หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 202

จู่ ๆ สาริศาก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมา ทะเลาะกับไรยาอย่างนี้ต่อไป เกรงว่าจะโมโหจนมีผลกระทบต่อครรภ์ มันจะได้ไม่คุ้มเสียเอา

ไรยาสามารถอาละวาดออกมาได้ ก็ให้เธออาละวาดอยู่ที่นี่ไปให้พอแล้วกัน

“งั้นเธอก็ค่อย ๆ รออยู่ที่นี่แล้วกัน ขอโทษด้วยฉันคงอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ได้!” สาริศาออกมาจากห้องรับแขก กลับห้องนอนของตัวเอง

“เฮ้ สาริศา แกหมายความว่าอะไรกัน! แกปฏิบัติกับผู้มีพระคุณของพวกแกอย่างนี้เหรอ? ฉันบอกแกเอาไว้นะสาริศา ฉันกล้ารับประกันได้เลยว่า วันเวลาต่อจากนี้ไปของแก มันจะยิ่งเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น!”

เสียงของไรยาได้ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของสาริศา ไม่รู้ว่าทำไมไรยามองไปแล้วถึงได้ดูได้ใจอยู่บ้างเล็กน้อย ภายในใจของสาริศาจู่ ๆ ก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนักอย่างหนึ่งขึ้นมา เหมือนกับมีเรื่องอะไรที่มันกำลังจะเกิดขึ้น

แต่ว่า ไรยาในตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้มีพระคุณของธนพัต แต่จะสามารถก่อเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นมาได้อีกน่ะ?

เห็นสาริศาหลบกลับไปซ่อนตัวที่ห้องนอนแล้ว ไรยาคิดว่าตนได้รับชัยชนะ แต่ความรู้สึกของชัยชนะมันยังไม่ได้บ่มตัวไปจนถึงจุดสูงสุด เธอไม่ล้มเลิกความตั้งใจไปหรอก

ไรยาอาศัยว่าตนเป็นผู้มีพระคุณที่ได้ช่วยชีวิตของธนพัตเอาไว้ นึกไม่ถึงว่าจะเริ่มเดินเล่นอยู่ที่ในบ้านของสาริศาขึ้นมาเสียแล้ว

เธอเห็นของตั้งโชว์ที่บ้านของธนพัตมันเป็นของมีค่าทั้งนั้นเลย หลายอย่างก็เป็นของที่มีเพียงแค่ชิ้นเดียวทั้งนั้นเลย อดไม่ได้ที่จะอิจฉาริษยาและชิงชังขึ้นมา แล้วมองการจัดตกแต่งอื่น ๆ ของภายในห้องไปอีกที ล้วนแล้วแต่จะเป็นการออกแบบระดับสูงสุดในขณะนี้ เป็นผลงานของระดับปรมาจารย์ทั้งนั้นเลย

เครื่องใช้ในครัวเรือนต่าง ๆ ที่ควรจะมีก็มีครบ และมันก็เป็นแบบที่มันล้ำหน้าที่สุดทั้งนั้น แล้วก็ยังมีผลิตภัณฑ์ที่เป็นปัญญาประดิษฐ์สั่งการด้วยเสียงเยอะมาก มองไปแล้วดูเหมือนว่าในพื้นที่ที่ครอบครัวของพวกเขาได้ใช้ชีวิตกันอยู่นั้นมันมีความล้ำหน้าที่สุดในต่างประเทศเลยทีเดียว อยากจะมาสิงสถิตอยู่ที่นี่ให้มันสบายสุด ๆ ไปเลย

สาริศานังแพศยาคนนี้ มีสิทธิ์อะไรมาใช้ชีวิตที่หรูหราแบบนี้กัน มีสิทธิ์อะไรไปครอบครองความรักของธนพัตผู้ชายแบบนี้ ความสามารถของนังจิ้งจอกนี่มันก็ไม่น้อยเลยนะเนี่ย

น่าเสียดาย สาริศาตกอยู่ในมือเธอไรยาคนนี้ ชีวิตนี้ของมันก็จะจบสิ้นไป! วันเวลาที่มันดี ๆ อย่างนี้มันจะต้องอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน เธอจะต้องทำให้มันไม่มีวันจะฟื้นคืนกลับมาได้อีกตลอดไป ไม่เหลืออะไรเลย!

ไรยาแสร้งทำเป็นกระหายน้ำ แล้วตะโกนเสียงดังออกไป “ไอ้หยา คอฉันแห้งมากเลย สาริศา มารินน้ำชาให้ฉันหน่อย”

“เมื่อกี้เธอเพิ่งจะดื่มไปเองไม่ใช่เหรอ?” สาริศาพูดออกมาอยู่ที่ในห้อง “เธอหิวน้ำเร็วขนาดนี้เลย?”

ไรยาร้องปาว ๆ ออกมา “ฉันกับเธอเราต่างก็เป็นคนท้องด้วยกันทั้งคู่ หรือว่าเธอจะไม่รู้ว่าคนท้องจะหิวน้ำได้ง่ายงั้นเหรอ?”

ใช่แล้ว เธอก็รู้ว่าเธอเป็นคนท้อง ถึงได้เปลี่ยนชาเขียวเป็นชาผลไม้แทน แต่ผลสุดท้ายไรยาก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งใจเธอเลยสักนิดเดียว สาริศารู้สึกผิดหวังกับไรยาเป็นอย่างมาก

สาริศาเดินออกมาจากห้องนอน รินน้ำชาให้กับไรยาไปอีกครั้ง

ไรยาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาแต่จู่ ๆ มือก็สั่นขึ้นมา แล้วคว่ำชาร้อนลงกับพื้น อีกนิดเดียวก็จะสาดลงไปที่ร่างของสาริศาแล้ว!

“นี่เธอ!” สาริศาได้กุมท้องเอาไว้ทันที

ไรยาพูดกับเธอออกมาอย่างแข็งกร้าวด้วยใบหน้าถมึนทึง “เมื่อกี้เธอเกือบจะลวกฉันแล้ว!สาริศา เธอร้ายกาจเสียจริง ๆ เลย!จะทำร้ายลูกของฉันใช่มั้ย! เธออิจฉาฉัน อิจฉาที่ฉันท้องสายเลือดของธีภพอยู่ อิจฉาที่ธนพัตปล่อยฉันไป แล้วยังอยู่เป็นเพื่อนฉันอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดทั้งวัน เธอก็เลยใช้ชาร้อนมาลวกฉัน? เธอมันเป็นงูพิษที่ร้ายกาจจริง ๆ ด้วย! ฉันบอกเธอเอาไว้เลยว่า ถ้าลูกของฉันมีอันตรายอะไรเกิดขึ้น คนที่ซวยคนแรกก็คือเธอ!”

“ไรยา เธออย่าทำตัวเป็นหมาบ้าที่กัดคนอื่นเขาไปทั่วสิ ทั้ง ๆ ที่เธอจงใจแท้ ๆ !” สาริศาเองก็โกรธขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่เพราะเห็นแก่ที่หล่อนเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของธนพัต เธอหมดความอดทนกับหล่อนไปนานแล้ว

“ฉันจงใจ?” ในดวงตาของไรยาได้แสดงสายตาที่ดุร้ายออกมา พลางเอ่ยออกไปว่า “สาริศา ฉันจะให้เธอได้เห็นว่าอะไรที่มันเรียกว่าจงใจ!”

จู่ ๆ ไรยาก็ได้ยกมือขึ้นมา กำลังจะตบลงไปที่บนใบหน้าของสาริศา

เห็นฝ่ามือของไรยากำลังจะจรดลงไปที่บนใบหน้าของสาริศา ในตอนนั้นเอง ประตูก็ได้เปิดออก

รถเข็นของธนพัต และชรัณก็ได้เข้าคฤหาสน์กันมา

พวกเขาได้มองมือของไรยาที่กำลังยกอยู่ไปด้วยความตื่นตกใจ

ไรยาได้เก็บมือกลับไปด้วยความรวดเร็ว แล้วใช้มือจัดผมของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออกไปกับธนพัตด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณธนพัต สวัสดีค่ะ”

สาริศาขมวดคิ้วออกมา

แน่นอนว่าเธอไม่อยากจะชงชาให้ไรยาอยู่แล้ว แต่เห็นแก่ที่เธอเป็นผู้มีพระคุณของธนพัต เธอไม่อยากให้ธนพัตรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา ก็เลยต้องโน้มตัวลงไปเตรียมที่จะชงชา

แต่ไม่คิดว่าในตอนนั้นเองจู่ ๆ ธนพัตก็ได้ยกมือขึ้นมา ห้ามสาริศาเอาไว้ ไม่ให้เธอรินน้ำชาให้กับไรยาไป

สาริศาอึ้งไป จึงได้เงยหน้าขึ้นมองไปยังธนพัต

ธนพัตภายนอกมองไปแล้วดูสงบนิ่งมาก แต่อารมณ์โกรธมันได้อัดแน่นอยู่บนใบหน้าของเขาอยู่เต็มไปหมด ถูกเขาบังคับให้อยู่ภายใต้ภายนอกที่ดูสงบนิ่งของเขา เหมือนราวกับว่าเตรียมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนั้นต่างก็สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน ธนพัตโกรธแล้ว!

ชรัณรีบเข้าไปผ่อนคลายบรรยากาศให้มันดีขึ้น “เรื่องรินน้ำชาให้ผมจัดการเองก็ได้ครับ! ไหนเลยจะสามารถให้คุณนายน้อยของพวกเรามารินน้ำชาให้กับคุณกัน คุณไม่คู่ควร!”

ไรยาโกรธแต่ก็ไม่กล้าจะระเบิดอารมณ์ออกไปซี้ซั้วเหมือนกัน ก็เลยต้องพูดออกไป “สาริศา เธอดูแลฉันอย่างนี้เหรอ? ธนพัตคุณเองก็ปกป้องภรรยาของคุณเกินไปแล้ว เพียงแค่รินน้ำชาเอง ถึงกับต้องกังวลกันขนาดนั้นเลยเหรอ? คนเราก็ควรจะรู้จักบุญคุณ คนที่เนรคุณจะถูกผู้คนเขาเยาะเย้ยกันเอาได้ คุณธนพัต คุณว่ามันถูกหรือเปล่า?”

ชรัณโกรธเหลือทนแล้ว จึงได้พูดออกไปว่า “ไรยา คุณพูดกับคุณธนพัตอย่างนี้ได้ยังไง?”

“แกน่ะไสหัวออกไป! ที่นี่ไหนเลยจะมีส่วนให้นายพูดกัน!” ไรยาพูดจาไม่ได้เห็นแก่หน้ากันเลยแม่แต่น้อย “ผู้ช่วยคนหนึ่ง ยังจะมาให้ความสำคัญกับตัวเองอีก!”

สีหน้าของชรัณได้ซีดไป พูดไม่ออกเลย

ในดวงตาของธนพัตขีดความอดทนเส้นสุดท้ายมันได้ลบเลือนไป

“ไรยา” ธนพัตพูดเสียงเยือกเย็นออกไป “ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอมาที่นี่ตกลงแล้วมาทำอะไรกันแน่ ถ้าจะมารังแกภรรยาของฉัน งั้นต้องขอโทษด้วย ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”