หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 465

“เฉินผิง?” เฉินหยิงเซี่ยเรียกเขาอย่างลังเลขณะที่เอามือกุมข้อศอกของเขาไว้

เขาเพียงแค่ยิ้มปลอบโยน “ไม่ต้องห่วง เธอเป็นลูกสาวตัวจริงของซูเหวินจง”

ก่อนที่เฉินหยิงเซี่ยจะทันได้ตกใจ ซูอวี่ฉีกดโทรออกหาพ่อของเธอเรียบร้อยแล้ว “พ่อคะ” เธอพูดเมื่อโทรติด “พ่อได้ให้ผู้จัดการชุยดูแลงานพัฒนาเมืองอาเวินปู้ถื่อรึเปล่าคะ?”

“ไม่รู้สิ เรื่องนั้นลุุงหลิวเป็นคนจัดการ ถามทำไมลูก?”

ซูเหวินจงไม่ได้เข้ายุ่งเกี่ยวกับกิจการทั่วไปของบริษัทในพักหลัง ตั้งแต่ที่เขาต้องพักฟื้นสุขภาพ ถ้าไม่ได้เฉินผิงช่วยเอาไว้ เขาก็คงตายไปแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เดี๋ยวหนูจะโทรหาคุณลุงหลิวเอง!” เธอไม่ปล่อยให้พ่อซักไซ้มากไปกว่านี้ แล้วซูอวี่ฉีก็ตัดสาย

ตอนนี้สีหน้าของผู้จัดการชุยเริ่มถอดสี เพราะลุุงหลิวคือหัวหน้าของเขาจริงๆ

โกวจื่อรีบปลอบผู้จัดการอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วงครับ ผู้จัดการชุย เธอก็แค่แสดงเก่งเท่านั้นเอง”

แต่ผู้จัดการไม่ได้สนใจโกวจื่ออีกแล้ว เขามองซูอวี่ฉีอย่างหวาดกลัว เหงื่อเริ่มไหลอาบหน้าผาก

ซูอวี่ฉีกดโทรออกอีกหมายเลข อีกสักพักก็มีเสียงร่าเริงตอบกลับมา “ซูอวี่ฉี มีอะไรให้ลุงรับใช้?”

ลุุงหลิวเป็นผู้ช่วยที่ซื่อสัตย์ของซูเหวินจงตั้งแต่ที่เขาก่อตั้งบริษัทขึ้นมา ซูเหวินจงเชื่อใจเขาจนมอบหมายให้ดูแลบริษัทตอนที่เขานอนโรงพยาบาล

พอจำเสียงของลุุงหลิวที่ปลายสายได้ ผู้จัดการชุยก็เข่าทรุด

“ผู้จัดการชุย!” โกวจื่ออุทานขณะที่พุ่งเข้าไปช่วยพยุง ยังคงไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น “ไม่สบายหรือเปล่าครับ?”

พอถึงตอนนี้ ผู้จัดการก็ตัวสั่นจนพูดตะกุกตะกัก

“คุณลุงหลิว” ซูอวี่ฉีถาม “คุณได้มอบหมายให้ผู้จัดการชุยคุมงานพัฒนาเมืองอาเวินปู้ถื่อหรือเปล่าคะ?”

“ใช่แล้ว ถามทำไมครับ?”

“คุณต้องไล่เขาออก” ซูอวี่ฉีพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “เขาบังคับให้ฉันเสิร์ฟไวน์แถมยังจะหลับนอนกับฉันด้วย!”

“คุณหลิว?” ผู้จัดการร้องครวญอย่างควบคุมไม่ได้ “ยังอยู่ไหมครับ คุณหลิว?”

“ยังอยากทำงานกับบริษัทของฉันอีกไหมคะ?” ซูอวี่ฉียิ้มเยาะ

มีเสียงดังตุ้บหลังผู้จัดการคุกเข่าลงพื้นต่อหน้าเธอ “ผมขอโทษครับ คุณหนูซู” เขาคร่ำครวญ “ยกโทษให้ผมด้วย!”

“สายเกินกว่าจะยกโทษได้แล้ว” ซูอวี่ฉีพูดเฉียบขาด

ผู้จัดการสะดุ้งราวกับคำพูดของเธอทิ่มแทงกาย ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเทาซีดขณะที่ร่างกายไหวไปมายามสะอื้น

แขกของเขาที่ยืนอึ้งเมื่อครู่หนีไปแล้วหลังเห็นเจ้าภาพเสียท่า แม้แต่โกวจื่อ ยังพยายามรักษาระยะห่างเท่าที่จะทำได้จากร่างที่หมอบคุดคู้บนพื้น ด้วยการแอบหลบที่มุมห้อง

ซูอวี่ฉีหันหลังเดินออกไปหยุดตรงหน้าเฉินหยิงเซี่ย และเผยรอยยิ้มแหย “มาเถอะเฉินหยิงเซี่ย” เธอพูดอย่างร่าเริงอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ออกไปจากที่นี่กัน!”