หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 537

“นับจากนี้ไป ฉันหวังว่าจะไม่มีใครมาวุ่นวายกับฉันอีก เพราะฉันเบื่อเต็มทนแล้ว”

ในขณะที่เฉินผิงปล่อยมือ สี่ผู้เฒ่าก็ล้มก้นจ้ำเบ้าทันที

หลังจากผ่านเหตุการณ์เฉียดตายในครั้งนี้ สีหน้าของสี่ผู้เฒ่าพลันซีดเซียวและแทบไม่เหลือแรงจะลุกขึ้นยืน

ผู้อาวุโสสามรีบเข้ามาช่วยพยุงสี่ผู้เฒ่า “พวกคุณน่าจะเชื่อฟังกันบ้างนะ! ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้โกหก”

เมื่อต้าฉางเหล่าเห็นว่าเฉินผิงปล่อยสี่ผู้เฒ่าไป เขาเก็บอาวุธของเขาเข้าไปในฝัก หลังจากที่เข้าใจทุกอย่าง “เข้าใจแล้วครับ ต่อจากนี้เราจะเชื่อฟังคุณคุณเฉิน ผมหวังว่าคุณจะช่วยขับกู่ฉงออกจากร่างกายของพวกเราได้”

“ยื่นมืออกมาสิ” เฉินผิงสั่งอย่างใจเย็น

ในขณะที่ต้าฉางเหล่ารู้สึกงงงวย ผู้อาวุโสสามก็รีบเข้ามาอธิบาย “ต้าฉางเหล่า คุณเฉินแค่ต้องการที่จะช่วยขับพวกมันออกเท่านั้น!”

หลังจากเข้าใจสิ่งที่เฉินผิงตั้งใจจะทำ ต้าฉางเหล่าจึงยื่นมือออกไป ทันทีที่นิ้วมือของเฉินผิงสัมผัสถูก เฉินผิงส่งพลังลำแสงสีแดงเข้าไปยังร่างการของต้าฉางเหล่า เพียงชั่วอึดใจ ต้าฉางเหล่ากลับดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ในที่สุดปากของเขาก็อ้าออก ก่อนที่เจ้าหนอนตัวสีเลือดจะพุ่งออกมา

ทันทีที่มันตกถึงพื้น มันรีบเลื้อยหนีเข้าในเงามืดเพื่อหลบเลี่ยงแสงแดด

เมื่อเฉินผิงเห็นว่ามันยังมีชีวิตอยู่ เขาจึงกระทืบเท้าเหยียบมันจนตายคาที่

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสต่างตกตะลึงกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็น เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเฉินผิงจะสามารถใช้พลังขับพวกกู่ฉงนั่นออกมาได้

ตุบ! ตุบ!

ผู้เฒ่ารองและสี่ผู้เฒ่าคุกเข้าลงต่อหน้าเฉินผิง “คุณเฉินเราขอให้คุณช่วยเอาเจ้ากู่ฉงนี่ออกไปจากร่างกายของพวกเราด้วยเถิด!”

หลังจากที่ใช้ชีวิตมาอย่างยาวนาน พวกเขารู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว หลังจากนี้จะไม่มีใครเป็นเจ้าของหรือคอยบงการชีวิตพวกเขาอีกแล้ว

“ยื่นมือของพวกท่านมา” เฉินผิงพูดขึ้น

“มะ มันเป็นไปได้ยังไงกัน?” จากความตกใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ

“ใครกัน? ใครกันที่บังอาจฆ่าผู้อาวุโสทั้งสี่?” เขาตะโกนออกไปในอากาศ เสียงของเขาดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา

แม้แต่เฉินผิงที่ตอนนี้กำลังเข้าใกล้ฐานของหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่ก็ได้ยินเช่นกัน

ต้าฉางเหล่าหยุดชั่วคร่าวแล้วอธิบายให้เฉินผิงฟัง “คุณเฉินหลังจากที่ข้ามทะเลสาปน้ำแข็งนี่ไป คุณจะพบที่อยู่ของเฉียนเฟิง แต่อย่างไรก็ตาม คุณจะต้องระมัดระวังให้มาก เพราะที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสัตว์พิษมากมายที่เขาเลี้ยงเอาไว้ ถ้าถูกพวกมันกัดเข้าละก็ พิษของพวกมันจะคร่าชีวิตคุณทันที แต่เจ้าสัตว์พวกนี้จะไม่ทำร้ายคนที่มีกู่ฉงอยู่ภายในร่างกาย ในตอนนี้พวกเราได้เอามันออกไปแล้ว พวกเราคงไม่สามารถข้ามไปได้ไกลกว่านี้อีกแล้ว”

“ถ้าเช่นนั้น ปกติแล้วท่านใช้เรือในการข้ามทะเลสาบนี่หรือเปล่า?” เฉินผิงถามออกไปด้วยความสงสัย

“ถูกต้องแล้ว ปกติแล้วพวกเราจะใช้เรือเล็กข้ามไป นอกจากนี้ฉันได้ยินมาว่า มันมีสะพานหินอยู่แห่งหนึ่งพาดผ่านใต้ผิวน้ำ สามารถใช้มันเดินข้ามไปได้ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนนอกจากเฉียนเฟิงเท่านั้น” ต้าฉางเหล่าอธิบายเพิ่ม

“ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนที่ระแวดระวังเป็นอย่างมากเลยสินะ” เฉินผิงแสดงความเห็นด้วยรอยยิ้ม