หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 436

“รีบๆ นับแล้วจ่ายเงินให้ผมสักที ผมอยากกลับไปพักแล้ว” เฉินผิงคร้านจะพูดให้เหล่าชิวเชื่อแล้วว่าเขาปรุงยาเองกับมือ

เมื่อพร้อมเฉินผิงจะไปหลังรับเงินแล้วเหล่าชิวก็เรียกเขาก่อน

“พ่อหนุ่ม พอจะมีเวลาไปที่ตำหนักยาไหม? ท่านเจ้าตำหนักคงจะอยากเจอเธอ”

เฉินผิงลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “แน่นอน!”

เขาตั้งใจจะไปหาเจ้าตำหนักอยู่แล้ว ถ้าเราผูกมิตรกันได้ ฉันอาจจะได้เข้าถึงวัตถุดิบชั้นเยี่ยมที่ตำหนักยา

เฉินผิงให้อู่ซีกลับคนเดียวแล้วเขาก็เดินตามเหล่าชิวไปที่ตำหนัก

อีกด้านหนึ่ง ซุนซือเหมี่ยวกำลังปลาบปลื้มเมื่อได้รู้ว่าลูกน้องของเขาหาคนที่ปรุงยาฟื้นกำลังเจอแล้ว คงจะดีไม่น้อยถ้าเราจ้างเขาให้มาเป็นพวกได้ หรือไม่ก็ได้รู้วิธีที่ใช้ปรุงยา

แต่เมื่อได้ซุนซือเหมี่ยวเจอเฉินผิงครั้งแรก เขากลับผิดหวัง เขาอายุแค่ยี่สิบ? คนอายุเท่าเขาปรุงยาฟื้นกำลังได้รึ? ควรจะเป็นผู้มากประสบการณ์ที่คลุกคลีกับยามาหลายสิบปีมากกว่า

“ท่านเจ้าตำหนัก เขามาถึงแล้วครับ” เหล่าชิวรายงานอย่างนอบน้อม

ซุนซือเหมี่ยวพยักหน้าพลางพินิจพิเคราะห์เฉินผิง “คุณคือคนที่ปรุงยาฟื้นกำลัง?”

น้ำเสียงของเขาแฝงความกังขา เขาอดสงสัยไม่ได้ ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีมิจฉาชีพกุเรื่องขึ้นมาเพราะหวังจะเข้าตำหนักยา

“ผมออกไปเลยก็ได้นะ ถ้าคุณไม่เชื่อผม” เฉินผิงพูดเสียงราบเรียบพร้อมหันหลังจะเดินออกไป

ท่าทีของเขาทำซุนซือเหมี่ยวแปลกใจ เขายั้งฝีเท้าของเฉินผิงเอาไว้โดยพลัน “ฉันก็แค่พล่ามไปเรื่อยน่ะพ่อหนุ่ม เพราะฉันไม่เคยเห็นนักปรุงยาที่อายุน้อยขนาดนี้ นั่งลงก่อนเถอะ”

เขาคงประหลาดใจน่าดู ถ้าคนที่ตำหนักยาไม่เคยได้ยินเรื่องนั้น เพราะมันเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน

“ฮ่าๆๆๆ ดีมาก ช่างน่าประทับใจ!” ซุนซือเหมี่ยวหัวเราะดังลั่น “ก่อนหน้านี้เธอได้รับสมุนไพรจากตำหนักยาหรือเปล่า? ฉันสั่งให้พวกเขาคัดสรรชิ้นที่ดีที่สุดให้เพื่อนใหม่ของฉันเลย”

“ท่านเจ้าตำหนัก คุณตั้งใจพาผมมาที่นี่แค่เพื่อจะหาเพื่อนอย่างนั้นเหรอครับ?” เฉินผิงฉีกยิ้ม

ซุนซือเหมี่ยวหัวเราะขึ้นจมูก “ในเมื่อเธอถาม ฉันจะพูดตรงๆ กับเธอ เฉินผิง ฉันอยากรู้วิธีปรุงยาฟื้นกำลัง อีกอย่างฉันอยากชวนเธอเข้าร่วมกับตำหนักยาถ้าเธอไม่ว่าอะไร ถ้าเธอเป็นพวกกับเรา ไม่มีใครสักคนในอาณาจักรต้าซย่าจะกล้ายุ่งกับเธอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจียงเป่ยทั้งเมือง ขาดเหลืออะไรบอกฉันได้ ฉันจะจัดหามาให้ถ้าทำได้”

เฉินผิงยิ้ม เจ้าตำหนักยาช่างกล้าที่จะพูดอะไรแบบนี้ เขาไม่รู้หรอกเหรอว่ามีคนมากความสามารถมากมายท่ามกลางประชากรหลายพันล้านอาณาจักรของต้าซย่า? แค่ตำหนักยานี่น่ะหรือ?

แต่เขาก็ยังไม่ปฏิเสธซุนซือเหมี่ยว เฉินผิงมองเลยไปที่อีกฟากของห้องแล้วพูด “ผมจะบอกข้อเสนอทุกข้อของผมให้คนที่ปกครองที่นี่ ผมเกรงว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณเป็นคนตัดสินใจ”