หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 177

“ปล่อยข้านะ คนที่ดีแต่ข่มเหงรังแกผู้หญิง จะนับว่าเป็นผู้ชายที่ดีได้อย่างไร”

เซี่ยเชียนฮวันงอนิ้วอย่างเงียบๆ

นางซ่อนเข็มเงินไว้ในแขนเสื้อ

ขอแค่หาโอกาสตอนที่อีกฝ่ายไม่ทันระวัง นางก็สามารถโต้คืนชายผู้นี้ได้ และเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขา

แต่ไม่คาดว่าชายสวมหน้ากากเหมือนจะสังเกตเห็นถึงความตั้งใจของนาง มือหนึ่งกดศีรษะนาง อีกมือก็จับสองมือนางไพล่ไปด้านหลัง ทำให้นางขยับตัวไม่ได้!

“ข้ามิได้รังแกเจ้า แค่อยากจะเตือนเจ้าเท่านั้น” ชายสวมหน้ากากยิ้ม

“ไปซะ ข้ารู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ ไม่ต้องให้ท่านมาเตือน!”

เซี่ยเชียนฮวันนึกแค้นใจที่ไม่อาจเงยหน้าจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาดุดันได้

ชายสวมหน้ากากโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูนาง “ข้าบอกแล้ว ข้ารู้จักเจ้าดีกว่าเซียวเย่หลัน เจ้าจะไม่โกหกโดยไม่มีเหตุผล หรือถ้าทำก็จะมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น”

“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของท่าน”

“ช่างเป็นสาวน้อยที่ไม่รู้จักเห็นใจผู้อื่นเลย...” ชายสวมหน้ากากถอนหายใจ “เซียวเย่หลันเข้าใจเจตนาดีของเจ้าหรือไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ตอบ

หน้าผากของนางถูกกดแนบตรงหัวใจของชายคนนั้น นางได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่ช้าแต่ทรงพลังของเขา ทันใดนั้นดวงตาที่เย็นชาและชั่วร้ายของเซียวเย่หลันก็ปรากฏขึ้นในหัว

“เสี่ยวเชียนฮวัน ทิ้งทางรอดให้ตัวเองบ้าง อย่ารอจนถึงตอนที่เจ้าตายคามือเซียวเย่หลันแล้วมานึกเสียใจทีหลัง”

พูดจบ เขาก็สะกดจุดหลังศีรษะของเซี่ยเชียนฮวัน

เขาใช้แรงอย่างเหมาะสม

เซี่ยเชียนฮวันค่อยๆ หมดสติ นางเป็นลมในอ้อมแขนของชายผู้นั้น

แม้ภาพตรงหน้าจะค่อยๆ มืดลง แต่เซี่ยเชียนฮวันยังพยายามลืมตาเพื่อมองใบหน้าที่แท้จริงของชายคนนั้น

แต่น่าเสียดายที่แดดแรงเกินไป

นอกจากดวงตาแหลมคมสีดำสนิทดุจเหยี่ยว อย่างอื่นล้วนพร่ามัว...

ตกเย็น

เซี่ยเชียนฮวันยกมือกุมศีรษะอย่างเวียนหัว และตื่นขึ้นมาพบสาวใช้ในวัง

“พระชายาทรงฟื้นแล้ว?”

จันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

ภายในห้องจุดเทียนสลัวๆ เซี่ยเชียนฮวันเอนกายบนตั่งนอนด้วยท่าทางง่วงงุน

ทันใดนั้น

นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามา

“มาแล้ว!”

เซี่ยเชียนฮวันใจเต้นแรง แต่ยังแสร้งทำเป็นง่วงงุน นอนนิ่งไม่ไหวติง

อย่างไรก็ตาม ยิ่งฟังเสียงฝีเท้านั้นก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย

นางอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะเลิกเสแสร้งแล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

แสงเทียนสลัวๆ สะท้อนเงาของชายผู้หนึ่ง เขาเดินเข้ามาในวังที่ปกคลุมไปด้วยแสงจันทร์ ราวกับยมทูตมาเยือน “เซียวเย่...”

ไม่ทันได้เรียกชื่อจนจบ ลำคอระหงของนางก็ถูกบีบ!

เขาบีบคอนาง ทั้งน้ำเสียงและแววตาล้วนเย็นชาเหมือนกัน “ลุกขึ้น”