หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 522

“คุณเฉิน คุณบาดเจ็บตรงไหนเหรือเปล่า?” จ่านถังถาม

เฉินผิงส่ายหน้าและชี้ไปที่รถ “ไปดูในรถคันนั้นซิ!”

“ครับ!” ไม่รอช้า จ่านถังรีบวิ่งไปที่รถคันนั้น

หญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในรถเบนซ์ ถุงลมนิรภัยแตกออกมา ผู้หญิงคนนั้นเอนลงมาพิงพวงมาลัยรถ และดูเหมือนเธอหมดสติไป

จ่านถังใช้กำลังเปิดประตูรถแล้วพาเธอออกมา

หญิงสาวอายุน่าจะราวยี่สิบกว่า เธอสวมชุดกระโปรงสีฟ้า มีคราบเลือดอยู่เต็มไปหมด หน้าของเธอซีดเผือด

เฉินผิงเดินเข้าไปดู และวางมือลงบนมือของหญิงสาว คลื่นพลังชี่ก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เธอถอยหนีด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นจ่านถังและเฉินผิง เธอผุดลุกขึ้นยืนทันทีและถอยออกห่างจากพวกเขา

“คุณครับ ไม่ต้องกลัว รถคุณเกิดอุบัติเหตุ เราเป็นคนช่วยคุณออกมา!” จ่านถังรีบอธิบายทันที

หญิงสาวมองไปยังรถที่พังยับและพยายามนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่กี่วินาทีต่อมา ดูเหมือนเธอจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ ตอนนั้นฉันคงหลับในแน่เลย!”

“ผมดูอาการคุณแล้ว ร่างกายก็ไม่ได้เป็นอะไร มีแค่รอยถลอกเล็กๆ น้อยๆ ลองโทรตามคนมาช่วยดูนะครับ!” เฉินผิงกล่าวและหันไปหาจ่านถัง “ไปกันเถอะ!”

“รอเดี๋ยวค่ะ!” หญิงคนนั้นรีบตะโกนออกมาหยุดเฉินผิงและจ่านถัง “โทรศัพท์ฉันเสีย ฉันคงโทรตามใครไม่ได้ ขอถามได้ไหมว่าพวกคุณกำลังไปไหนกันเหรอคะ?”

“เมืองไป่ไห่ครับ!” จ่านถังตอบ

“ดีเลย ฉันมาจากเมืองไป่ไห่ พวกคุณให้ฉันติดรถไปด้วยได้ไหม? ฉันจะจ่ายให้…” หญิงคนนั้นถาม

“เรามีธุระต้องทำครับ อาจจะไม่สะดวก คุณยืนรอความช่วยเหลืออยู่ที่นี่เถอะ!”

พูดจบ เฉินผิงก็ขึ้นรถทันที

เฉินผิงคลี่ยิ้มออกมา เขารู้ว่าหญิงสาวคนนี้พูดแบบนั้นเพื่อเอาใจพวกเขา เด็กสาวอายุยี่สิบอย่างเธอเนี่ยนะจะมารู้เรื่องโหงวเฮ้ง? ไม่น่าใช่หรอก

เมื่อจ่านถังออกรถ เธอก็เริ่มแนะนำตัวเอง

“ฉันชื่อเซินเมิ่งเฉินค่ะ เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยชิงเป่ยในจิงตู ฉันเพิ่มเรียนจบปีนี้ แล้วพวกคุณชื่ออะไรคะ? จะไปเมืองไป่ไห่ทำไมเหรอ?” เมิ่งเฉินถามเฉินผิงและจ่านถัง

“คุณเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยชิงเป่ยเหรอ?” จ่านถังผู้ที่กำลังขับรถ รู้สึกตะลึง

“ใช่ค่ะ ฉันยังมีบัตรนักศึกษาติดตัวอยู่เลยนะคะ จะตรวจดูก็ได้นะ ถ้าไม่เชื่อฉัน!”

เมิ่งเฉินหยิบบัตรนักศึกษาออกมาส่งให้จ่านถังดู

“ผมก็จบมาจากมหาวิทยาลัยชิงเป่ยเหมือนกัน แต่ผมอยู่รุ่นปี 1984 แก่กว่าคุณห้าปีครับ!” จ่านถังตอบขณะขับรถต่อไปเรื่อยๆ

“จริงเหรอ? งั้นคุณก็เป็นรุ่นพี่ฉันน่ะสิ บังเอิญจัง! ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอรุ่นพี่ที่นี่ ยากนะคะที่คนจากตะวันออกเฉียงใต้จะเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยชิงเป่ยได้…”

เมิ่งเฉินกลายเป็นคนพูดเก่งขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าจ่านถังเรียนจบมาจากที่เดียวกับเธอ