หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 559

ซ่งเถี่ยยิ้มตอบ เธอหายกังวลเป็นปลิดทิ้ง เพราะเข้าใจดีว่าเฉินผิงเก่งแค่ไหน เธอรู้ว่าไม่ต้องเป็นห่วงเลยว่าเขาจะถูกเด็กวัยรุ่นรังแก

“คุณเฉิน!”

พวกสปอนเซอร์ด้านหลังซ่งเถี่ยเริ่มเข้ามาทักทายเฉินผิง ทุกคนในแวดวงชนชั้นสูงของหงเฉิงต่างรู้ว่าเฉินผิงเป็นใคร

เฉินผิงเพียงแค่พยักหน้าตอบ

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ซ่งเถี่ยเชิญชวน เธอไม่อยากคุยกันท่ามกลางเสียงตะโกนของแฟนๆ

“ที่นี่วุ่นวายไปหน่อย”

เฉินผิงพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกเฉินหยิงเซี่ย “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เข้าไปข้างในกัน!”

“แล้วนี่ใครเหรอคะ?” ซ่งเถี่ยถามเมื่อเธอหันไปมองเฉินหยิงเซี่ย

“นี่ลูกพี่ลูกน้องของผม เฉินหยิงเซี่ย” เฉินผิงแนะนำให้รู้จัก

“ลูกพี่ลูกน้องของคุณเหรอคะ?” ซ่งเถี่ยกล่าวพลางยิ้มกว้างให้เฉินหยิงเซี่ย “มาเถอะค่ะ คอนเสิร์ตกำลังจะเริ่มแล้ว!”

เธอยังไม่ทันได้มีโอกาสตอบตกลง ซ่งเถี่ยก็จับมือพาเฉินหยิงเซี่ยเดินไปที่ทางเข้า

เมื่อเป็นแบบนี้เฉินหยิงเซี่ยจึงพูดไม่ออก เธอปลื้มอกปลื้มใจเมื่อได้อยู่ใกล้คนที่เธอชื่นชม เธออึ้งจนอ้าปากค้างขณะยอมให้ตัวเองโดนลากไปตามทาง

เมื่อเธอสัมผัสกับซ่งเถี่ย ชีพจรของเฉินหยิงเซี่ยเต้นรัวจนเธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะทะลุอกออกมา

ทุกคนตาเบิกโพลงด้วยความอิจฉา ฝูงชนต่างมองตามเธอไปอย่างชื่นชม

ไม่มีใครอิจฉาเธอมากเท่าเด็กสาวทั้งสองที่มากับเฉินหยิงเซี่ย พวกเธอเริ่มสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเธอก่อนหน้านี้

“เฉินหยิงเซี่ย!” ทั้งสองตะโกนเรียกความสนใจจากเธอ ด้วยหวังว่าเธอจะพาเข้าไปด้วยเช่นกัน

เฉินหยิงเซี่ยเพียงชำเลืองมอง ก่อนจะมองไปข้างหน้าอีกครั้งอย่างแน่วแน่ ฉันให้โอกาสพวกเธอแล้วหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่พวกเธอกลับไม่เชื่อฉัน

“ไอ้ลูกเวร!” จางอี้ตะโกน “ตระกูลจางจะล่มก่อนที่แกจะได้ขึ้นเป็นผู้นำเสียอีก! กลับถึงบ้านเมื่อไหร่แกจะได้รู้ว่าแกทำลายชีวิตของตัวเองเข้าแล้ว!”

...

เฉินผิงกับคนที่มาด้วยตามพนักงานไปที่นั่งแถวหน้า ที่นั่งสุดพิเศษในสนามกีฬาแห่งนี้ที่ไม่อาจซื้อได้ด้วยเงินอย่างเดียว เมื่อคอนเสิร์ตเริ่มขึ้น เฉินผิงหลับตาเพื่อไม่ให้ตัวเองมองซ่งเถี่ยที่กำลังแสดงอย่างใจจดใจจ่อบนเวที เขารู้ตัวว่าซ่งเถี่ยส่งสายตาเชื้อเชิญมาทางเขาบ่อยเกินกว่าปกติ

เฉินผิงรู้ดีว่าซูอวี่ฉีนั่งอยู่ข้างเขา เขาเลยไม่อยากให้ตัวเองคิดอะไรไปไกล เพราะแบบนั้น เขาจึงเลือกที่จะหลับตาสนิท

“ซ่งเถี่ยสุดยอดไปเลย!” เฉินหยิงเซี่ยทั้งกรีดร้องทั้งชื่นชม “เธอน่ารักมาก!”

ซูอวี่ฉีกระแอม “เฉินหยิงเซี่ย ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”

“มีอะไรเหรอ ซูอวี่ฉี?” เฉินหยิงเซี่ยหันมาหาเธอ