในอนาคตอังหาริมทรัพย์ของตระกูลเซียวจะต้องตกอยู่ในกำมือของแก เพราะฉะนั้นอย่าทำฉันขายหน้า...”

เซียวเหยียนตบหัวเซียวเหล่ยไปหนึ่งทีแล้วพูดกับเขา

เมื่อได้ยินว่าเป็นงานเลี้ยงที่ท่านกู่จัดขึ้น เซียวเหล่ยจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ว่าแขนดันหักไปหนึ่งข้าง เซียวเหล่ยจึงไม่สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ด้วยตัวเอง!

“แฟนสาวแกล่ะ ทำไมเธอถึงไม่อยู่ดูแลแกที่นี่ ไปไหนซะแล้วล่ะ? ให้เธอมาช่วยเปลี่ยน สิบเอ็ดโมงไปต้องไปที่โรงแรมฟู่เหา อย่าสายเด็ดขาด ฉันยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ!”

เซียวเหยียนพูดจบก็เดินจากไป!

เมื่อเซียวเหล่ยเห็นเวลาก็ไม่รอช้า เขารีบโทรหาเกิ่งซานซานให้รีบกลับมาทันที!

............

สิบโมงครึ่ง โรงแรมฟู่เหาเต็มไปด้วยรถหรู กลุ่มคนมีหน้ามีตาในแวดวงการเมืองและธุรกิจล้วนมาถึงกันก่อนเวลา!

ต่างคนต่างทักทายกัน จากนั้นก็ถือบัตรเชิญและทยอยเดินเข้าไปในโรงแรม

แต่ผู้ติดตามของพวกเขาทำได้เพียงรออยู่ด้านนอกโรงแรมเท่านั้น

เหตุผลที่กู่เวิ่นเทียนเชิญแค่หัวหน้าตระกูลและเหล่าผู้คุมหางเสือจากทุกฝ่ายมาเข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ เพราะต้องการลดจำนวนผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยง เขากลัวว่าถ้าคนเยอะไปจนวุ่นวาย อาจจะทำให้เฉินผิงรู้สึกเบื่อหน่ายได้!

เซียวเหล่ยมาถึงด้วยสภาพใส่ผ้าคล้องแขนหนึ่งข้างโดยมีเกิ่งซานซานคอยประคองอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นว่ามีเจ้าพ่ออยู่ที่นี้มากมายขนาดนี้ เกิ่งซานซานก็รู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา!

เมื่อได้ยินว่าอาจโดนตัดเงินครึ่งปี เซียวเหล่ยก็กลัวจนตัวสั่น เขาผงกหัวซ้ำๆ “ผมไม่ไปไหน ผมจะยืนรอที่นี่!”

เมื่อเซียวเหยียนวางใจแล้วจึงเดินเข้าโรงแรมไป เซียวเหล่ยกับเกิ่งซานซานทำได้แค่ยืนตากแดดอยู่ที่ประตูทางเข้า

ในขณะนั้นเอง เฉินผิงกับซูอวี่ฉีก็มาถึง!

“คุณรอฉันตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปจัดการสักหน่อย แล้วเดี๋ยวพวกเราสองคนแอบเข้าไปทางประตูหลัง!”

ซูอวี่ฉีพูดกับเฉินผิงหลังลงจากรถ

เฉินผิงผงกหัว

ในขณะที่ซูอวี่ฉีไปเตรียมการ เฉินผิงก็ยืนรออยู่ตรงนั้นอย่างเบื่อหน่าย คนที่มาร่วมงานล้วนแต่เป็นกลุ่มคนชนชั้นสูง ซึ่งเฉินผิงไม่รู้จักเลยสักคน เขาจึงยืนเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย

สายตาแหลมคมของเกิ่งซานซานมองไปเห็นเฉินผิง เมื่อเห็นเฉินผิงไม่มีใครดูแลและยืนเล่นโทรศัพท์อยู่คนเดียว เกิ่งซานซานก็ยิ้มเยาะขึ้นมาทันที

“พี่เหล่ย นั่นคือเฉินผิงใช่ไหม? คนแบบเขาคู่ควรที่จะมาร่วมงานเลี้ยงนี่ด้วยเหรอ”

เกิ่งซานซานกระซิบกับเซียวเหล่ย