ในห้องพักผู้ป่วย ธนพัตยังคงจับมือของสาริศารอให้เธอตื่น
เมื่อสาริศาลืมตาขึ้น สิ่งที่เข้าสู่สายตาคือความขาวโพลน หลังจากได้สติว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล สาริศาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกว่าในที่สุดก็หนีออกมาได้
“ริศา เธอตื่นแล้วเหรอ” เห็นสาริศาตื่นขึ้นมา ธนพัตก็ทั้งมีความสุขทั้งเครียด
เมื่อได้ยินเสียงของธนพัต น้ำตาของสาริศาก็ไหลลงมาทันที ความน่ากลัวเหล่านั้น เหมือนว่าความหวาดกลัวและความตื่นตระหนกจะหวนคืนสู่จิตใจของเธอ ตอนที่เธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวังอยู่ในโกดังนั้นมีความหวังที่สุดว่าจะได้เห็นธนพัต และในที่สุดตอนนี้เธอก็เห็นเขาอีกครั้งแล้ว
“ธนพัต ฉัน...” เสียงสะอื้นเมื่อเรียกชื่อธนพัต สาริศาพูดอย่างอื่นไม่ออกอีก เพียงมองธนพัตทั้งน้ำตา
ธนพัตเช็ดน้ำตาให้สาริศาด้วยความปวดใจและโน้มตัวลงไปกอดเธอ ปลอบโยนเธอด้วยเสียงสะอื้น “ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ผมอยู่ตรงนี้กับคุณแล้ว...”
“ฮือฮือ......ฮือ......” ได้ยินคำปลอบโยนของธนพัต ในที่สุดสาริศาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา รู้สึกว่าตัวเองมีความคับข้องใจ ความกลัวและความโกรธทั้งหมดหาที่ระบายได้แล้ว
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของสาริศา ธนพัตก็รู้สึกว่าดวงตาของตัวเองชื้นเล็กน้อยเช่นกัน กะพริบตาถี่ๆ สองครั้งและตบหลังสาริศาเบาๆ “อย่าร้องไห้ ไม่เป็นไรแล้วนะ มันจบแล้ว”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดสาริศาก็หยุดร้องไห้ กำลังสะอื้นผะแผ่วในอ้อมแขนของเขา
ธนพัตดันสาริศาออกเบาๆ แล้วหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอ หลังจากเช็ดหน้าให้สาริศาจนสะอาดแล้ว ธนพัตก็ดึงเธอเข้าอ้อมแขนอีกครั้ง เอาคางคลึงศีรษะของเธอเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเงียบๆ
สาริศาอิงแอบในอ้อมแขนของธนพัต ซึมซับความอบอุ่นของเขาอย่างละโมบ รู้สึกว่าในที่สุดหัวใจของตัวเองก็สงบลง
ผ่านไปนานสองนาน สาริศาซึ่งอารมณ์สงบลงในที่สุดก็ละศีรษะออกจากอ้อมแขนของธนพัต ทันทีที่ออกจากอกของธนพัต สาริศาก็เห็นว่าเสื้อของเขาเปียกทั้งน้ำตาและน้ำมูกไปหมด
สาริศาค่อนข้างเขินไม่กล้ามองธนพัต หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ข้างๆ มาเริ่มเช็ดให้เขา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเปลี่ยนก็ได้” ธนพัตจับมือของสาริศาเบาๆ พูดพร้อมกับมองตาเธอ
ก่อนหน้านี้ทันทีที่เห็นธนพัต สาริศาเอาแต่ร้องไห้ตลอด ไม่ได้สังเกตรูปลักษณ์ของธนพัตให้ละเอียด ตอนนี้เมื่อดวงตาสบกัน เธอถึงได้เห็นใบหน้าของธนพัตอย่างชัดเจน
ใบหน้าของธนพัตที่ได้เห็นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาบวมเล็กน้อย แววตาไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน มันดูหมองไปนิดหน่อย และใต้ตายังมีรอยคล้ำลึก หนวดเคราครึ้มเขียวก็ปรากฏบนปากและคางด้วย เห็นแล้วเหมือนว่าไม่ได้พักผ่อนมานาน
สาริศายื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของธนพัต พร้อมกับถามอย่างปวดใจ “ทำไมทำตัวเองจนเป็นแบบนี้ ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องกังวลใจ”
เมื่อได้ยินคำพูดของสาริศา ธนพัตก็ยิ่งรู้สึกแย่ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับสาริศา ตัวเองเป็นแบบนี้จะสำคัญอะไร แต่เธอยังคงขอโทษตน ทั้งทั้งที่เป็นเขาต่างหากที่ต้องขอโทษเธอที่ไม่ได้ปกป้องเธอให้ดีถึงจะถูก!
ธนพัตโอบสาริศาเข้าสู่อ้อมแขนและบังคับกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ “ริศา ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สำคัญ ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ”
“ฮะ?” สาริศาค่อยๆ ผละจากอ้อมกอดของธนพัต และมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“ใช่” เมื่อคิดว่าสาริศาจะนึกถึงเรื่องเลวร้ายขึ้นมาอีกครั้ง ธนพัตก็รู้สึกเสียใจที่เอ่ยชื่อของบุรินทร์ต่อหน้าเธอ จึงตบมือเธอเบาๆ พลางพูดปลอบโยนว่า “ไม่ต้องกลัว ตอนนี้เขาทำร้ายคุณไม่ได้แล้ว”
ไม่ได้สังเกตว่าธนพัตพูดอะไร ตอนนี้ในสาริศากำลังเอาแต่คิดว่าบุรินทร์รู้ได้อย่างไรว่าตนอยู่ในโรงพยาบาล
เธอแน่ใจว่าชัชวาลเป็นคนพาตัวเองมาโรงพยาบาล เพราะคนที่เธอเห็นก่อนที่ตัวเองจะหมดสติก็คือเขา ดังนั้นนอกจากชัชวาลแล้ว คนเดียวที่รู้ว่าเธออยู่โรงพยาบาลก็มีเพียง......พชิรา! หรือว่าพชิราเป็นคนบอกบุรินทร์ว่าตนอยู่โรงพยาบาล
คิดมาถึงตรงนี้ สาริศาจึงลองหยั่งเชิงถาม “แล้วพชิราล่ะ ฉันจำได้ว่าเหมือนฉันจะได้เห็นเธอ”
“อืม เธอบอกว่าเธอกับชัชวาลไปช่วยคุณด้วยกัน” ธนพัตคิดว่าเธอนึกขึ้นได้ว่าพชิราช่วยเธอไว้ “รอคุณดีขึ้นอีกหน่อย เราไปขอบคุณเธอด้วยกันนะ”
เมื่อได้ยินว่าพชิราบอกธนพัตว่าหล่อนกับชัชวาลช่วยเธอด้วยกัน สาริศาก็เข้าใจว่าครั้งนี้จะต้องเป็นพชิรากับบุรินทร์ที่ร่วมมือกันลักพาตัวเธอ
แต่ว่าพชิราพยายามเอาชนะตนเพื่อจะได้ธนพัต แล้วบุรินทร์พยายามทำอะไร หรือว่าคิดใช้ตนข่มขู่ธนพัต
“กำลังคิดอะไรอยู่” เมื่อเห็นว่าสาริศาเหม่อลอยไปเล็กน้อย ธนพัตจึงลูบศีรษะเธอพลางเอ่ยถาม จากนั้นก็พูดอีกประโยคด้วยความสงสารและไม่อยากให้คิดมาก “อย่าคิดเรื่องไร้สาระอีกเลย”
สาริศาเงยหน้าขึ้นมองธนพัต อ้าปากอยากบอกเรื่องที่ตัวเองคาดเดาแก่เขา แต่นึกขึ้นได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในร้านกาแฟก่อนหน้านี้
ครั้งนั้นธนพัตไม่เชื่อตน แล้วครั้งนี้ธนพัตจะเชื่อคำพูดของตนหรือเปล่า คงจะไม่คิดว่าตนใส่ร้ายพชิราหรอกใช่ไหม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...