หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5111

ทางเข้าถ้ำถูกปิดกั้นด้วยอาคมหลายชั้น และไม่ว่าจะวันไหนก็ตาม มีเพียงประมุขเทียนเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้

ปราณเซียนภายในถ้ำจางหยวนนั้นเปี่ยมล้นจนแทบจะสัมผัสได้ ไข่มุกเรืองแสงนับไม่ถ้วนฝังอยู่ในผนังถ้ำ ส่องไปทั่วบริเวณด้วยแสงสว่างเจิดจ้าดุจยามกลางวัน

ประมุขเทียนโบกมือเพื่อสลายอาคมที่ทางเข้าถ้ำ วางโลงศพทั้งสองไว้ตรงกลางแท่นหยกภายในถ้ำอย่างระมัดระวัง

อักขระที่สลักไว้บนพื้นผิวโลงส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงเรืองรองของไข่มุก แผ่ไอเย็นยะเยือกน่าขนลุก ราวกับมีพลังชีวิตเป็นของตัวเอง

“ของวิเศษจากซากปรักหักพังโบราณ...”

ประมุขเทียนถูมือเข้าด้วยกัน ดวงตาเป็นประกายด้วยความโลภ “เฉินผิงโง่เง่าที่ไม่รู้คุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมี ยอมแลกสมบัติล้ำค่าเช่นนี้กับชีวิตตัวเอง เหลือจะเชื่อ!”

ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ยินมาว่าซากปรักหักพังโบราณมักจะมีของวิเศษที่มีพลังมหาศาลหรือโอสถเซียน ซึ่งมักจะฝังไว้เคียงข้างเจ้าของ ด้วยลักษณะที่ไม่ธรรมดาของโลงศพทั้งสองโลงนี้ เขาจึงมั่นใจว่าต้องมีสมบัติล้ำค่าบางอย่างซ่อนอยู่

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมพลังบำเพ็ญเพียรทั้งชีวิตของเขา และวางฝ่ามือลงบนฝาโลงศพโลงหนึ่งที่สลักลวดลายวิหคเพลิงอย่างประณีต

“จงเปิด!”

พลังมหาศาลหลั่งไหลเข้าสู่โลงศพราวกับคลื่นยักษ์ กระตุ้นให้อักขระแตกเป็นแสงสีแดงจ้า ฝาโลงส่งเสียงดังเอี๊ยดและค่อยๆ เปิดออก

กลิ่นเลือดฉุนน่าสะอิดสะเอียนแผ่ไปทั่วอากาศ ผสมผสานกับกลิ่นเน่าเปื่อยผุพัง ทำให้ประมุขเทียนต้องถอยไปครึ่งก้าวตามสัญชาตญาณ

เขาบังคับตัวเองให้มองข้ามความรู้สึกไม่สบายใจ โน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อมองให้ชัดๆ แทนที่จะมีสมบัติอย่างทอง เงิน และอัญมณี โลงศพกลับบรรจุร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดวิหคเพลิงขาดรุ่งริ่ง

ศพของหญิงสาวมีผิวฟกช้ำดำเขียวน่าสยดสยอง ผมยาวพันกันยุ่งเหยิงราวกับงู เล็บมือสีดำคมกริบ แม้จะตายไปนานแล้ว แต่ดวงตาของเธอยังคงเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความขมขื่น

ที่น่าขนลุกยิ่งกว่านั้นคือร่างกายของเธอยังไม่เน่าเปื่อยอย่างสมบูรณ์ ราวกับมีบางสิ่งกำลังบิดตัวอยู่ใต้ผิวหนังของเธอ พลังสีดำไหลซึมออกมาจากรูขุมขน

“นี่มัน... ศพโลหิต?”