หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 699

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณเรียกผมว่าไอ้โรคจิต งั้นผมก็จะแสดงให้คุณเห็นเองว่าพฤติกรรมโรคจิตจริงๆ แล้วเป็นยังไงกัน” เฉินผิงกล่าว

เขายิ้มแฝงแววคุกคามแล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาว

“กรี๊ด!”

หญิงสาวกรีดร้องพลางวิ่งหนีไปพลางคว้าเสื้อผ้าของตนเองไปพลาง

ตอนนี้หากมีใครปรากฏตัวขึ้นมา พวกเขาก็คงคิดว่าเฉินผิงกำลังรังแกหญิงสาว คงไม่มีใครคิดว่าเธอจะเป็นคนที่พยายามจะฆ่าเฉินผิงหรอก

เมื่อเห็นสีหน้าตกใจกลัวของเธอเช่นนั้น เฉินผิงก็ถึงกับหัวเราะ เพียงก้าวเดียวเขาก็เคลื่อนมาอยู่ข้างตัวเธอได้แล้ว เมื่อหญิงสาวเห็นเขาทำเช่นนั้นก็ตบหน้าเขาไปตามสัญชาตญาณ

เธอลืมไปว่ามือของตนเองเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เสื้อผ้าอยู่ครบสมบูรณ์ และตบนั่นก็ทำให้เสื้อผ้าของเธอเลื่อนหลุด เผยให้เห็นหัวไหล่และชุดชั้นในของเธอ

“ฮะ นี่มันช่างน่าประหลาดใจเสียจริง ใครจะคิดว่าผู้หญิงอย่างคุณจะสวมชุดชั้นในสีแดงกันเล่า?” เฉินผิงเย้าแหย่อย่างชั่วร้าย

หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าตนเองเปลือยเปล่า เธอจึงรีบชักมือกลับเพื่อดึงเสื้อผ้าขึ้นมาปกปิดเนื้อตัว

“ไอ้สารเลว ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!”

เธอถลึงตามองอย่างอาฆาตมาดร้ายพลางอ้าปาก ดูเหมือนว่าเธอคิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายจริงๆ

เมื่อเฉินผิงรู้ว่าเธอจะฆ่าตัวตายจริงๆ ก็ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวไปด้วย เขาจึงบีบแก้มของเธอเข้าหากันเพื่อมิให้เธอกัดลงมาได้ จากนั้นก็ตีท้ายทอยเพื่อให้หญิงสาวสลบไป

“หนักมือไปหน่อย”

เฉินผิงอดมิได้ที่จะขมวดคิ้วระหว่างรับตัวหญิงสาวที่หมดสติเอาไว้

จนกว่าเขาจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอและสาเหตุที่ทำให้เธอคิดจะจับตัวเขาให้ได้ จุดประสงค์ของหญิงสาว เขาย่อมไม่มีทางปล่อยให้เธอตายเป็นอันขาด เขาอยากรู้เพราะเขาจำไม่ได้ว่าเคยไปล่วงเกินเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงมุ่งมั่นที่จะจับฉันให้ได้เสียขนาดนั้น?

ตอนนี้เฉินผิงไม่มีทางเลือก ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ต้องอุ้มหญิงสาวกลับไปที่อ่าวพันหลง

ระหว่างทางเขาก็ครุ่นคิดว่าจะอธิบายให้ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ฟังว่าอย่างไรดี พวกเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหวมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่พวกเธออยู่ด้วยกัน

ตอนที่เขากลับมาถึงคฤหาสน์ ก็พบว่าซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ยังไม่เข้านอน พวกเธอกำลังดูละครน้ำเน่าที่ออกอากาศทางโทรทัศน์ อี๋ ฉันล่ะเกลียดรายการพรรค์นี้นักเชียว

“โถ่เอ๊ย คุณนี่จริงๆ เลย เฉินผิง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะกล้าโกหกว่าเธอเป็นคนเมาที่เจออยู่ริมถนน คุณคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง?” ซูอวี่ฉีถามพลางถลึงตามองเฉินผิง

“เปล่า เปล่านะ ฟังผมอธิบายก่อน เธอไม่ใช่อู่เม่ยเอ๋อร์ แต่เป็นคนที่ดูคล้ายกับอู่เม่ยเอ๋อร์ก็เท่านั้น”

เฉินผิงพยายามที่จะอธิบายสถานการณ์ให้ซูอวี่ฉีฟัง แต่เธอกลับไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด เรื่องนั้นก็พอเข้าใจได้อยู่ ถ้าหากเฉินผิงได้ยินเรื่องแบบนี้ เขาก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน ทีแรกเขาก็เข้าใจผิดคิดว่าหญิงสาวผู้นี้คืออู่เม่ยเอ๋อร์

“เฉินผิง เชิญสนุกสนานกับผู้หญิงคนนี้ไปเถอะ ฉันจะกลับแล้ว!” ซูอวี่ฉีตะโกนใส่

เธอจากไปในชั่วอึดใจ

กู่หลิงเอ๋อร์ถลึงตามองเฉินผิงเช่นเดียวกัน หลังจากนั้นเธอก็ไล่ตามซูอวี่ฉีไป

“ช้าก่อน อวี่ฉี หลิงเอ๋อร์!”

เฉินผิงอุ้มหญิงสาวในอ้อมแขนพลางมองทั้งซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์เดินจากไป ความสิ้นหวังและรำคาญใจได้กลืนกินเขาแล้ว ฉันเดาว่าคงต้องรอจนกว่าจะเข้าใจเรื่องทุกอย่าง ฉันคงต้องเข้าใจที่มาที่ไปของเรื่องทุกอย่างให้ได้ก่อน ถึงจะอธิบายสถานการณ์ให้อวี่ฉีฟังได้สินะ