หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 74

"ข้าไม่สบายจริง ๆ "

น้ำเสียงเซียวเย่หลันดังขึ้นด้านหลังศีรษะของเซี่ยอี๋หมู่ นางตกใจเสียจนหน้าซีดเผือด

“จ้านอ๋อง!!

"ท่านเป็นอะไรไปกัน?"

ทุกคนที่อยู่ที่นี่รวมถึงอันติ้งโหวต่างพากันหันไปมอง

แล้วลุกขึ้นยืน

มีเพียงเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่

นางเผยถึงสีหน้าอันตกตะลึงออกมาเล็กน้อย

นางคิดไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่

วันนี้เขาสวมเสื้อผ้าค่อนข้างที่จะเป็นกันเองและผ่อนคลาย บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายยังบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้จัดแจงผมเผ้า เสื้อผ้าและคอปกเสื้อหละหลวมเผยให้เห็นแผ่นอกเล็กน้อย เขาเดินทางออกมาทั้งอย่างนั้น

"อาการเก่ากำเริบ" น้ำเสียงของเซียวเย่หลันดูลึกลับเล็กน้อย ก่อนที่จะมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันแล้วยิ้มขึ้น "พระชายาอ๋องเป็นห่วงข้ามากเกินไปจึงไม่ให้ข้าออกจากจวน"

“เป็นอย่างนี้นี่เอง!"

ทุกคนจึงได้กระจ่างแจ้ง

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้านอ๋องเช่นนั้นก็สัมผัสได้ว่าสองสามีภรรยามีความรู้สึกที่ดีต่อกันลึกซึ้ง เพราะพระชายาอ๋องดูเป็นห่วงเขาเหลือเกิน

เซี่ยเหยียนยังลุกขึ้นแล้วเดินตรงไป กล่าวขึ้นว่า "มาเถิด ตำแหน่งของข้าสละให้แก่ท่านอ๋อง ท่านนั่งตรงนี้เถิด”

เซียวเย่หลันจึงเดินตรงเข้าไป

แล้วนั่งลงข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน

เขายกแก้วสุราขึ้น “ข้าขอดื่มอวยพรให้แก่ท่านในวันนี้"

“ขอบใจ"

อันติ้งโหวรีบแสดงความเคารพกลับคืน

ทั้งเขาและภรรยาล้วนรู้สึกประหลาดใจ ครั้งก่อนที่เดินทางไปยังจวนจ้านอ๋อง เหมือนทั้งสองคนจะยังทะเลาะกันอยู่ ไม่รู้ว่าเหตุใดวันนี้เซียวเย่หลันท่าทีเปลี่ยนไปลิบลับ

ถึงอย่างไรก็ตาม ผู้ที่เดินทางมาล้วนเป็นแขก พิธีการที่ควรจะทำก็ต้องทำให้ไม่ขาด

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับเหลือบมองไปทางเซียวเย่หลันแล้วกล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า "ข้าไม่ได้สั่งห้ามเจ้าออกจากจวนสักหน่อย ต่อให้เจ้าตายอยู่ข้างถนนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า"

การถูกท่านอ๋องกล่าวต่อหน้าสาธารณะในตระกูลว่าเป็นคนบ้านนอกคอกนา......

นางคงจะกลายเป็นเรื่องขำขันในยามสนทนาของสตรีชั้นสูง

เซี่ยเหล่าไท่จวินยังคงนึกถึงแต่ไข่มุกราตรีเม็ดนั้น นางรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยถามว่า “ท่านอ๋อง ได้ยินว่าฝ่าบาทประทานไข่มุกราตรีไปทั่วเมือง และตระกูลทางมารดาของพระชายาองค์รัชทายาททุกคนล้วนมีคนละหนึ่งเม็ด ทว่าทางด้านของท่านโหวกลับไม่มี ท่านลืมส่งมางั้นหรือ"

การที่สามารถถามคำถามอันหน้าด้านหน้าทนเช่นนี้ออกมาได้ก็ถือว่าน่านับถือ

"ข้าไม่ได้ลืม"

เซียวเย่หลันตอบแล้วอาศัยช่วงที่เซี่ยเชียนฮวันไม่ทันระวัง คีบเนื้อท่อนชิ้นหนึ่งที่เต็มไปด้วยมันในจานของเซี่ยเชียนฮวันมาไว้ในจานของตน

เซี่ยเหล่าไท่จวินชะงักลง แล้วเอ่ยถามว่า "หรือท่านจะนำไข่มุกราตรีนั้นส่งมอบไปให้นางอนุภรรยานั่นแล้ว?"

“หาใช่ไม่"

“ถ้าเช่นนั้น......”

“ข้านำมันไปแลกเป็นเงินแล้วให้แจกจ่ายให้ตระกูลของทหารผ่านศึกที่เสียชีวิตไป"

เซียวเย่หลันก้มหน้าลง “อีกอย่าง อวี้เออร์มีสถานะตัวตนที่สูงส่งและบริสุทธิ์ ข้าไม่อนุญาตให้ผู้ใดก็ตามเห็นนางเป็นอนุภรรยาผู้ต่ำต้อย”