หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 667

“ไปกันเถอะ” ฉินเซียวหลินสั่งลูกน้อง

สมุนทั้งสองยืนขึ้นแล้วช่วยพยุงกันและกัน จากนั้นก็ตามฉินเซียวหลินไปติดๆ

ฝูงชนที่ประตูไม่ได้ห้ามพวกเขาไว้

“ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องจ่ายหนี้ผม”

เมื่อฉินเซียวหลินกับลูกน้องเดินผ่าน เฉินผิงก็ลงมือทันที

เขาไม่ได้พุ่งเป้าไปที่ฉินเซียวหลิน แต่เป็นพวกลูกสมุนแทน

ปัง! ฉัวะ!

ลูกน้องทั้งสองไม่อาจตอบโต้เขาได้ทัน เมื่อหัวของพวกเขาหลุดจากร่าง

“ในเมื่อคุณไม่อยากชดใช้ให้ผม ผมก็ขอชีวิตของพวกมันแทนแล้วกัน”

สมุนทั้งคู่ล้มลงกับพื้น พวกเขาตายแล้ว

“แก..”

ฉินเซียวหลินโมโหสุดขีดเมื่อเห็นดังนั้น

เฉินผิงหันไปหาหลินเทียนหู่ “พาทุกคนออกไป เราจะไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้ มาจบเรื่องกันวันนี้เลย”

เฉินผิงรู้ว่าเขาคงปกป้องคนอื่นไม่ได้ ถ้าเขาจะสู้กับฉินเซียวหลิน ลำพังแค่คลื่นกระแทกจากพลังของทั้งสองก็อาจทำคนจำนวนมากบาดเจ็บได้

หลินเทียนหู่ตระหนักว่าพวกเขาคงช่วยอะไรไม่ได้ ศึกนี้มันไกลตัวเกินไป

พอเห็นเฉินผิงพร้อมจะสู้กับเขาเต็มที่ ฉินเซียวหลินก็ข่มความโกรธลงแล้วมองเฉินผิงอย่างครุ่นคิด “ฉันจะพังชื่อเสียงแกพรุ่งนี้ ฉันจะฆ่าแกต่อหน้าทุกคนในยุทธภพ”

พอพูดจบฉินเซียวหลินก็พรวดพราดออกไป

เฉินผิงเผยรอยยิ้มจาง

ซูอวี่ฉีดีดตัวออกจากอ้อมแขนเฉินผิงโดยพลัน เธอใช้มือปิดปากเขาไว้ “อย่าพูดแบบนั้นสิคะ คุณไม่แพ้หรอก”

“ซูอวี่ฉี เราอย่ารบกวนเฉินผิงอีกดีกว่า ยิ่งมีเวลาบำเพ็ญเพียรมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีโอกาสชนะมากเท่านั้น กลับไปที่บ้านกัน แล้วฉันจะฝึกให้เธอเอง” กู่หลิงเอ๋อร์พูดกับซูอวี่ฉี

ซูอวี่ฉีพยักหน้า ส่งสายตาให้เฉินผิงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วออกไป

หลังจากทุกคนกลับไป เฉินผิงมองห้องนั่งเล่นที่สภาพเละเทะ แล้วเดินไปที่ห้องนอนอย่างหนักใจ

เพราะอยู่ในขั้นหลุดพ้น เขาจึงอยู่รอดได้เป็นเดือนโดยไม่ต้องกินอาหารหรือดื่มน้ำ เขานั่งลงที่เตียงและกะว่าจะบำเพ็ญเพียรต่อ แต่ก็ตั้งสมาธิไม่ได้เพราะพลังวิญญาณรอบกายที่เบาบาง

สุดท้ายเขาจึงเอนกายนอนแล้วถอดชุดเกราะสัมฤทธิ์ออก เริ่มขบคิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ ยังมีอีกหลายอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ แต่หลงอู่ก็ยังไม่ยอมบอกเขา

เฉินผิงรอจนถึงวันที่สิบห้าเดือนเจ็ดไม่ไหวแล้ว ต้องรอถึงวันนั้นเขาถึงจะได้รู้ชาติกำเนิดของตัวเอง