หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 114

ปฏิกิริยาที่เงียบสงบของเซียวเย่หลัน อยู่เหนือความคาดหมายของหลินซวี่

ราวกับว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว

“กล่าวต่อไป”

หลินซวี่กล่าวสิ่งที่พินิจพิเคราะห์ออกมา “พระชายาบอกว่าชายคนนั้นเคยเป็นผู้อารักขาของจวนโหวมาก่อน แต่ข้าน้อยสังเกตเห็นว่า ความห่วงใยที่เขามีต่อพระชายาดูลึกซึ้งเกินไป มันเกินกว่าขอบเขตของผู้อารักขาคนหนึ่ง”

ในฐานะองค์รักษ์ลับ หลินซวี่รู้ดีว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเจ้านาย เขาควรจะวางตัวเองไว้ที่ตำแหน่งใด

เขาละเว้นคำพูดที่ไม่สุภาพของเฟิงเยว่ และเล่าคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นให้เซียวเย่หลันฟัง

“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถอะ” เซียวเย่หลันสีหน้าสงบนิ่ง

เมื่อหลินซวี่รู้สึกถึงสายตาของเซียวเย่หลัน เขาก็อดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ เหงื่ออันเย็นเยียบแตกพลั่กไปทั่วร่าง!

ท่านอ๋องทรงพิโรธแล้วจริงๆ.....

หรือว่าบางทีเขาไม่ควรพูดเรื่องนี้?

แม้ว่าชายคนนั้นจะทำตัวเกินหน้าที่ไปบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม พระชายาก็ไม่ได้พูดคุยกับเขามากนัก...

หลินซวี่เดินตัวสั่นออกจากห้องหนังสือ และกลับไปที่หอหลันเซียงเพื่อคุ้มกันเซี่ยเชียนฮวันต่อ

หนึ่งคืนผ่านไปโดยไร้เรื่องราว

เซี่ยเชียนฮวันนอนจนถึงเที่ยง เมื่อได้ยินเสียงคนจากด้านนอก นางก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา

นางนึกว่าเป็นคนไร้ยางอายเซียวเย่หลันที่มาขอข้าวกิน

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ผู้ที่มาจะเป็นมารดาของนาง ฮูหยินอันติ้งโหว

และน้องสาวของฮูหยินอันติ้งโหว

ครอบครัวน้าเซี่ยช่างน่ารำคาญจริงๆ

“ท่านแม่เจ้าคะ เหตุใดท่านไม่แจ้งล่วงหน้าว่าท่านจะมา” เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้าไปประคองฮูหยินอันติ้งโหว จากนั้นก็เหลือบมองคนด้านข้างเล็กน้อย “ท่านน้าก็มาด้วยหรือ”

นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นางไม่รู้เลยว่าหน้าของน้าเซี่ยจะหนาขนาดนี้ ยังกล้ามาพบนางที่จวนจ้านอ๋องอีก

“วันนี้ข้าเพียงแวะมาที่นี่ชั่วคราวนะ น้าของเจ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะพาซวี่เออร์ออกไปเที่ยว พวกนางเห็นสวนของจวนอันติ้งโหวจนเบื่อแล้ว บวกกับข้าคิดถึงเจ้า จึงพาพวกนางแวะมาที่จวนจ้านอ๋องด้วย”

สีหน้าของฮูหยินอันติ้งโหวดูอึดอัดอยู่ไม่น้อย

เมื่อเห็นสีหน้านาง เซี่ยเชียนฮวันก็เดาได้ไม่ยาก การมาเยือนจวนจ้านอ๋องในวันนี้จะต้องเป็นความคิดของน้าเซี่ยอย่างแน่นอน

“ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่ทานอาหารเที่ยงด้วยกันเถอะ แล้วข้าจะออกไปเดินเล่นกับพวกท่าน” เซี่ยเชียนฮวันตอบกลับอย่างไม่ยินดียินร้าย

“พี่เชียนฮวัน ท่านเป็นพระชายามิใช่หรือ แต่ทำไมเรือนอาศัยของเจ้าถึงได้โทรมเช่นนี้เล่า บ้านเรือนของครอบครัวข้ายังดูดีกว่าที่นี่มาก”

หลิวหรูซวี่บีบจมูก พลางมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้ารังเกียจ

ฮูหยินอันติ้งโหวขมวดคิ้วแล้วเอ่ยเสียงดุ “ฝ่าบาททรงประกาศกฤษฎีกา ห้ามมิให้เชื้อพระวงศ์ฟุ่มเฟือยเป็นอันขาด เบื้องบนตลอดจนเบื้องล่างจะต้องประหยัดมัธยัสถ์ นอกจากนี้จ้านอ๋องก็เกษียณได้หลายปีแล้ว พระองค์ไม่ชอบสิ่งของหรูหราฟุ่มเฟื่อย”

“จ้านอ๋องไม่ชอบสิ่งของหรูหราฟุ่มเฟื่อย หรือไม่ชอบพี่กันแน่” หลิวหรูซวี่เบะปาก

“ข้าไม่รู้ว่าเซียวเย่หลันชอบอะไร แต่ข้ารู้ว่าเขารังเกียจสตรีพูดมากเป็นที่สุด โดยเฉพาะสตรีจากครอบครัวเล็กๆ ที่เป็นผู้หญิงปากยาว ผู้ซึ่งวันๆ เอาแต่นินทาไร้สาระ”

ฮูหยินอันติ้งโหวมีนิสัยอ่อนโยน นางถอนหายใจแล้วกล่าวเสียงเบา “อย่าทะเลาะกับน้ากับน้องของเจ้าเลย ทานอาหารให้เสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีเถอะ”

“จวนอ๋องย่อมมีกฎของจวนอ๋อง หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่กล้าทำให้พระชายาขุ่นเคือง คงโดนลากไปตบปากด้วยแผ่นไม้นานแล้ว ท่านน้ากับน้องสามารถลองพูดอีกสักหน่อยก็ได้นะ สาวใช้ของข้าเติบโตขึ้นมาข้างกายของท่านอ๋อง ทั้งยังเคยร่วมรบเสียด้วยซ้ำ นางมักอารมณ์ไม่ดี และรู้สึกคันไม้คันมือเวลาเห็นคนละเมิดกฏของจวน”

เซี่ยเชียนฮวันประกายตาคมกริบ ขณะใช้ตะเกียบคีบอาหาร ราวกับไม่เห็นความคับข้องใจของสองแม่ลูกตรงหน้า

“เจ้าอย่ามาหลอกเลยดีกว่า สาวใช้จะเข้าร่วมรบได้อย่างไร...” หลิวหรูซวี่เชิดหน้า แต่กลับเห็นสีหน้าเย็นชาของเสี่ยวตง สายตาที่จ้องมองนางราวกับจ้องมองคนตาย!

“พี่ชายนางเป็นองค์รักษ์ของท่านอ๋อง” เซี่ยเชียนฮวันตอบเสียงเรียบ และไม่ลืมคีบอาหารให้แม่ “ปีนั้นก็ติดตามท่านอ๋องไปเมืองชายแดน คอยทำอาหารและทำงานบ้านให้พวกเขา”

น้าเซี่ยจ้องมองเสี่ยวตงที่จงใจแสดงท่าทีดุร้าย ในใจก็นึกหวาดกลัว นางรีบขัดจังหวะตอนลูกสาวกำลังจะพูด “ซวี่เออร์ เมื่อครู่เราแสดงท่าทีที่หยาบคาย รีบขอโทษลูกพี่ลูกน้องเจ้าเร็วเข้า”

“ทำไม...”

หลิวหรูซวี่ไม่พอใจมาก

ในใจนาง หากพูดถึงความงดงามและความฉลาด เซี่ยเชียนฮวันจะเทียบนางได้อย่างไร!

นางไม่เต็มใจที่จะถูกเซี่ยเชียนฮวันกดหัว!

“เสี่ยวตง เก็บจานและตะเกียบส่วนเกินออกไป แล้วส่งแขก” เซี่ยเชียนฮวันสั่ง

“เพคะ”

เสี่ยวตงเดินเข้าไป โดยไม่ละสายตาจากสองแม่ลูก

น้าเซี่ยไม่อาจปล่อยให้เซี่ยเชียนฮวันไล่พวกนางสองคนออกไปได้ จึงตัดสินใจตบหน้าลูกสาวของตน “รีบขอโทษลูกพี่สาวเจ้าเร็วเข้า!”