หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 456

เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วถังหงอิงก็พาซูอวี่ฉีเดินดูรอบๆ เพื่อให้รู้สึกคุ้นเคยและเป็นกันเอง ในขณะที่เฉินผิงก็เข้าห้องโน้นออกห้องนี้ด้วยความคิดถึงบ้านที่จากไปนาน

“ดูให้พอ แล้วจดจำไว้ให้ดีนะ เจ้าลูกชาย” ถังหงอิง ถอนหายใจ บ้านกำลังจะถูกรื้อในไม่ช้านี้แล้ว แม่ยังไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่ที่ไหนกันเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาขับไล่พวกเราออกไป”

“พวกเขาจะไม่ชดเชยบ้านให้ใหม่เหรอครับแม่?”

“ห๊ะ!” ถังหงอิงอุทานออกมาอย่างเย้ยหยัน “ พวกเขาไม่ช่วยเรื่องค่าเช่าด้วยซ้ำ พวกเราบางคนอาศัยอยู่ที่นี่มาหลายสิบปีแล้ว พวกเขาก็ยังจ่ายค่าชดเชยให้เราเพียงบ้านละแสนแค่นั้นแหละ เรามีค่าเพียงแค่นั้นสำหรับพวกเขา แม้ว่าเราควรจะดีใจแล้วที่หมู่บ้านอื่นได้รับเงินน้อยกว่าเรามาก แต่พวกเราก็ไม่อาจจะรู้สึกยินดีได้ในเมื่ออนาคตของพวกเราก็ยังไม่แน่นอน มิหนำซ้ำพ่อกับแม่เพิ่งจะจัดการปรับปรุงบ้านครั้งใหญ่ แยกส่วนออกไป แต่มันกลับกำลังจะถูกทำลายลงไปแบบนั้น

“มาอยู่ที่หงเฉิงพร้อมกับพ่อสิครับ” เฉินผิงแนะนำ “ที่อ่าวพันหลงยังมีที่ว่างอีกมาก ผมยังไม่มีเวลาที่จะแวะไปจัดการเรื่องต่างๆที่นั่นเลยครับ”

ถังหงอิงหันมาจ้องมองลูกชายของเธอแล้วพูดว่า “ถึงแม้ซูอวี่ฉีจะร่ำรวยมากพอที่จะทำให้แกได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนั้น แต่แกก็จะมัวแต่นั่งดูดายเฉยๆแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ได้ยินที่แม่พูดไหม? แกจะเกาะเธอกินไปตลอดชีวิตไม่ได้นะ เป็นลูกผู้ชายหน่อย!”

“คุณคิดผิดแล้วค่ะคุณนายเฉิน ที่จริงแล้ว…”

“ผมรู้ว่าต้องทำยังไงน่า แม่” เฉินผิงพูดตัดบทซูอวี่ฉี “ผมกำลังดำเนินการอยู่!”

“แกก็รู้ว่าเธอแสนดีแค่ไหนที่ไม่ดูถูกพวกเรา” ถังหงอิงจ้องมองซูอวี่ฉีด้วยความรักใคร่ “แกต้องดูแลเธอให้ดีนะเจ้าลูกชาย ถ้าฉันรู้ว่าแกทำให้เธอต้องเสียใจแล้วก็ ฉันจะตัดขาดกับแกเลย”

มันยากแค่ไหนที่จะได้พบเจอกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมแสนดีจากครอบครัวที่ร่ำรวย และไม่รังเกียจฐานะอันต่ำต้อยของพวกเรา!

ซูอวี่ฉียิ้มอย่างภูมิใจ “เฉินผิงเขาดีกับฉันมากค่ะคุณนายเฉิน ฉันจะบิดหูเขาเองหากเขาทำให้ฉันเจ็บช้ำ!”

“ใช่ บิดให้ขาดเลย!” ถังหงอิงตอบพร้อมด้วยรอยยิ้ม “บอกฉันด้วยนะเมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะช่วยจัดการด้วย”

“ผมเป็นลูกชายของแม่นะ!” เฉินผิงประท้วง แต่ก็แอบดีใจที่ผู้หญิง สองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาต่างก็ผูกพันรักใคร่กันอย่างรวดเร็ว “นี่แม่จะรวมหัวกับซูอวี่ฉีมาจัดการผมงั้นหรอ”

ซูอวี่ฉีหัวเราะเสียงดังอย่างขบขันกับท่าทีของเฉินผิง

“เฉินผิง! เฉินผิง!” ทันใดนั้นก็มีเสียงของสาวน้อยดังเข้ามาจากนอกบ้าน

เฉินผิงจำเสียงของลูกพี่ลูกน้องของเขาได้ดี จึงรีบออกไปหาเธอ

เฉินหยิงเซี่ย อ่อนกว่าเขาหลายปี เท่าที่จำได้เธอต้องแยกจากเขา ผู้ที่ต้องต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วนเพื่อปกป้องเธอจากปัญหาของเธอเอง แม้จะเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องกันแต่ทั้งสองก็สนิทสนมกันยิ่งกว่าพี่น้องท้องเดียวกัน

เวลาผ่านพ้นไปหลายปีแล้ว ฉันได้แต่คิดว่าญาติคนโปรดของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?

สาวน้อยที่ตัวสูงอย่างน้อย 5 ฟุต 9นิ้ว เอ่ยทักทายเขาทันทีที่ออกมา ผมหางม้าของเธอกัดแกว่งกระเด้งไปมาอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นเขา เผยให้เห็นรอยลักยิ้มลึกที่สองแก้มของเธอ

“เฉินหยิงเซี่ย หรือนี่?” เฉินผิงถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา

เฉินหยิงเซี่ย “นายจำฉันไม่ได้เหรอไงฮะ เฉินผิง?”

“ฉันจำไม่ได้น่ะสิ” เขาเพิ่งทำอย่างงุนงง “เธอสูงแค่ครึ่งเดียวเอง เมื่อตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งสุดท้าย แล้วดูตอนนี้สิ! เธอสูงเกือบจะเท่าฉันอยู่แล้ว!”

เฉินผิงเดินไปรอบๆตัวของ เฉินหยิงเซี่ย แล้วยืนหันหลังประกบกับเธอ เพื่อวัดเปรียบเทียบส่วนสูงของตัวเขาและเธอ

มันเป็นเวลาประมาณ 5 ปีแล้ว นับจากที่ได้พบกันครั้งสุดท้าย ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุ 14 ปีเอง เธอโตขึ้นรวดเร็วอะไรอย่างนี้?

“นายโตช้าเองต่างหาก” เธอหยอกกลับ “คอยดูเถอะ อีกแค่ 2 ปีฉันก็จะสูงกว่านายเสียอีก!” อ้อ…ได้ยินว่านายกลับมาถึงแล้ว รถเมอร์ซิเดสที่จอดอยู่ข้างหน้านั่นเป็นของนายหรอ?”

เฉินผิงยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อตอบว่า “ของเพื่อนน่ะ!”