หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 677

พอไป๋เสี่ยวซานกับจ้าวอู๋ฉีเงียบก็ยิ่งทำให้ฉินเซียวหลินพอใจ ขณะเดียวกันฉินเสี่ยวเทียนก็พูดจาอวดดีใส่ “พวกคุณควรจะคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าฉินเซียวหลินในตอนที่ยังมีโอกาส ฉินเซียวหลินอาจจะอภัยให้ความโอหังของพวกคุณก็ได้ มาดูกันว่าพอเฉินผิงแพ้การประลองแล้ว พวกคุณจะหันไปพึ่งใครได้อีก”

ไป๋เสี่ยวซานกับจ้าวอู๋ฉีทำหน้าบึ้งตอบ ทำได้เพียงมองหน้าไป๋เสี่ยวซาน แม้ว่าจะโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแต่พวกเขาก็ยังเงียบ

พวกเขาได้แต่ภาวนาให้เฉินผิงเอาชนะฉินเซียวหลิน ถ้าเป็นแบบนั้นตระกูลฉินจะข่มขู่พวกเขาไม่ได้อีกต่อไป อีกอย่าง ชื่อเสียงของตระกูลฉินก็คงป่นปี้ไปด้วย พวกเขาจะไม่กลับมาทรงอิทธิพลเหมือนดังเดิม

“ถ้าพวกตระกูลฉินชอบพล่ามขนาดนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะประลองไปทำไม ผมไม่อยากสู้กับพวกคนที่ทำตัวไร้แก่นสาร”

เฉินผิงเหน็บแนมตระกูลฉินเพื่อรักษาหน้าของไป๋เสี่ยวซานกับจ้าวอู๋ฉี

“เฉินผิง นี่แกพูดบ้าอะไร?”

ฉินเสี่ยวเทียนโมโหจนจะพุ่งเข้าใส่เฉินผิง เพราะฉินเซียวหลินอยู่ด้วยเขาจึงไม่กลัวว่าจะโดนสวนกลับ

“ฉินเสี่ยวเทียน” ฉินเซียวหลินปราม

ฉินเสี่ยวเทียนหยุดทันทีตามที่เขาสั่ง

“เอาล่ะ อีกแค่ชั่วโมงเดียวก็จะเที่ยงแล้ว อีกแค่ชั่วโมงเดียวก่อนแกจะตาย ถ้าอยากพูดอะไรก็รีบพูดมาก่อนเราสองคนจะเข้าสนามประลอง ไม่อย่างนั้นแกจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกเลย”

ฉินเซียวหลินมองหน้าเฉินผิง พอพูดจบเขาก็นอนเอกเขนกบนเก้าอี้ จากนั้นก็หลับตาพักผ่อน

เฉินผิงไม่สนที่เขาพูด เขาหาเก้าอี้นั่งแล้วรอให้เวลาผ่านไปเงียบๆ

ไม่ช้าดวงตะวันก็ขึ้นสู่จุดสูงสุด ความร้อนทำเอาทุกคนเหงื่อชุ่ม กระนั้นก็ไม่มีใครไปไหนเพราะการต่อสู้กำลังจะเริ่ม

ที่แถวหน้าติดกับสนามประลอง ซูฉางเซิงกับยูดงนั่งตรงนั้นเงียบๆ รอให้การประลองเริ่ม

“คุณซู คิดว่าเฉินผิงจะชนะฉินเซียวหลินได้ไหมครับ? ถ้าเขาตายเพราะรับการโจมตีแรกของฉินเซียวหลินไม่ได้ เราเสียยานั้นไปเลยนะครับ เพราะเราไม่รู้ว่าเขาเก็บยาไว้ไหน” ยูดงกระซิบกับซูฉางเซิงเบาๆ

“ไม่ต้องห่วง เฉินผิงคงไม่แพ้ไวขนาดนั้น ยังไงก็ตาม ฉันรู้ว่าเขาคงไม่มีทางชนะ แต่ถ้าคับขันฉันก็จะเข้าไปช่วยเขาอยู่ดี เพราะเราปล่อยให้เขาตายไม่ได้” ซูฉางเซิงตอบ

“คุณซู ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับเราทำตระกูลฉินขุ่นเคือง อีกอย่าง ถ้าเฉินผิงไม่มอบยาให้ เราก็จะไม่ได้อะไรเลย เราน่าจะชิงยามาตั้งแต่เมื่อคืน ถึงยังไงก็ไม่มีคนเห็นอยู่แล้ว เราควรจะได้ยาทั้งหมดทั้งมวลมาเป็นของเรา” ยูดงเอ่ยอย่างไม่ไว้หน้า

จากความกังวลของยูดง ซูฉางเซิงเพียงแค่จ้องเขาเขม็ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร