หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 467

“แกจะไปรู้จักคุณหลินได้ยังไง แม้แต่หัวหน้าของตระกูลซูยังเชิญเขามาไม่ได้เลย!

โกวจื่อตวาด

เฉินผิงไม่สนใจเขาและโทรหาหลินเทียนหู่ทันที

“คุณเฉิน..” หลินเทียนหู่ผู้ซึ่งกำลังอยู่ที่เสิ่งเฉิงรับสายในทันใด

“มีชายคนหนึ่งชื่อเฉินโกวจื่อ ในเมืองอาเวินปู้ถื่อเขาบอกว่ารู้จักคุณกับพวกลูกน้องของคุณ พอจะรู้จักเขาไหมครับ?” เฉินผิงถาม

“เมืองอาเวินปู้ถื่อ?” หลินเทียนหู่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ผมไม่รู้จักเขา ถึงผมจะคุมทุกเมืองที่ขึ้นตรงกับหงเฉิงก็เถอะ!”

“ช่วยถามลูกน้องของคุณได้ไหมครับว่ารู้จักคนคนนี้หรือเปล่า เขาพยายามจะทำให้ชื่อเสียงของสำนักจวี้อี้แปดเปื้อน!” เฉินผิงแสยะ

“โอเค เดี๋ยวผมดูให้เดี๋ยวนี้เลย”

หลังพูดจบ หลินเทียนหู่ก็วางสายและเริ่มสืบค้น

ครู่ต่อมาหลินเทียนหู่ก็โทรกลับ “คุณเฉิน ผมขอยืนยันว่าเปียวจื่อบอกว่าเขารู้จักคนชื่อเฉินโกวจื่อ จากเมืองอาเวินปู้ถื่อ แต่พวกเขาไม่ได้สนิทกัน!”

“เปียวจื่อ?” เฉินผิงจำได้ว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของหยวนหัว คนที่หักแขนตัวเองในตอนนั้น

“เดี๋ยวผมส่งพิกัดให้คุณ ช่วยส่งเขามาจัดการด้วยนะครับ!”

หลังพูดจบเฉินผิงก็ส่งตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาให้หลินเทียนหู่

“เฉินผิง แกโม้เสร็จรึยัง? จะบอกอะไรให้นะว่าคนของฉันกำลังมา แกต้องตายแน่!” โกวจื่อขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เฉินผิงไม่สนใจโกวจื่อแล้วหันไปหาป้าสองกับพ่อแม่ของเขา “มากินกันเถอะครับ ไม่ต้องไปใส่ใจเขา!”

แต่ความอยากอาหารของทุกคนหายไปแล้ว หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้น

“เฉินผิง ทำไมเรายังไม่ไปจากที่นี่ล่ะ?” ป้าสองดูหวาดกลัว

“อย่าแม้แต่จะคิด! ฉันไม่ให้ใครไปไหนทั้งนั้น!” โกวจื่อยืนขวางประตูและตะโกนดังลั่น

“ไม่จำเป็นต้องไปไหนครับ มากินกันก่อน ป้าสองอย่ากลัวไปเลย!” เฉินผิงบอก

“ไม่ต้องห่วง พี่ชายของเธอน่ะคงกระพัน!” ซูอวี่ฉีฉีกยิ้ม

เฉินหยิงเซี่ยตกตะลึงพึงพรืด ถ้าซูอวี่ฉีไม่ช่วยเฉินผิง แล้วใครจะมาช่วยเขาได้อีก?

ป้าสองตื่นตระหนกและทำอะไรไม่ถูก เธอเริ่มอ้อนวอนโกวจื่อ “โกวจื่อฉันขอโทษเรื่องเฉินผิง ได้โปรดอย่า..”

“อย่ามาขวางทางฉัน!” โกวจื่อผลักป้าสองออกไปอย่างไร้ปราณี

เฉินผิงเอื้อมแขนช่วยพยุงป้าสองโดยพลัน เขาจ้องโกวจื่อเขม็ง “แกหมดโอกาสรอดชีวิตแล้ว ระวังตัวให้ดีเถอะ!”

“อย่ามาขู่ฉัน! ฉันชินกับการถูกขู่มาทั้งชีวิตแล้ว!” โกวจื่อไม่สน “แกบอกว่าจะโทรขอความช่วยเหลือด้วยใช่ไหม? คนของแกอยู่ไหนแล้วล่ะ?”

“เดี๋ยวก็มา” เฉินผิงตอบเสียงเรียบ

“โอเค ฉันให้เวลาสิบนาที อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันจะกล้าหือกับฉันที่เมืองอาเวินปู้ถื่อ!”

โกวจื่อดึงเก้าอี้ออกมานั่ง