หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 683

ตอนนั้นเองที่พื้นใต้เท้าฉินเซียวหลินเริ่มแตกร้าว แม้จะตะลึงกับพลังอันไร้ขีดจำกัดของเฉินผิง ฉินเซียวหลินก็ยังกัดฟันฝืนยืนหยัดต่อไป

แครก! แครก!

ไม่นานก็เกิดรอยร้าวขนาดเล็กบนกำแพงพลัง ก่อนที่มันจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ฉินเซียวหลินเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน จากนั้นก็กระโจนถอยหลัง

แครก!

พอเขาถอยออกไป กำแพงก็สลายไปกับอากาศ จากนั้นวงดาบสีเขียวที่เฉินผิงซัดออกไปก็พุ่งลงพื้นข้างเท้าของฉินเซียวหลิน

มันทิ้งร่องรอยที่เกิดจากพลังมหาศาลไว้บนสนามประลอง เกิดเป็นหลุมลึกหนึ่งเมตรพร้อมเศษหินที่กระจายไปทั่ว

จากนั้นฉินเซียวหลินจึงถอยไปที่ริมสนามประลอง เขาหลบการโจมตีของเฉินผิงได้อย่างเฉียดฉิว

เมื่อได้เห็นว่าฉินเซียวหลินดูน่าสมเพชแค่ไหน เฉินผิงก็หรี่ตาลง “ถ้าผมใช้ดาบจริงคุณคงตายไปแล้ว”

ฉินเซียวหลินจ้องเฉินผิงโดยไม่โต้แย้ง เพราะเขารู้ว่าเฉินผิงพูดความจริง ถ้าเฉินผิงใช้ดาบจริงแทนดาบที่สร้างจากพลัง ฉินเซียวหลินก็คงหลบการโจมตีไม่พ้น

“เฉินผิง อย่าได้ใจเร็วไปนัก หลังผ่านการฝึกเดี่ยวมานานหลายปี ฉันใช้วิชาของตระกูลฉินจนได้ขึ้นเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ เพราะอย่างนั้นแกที่เป็นแค่ปรมาจารย์ชนะฉันไม่ได้ง่ายๆ แน่”

ฉินเซียวหลินพูดไปพลางแผ่รัศมีคุกคามออกจากร่าง เกิดเป็นเสียงสายลมโหยหวนบนสนามประลอง

ไม่นานผมของฉินเซียวหลินก็เริ่มตั้งขึ้น เขาโบกมือไปมาในอากาศราวกับกำลังเต้นระบำเหมือนคนบ้า ทุกครั้งที่มีบางอย่างปรากฏขึ้นในมือ เขาก็จะขว้างไปด้านหน้า ชั่วขณะนั้นลำแสงที่ดูราวกับใบมีดจะพุ่งออกจากมือเขา

ในมุมมองของเฉินผิง เขาเห็นว่าลำแสงนั้นดูเหมือนกระสุนที่ยิงตรงมาที่อวัยวะสำคัญของเขา

เขาไม่สะทกสะท้านเมื่อถูกโจมตี เฉินผิงไม่หลบแถมยังปล่อยให้ลำแสงปะทะร่าง

ฉินเซียวหลินปลดปล่อยรัศมีของเขาอีกรอบ โดยมีร่างของเขาเป็นจุดศูนย์กลาง พลังที่น่าสะพรึงกระจายไปทุกทาง เขาโบกมือขวาเบาๆ ก็มีลำแสงเริ่มก่อตัวขึ้นมา ดูราวกับเขากำลังถือดวงอาทิตย์ไว้ในมือ

ไม่นานแสงในมือของเขาก็เริ่มโตขึ้นจนมันสว่างกว่าดวงอาทิตย์เสียอีก แสงนั้นจ้ามากจนทุกคนแทบลืมตาไม่ได้

“ฉินเซียวหลินใช้วิชาอะไรกัน? น่ากลัวจริงๆ”

“ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะน่าทึ่งขนาดนี้ ถึงจะอยู่ไกลก็ยังสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมา”

“เฉินผิงไม่มีทางปัดป้องการโจมตีนั้นได้แน่ ความห่างของพลังคงไกลกันเกินไป”

“จบเท่านี้ล่ะ ท่านี้จะทำให้เฉินผิงแพ้”

ระหว่างที่ฝูงชนคุยกันเรื่องวิชาอันทรงพลังของฉินเซียวหลิน คนที่นั่งแถวหน้าต่างพากันเอามือปิดตา