หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 565

โจวจ้าวหลง ผู้ซึ่งนั่งอยู่ตรงกึ่งกลางกล่าวต้อนรับคนอื่นๆ “ท่านสุภาพบุรุษ เราได้เป็นพันธมิตรกันมาเป็นเวลานานหลายปี ผมจะขอพูดอย่างตรงไปตรงมาเช่นทุกครั้ง ในครั้งนี้ทางเราได้นำเครื่องรางมามากมาย และหนึ่งในนั้นคุณหยวนได้เป็นผู้ประดิษฐ์มันขึ้นมาเอง มันช่วยปกป้องคุณจากอันตรายต่างๆ แม้กระทั่งยืดอายุขัยของคุณ”

หลังจากกล่าวคำแนะนำ กล่องไม้จำนวนหนึ่งได้ถูกนำมาวางที่โต๊ะ แม้แต่คนทั่วไปก็ดูออกว่าด้านในถูกบรรจุด้วยเครื่องมากมายตามที่โจวจ้าวหลงเพิ่งพูดออกไป

ความสนใจของทุกคนจับจ้องไปที่กล่องไม้พวกนั้น พวกเขาต่างอยากรู้ว่าภายในนั้นมีของวิเศษแบบไหนอยู่ จอมขมังเวทย์แห่งยุคนั้นได้สร้างสิ่งใดขึ้นมา

เมื่อเห็นสายตาของผู้คนอันเต็มไปด้วยความสงสัยใครรู้ โจวจ้าวหลงยิ้มเล็กน้อย “เราจะปฏิบัติตามกฎเดิม ผู้ที่ให้ราคาการประมูลสูงสุดจะเป็นผู้ชนะ หากของชิ้นใดที่พวกคุณไม่สนใจประมูล ทางเราจะเก็บไว้ในการประมูลสาธารณะต่อไป ฉันรู้สึกซาบซึ้งในมิตรภาพที่แน่นแฟ้นของพวกเรา ดังนั้นฉันจึงอยากจะขอนำเสนอของมีค่าเหล่านี้ให้พวกคุณก่อนใคร”

“คุณโจว พวกเราต่างรู้ดีถึงกฎพวกนั้น รีบแสดงของให้พวกเราได้เห็นเถอะ”

หนึ่งในสุภาพบุรุษแสดงความกระตือรือร้นของเขาออกมา

โจวจ้าวหลงพยักหน้าพร้อมกับเปิดกล่องใบแรก ลมพัดเย็นพัดออกมาจากภายใน อุณหภูมิภายในห้องนั้นลดลงเล็กน้อย นั่นทำให้ทุกคนต่างตกใจและตื่นตัว!

เมื่อพวกเขามองเข้าไปใกล้ๆ พวกเขาเห็นเพียงลูกประคำทรงกลมสีดำลูกหนึ่ง มันดูไม่มีอะไรพิเศษและไร้ซึ่งความแวววาวจากผิวของมัน คงไม่มีผู้ใดคิดว่ามันจะเป็นของวิเศษหากไม่ได้รู้สึกถึงลมที่กระทบกับพวกเขาเมื่อครู่นี้

“ท่านสุภาพบุรุษ สิ่งนี่เคยเป็นลูกประคำของปรมาจารย์ซวนจาง มันได้รับการบ่มเพาะจากการสวดบำเพ็ญเพียรมาอย่างต่อเนื่องของเขา มันมีประสิทธิภาพในการทำให้ร่างกายเย็นลงและช่วยให้จิตใจปลอดโปร่ง ไม่เพียงเท่านั้น คุณหยวนยังปรับให้มันสามารถช่วยในเรื่องธุรกิจการค้าอีกด้วย!”

น้ำเสียงของโจวจ้าวหลงแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจในลูกประคำสีดำนั่น

คนที่เหลือต่างหันไปหาที่ปรึกษาที่พวกเขาพามาด้วย เพื่อหารือเกี่ยวกับของวิเศษชิ้นนั้น

“อาจารย์เหอลูกประคำนั่นเป็นของจริงหรือเปล่า?” ไป๋เสี่ยวซานกระซิบถาม

ไม่นานเสียงพูดคุยปรึกษาหารือที่เต็มไปทั่วทั้งห้องกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพวกเขาเหล่านั้นจะตัดสินใจกันได้แล้ว

“เอาล่ะ ท่านสุภาพบุรุษ เราจะเริ่มการประมูลลูกประคำอันนี้กันเลยมั้ยครับ? จำไว้นะครับว่าผู้ที่ให้ราคาสูงสุดจะเป็นผู้ชนะ เราขอเริ่มต้นที่จำนวนสามล้าน และราคาประมูลจะเพิ่มขึ้นที่ครั้งละไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่น”

โจวจ้าวหลงประกาศขึ้นด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่ทุกคนหารือกันเรียบร้อยแล้ว

น่าตลกตรงที่ ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา ไม่มีผู้ใดตะโกนบอกหรือแจ้งราคาประมูล บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่าลูกประคำนั่นเป็นของปลอม

โจวจ้าวหลงมึนงงและตัวแข็งทื่อกับการตอบสนองดังกล่าว “ท่านสุภาพบุรุษ ลูกประคำนี้คุ้มค่าอย่างแน่นอนครับ ถ้าหากไม่มีผู้ใดสนใจ ผมจะทำการเก็บมันไว้ในงานประมูลอื่น”

คำพูดของเขากลับทำให้สถานการณ์ดูน่าอึดอัดยิ่งขึ้น ความเงียบยังคงไม่จากไปไหน โจวจ้าวหลงแอบมองไปยังหยวนเป่าจงในทุกครั้งที่มีโอกาส