หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 575

วิธีการรักของพชิราแทบจะเป็นการคลั่ง สาริศารู้สึกว่าตอนนี้ไม่จำเป็นต้องส่งพชิราเข้าคุกแล้ว แต่ควรส่งเธอไปที่โรงพยาบาลจิตเวชโดยตรง

“เธอนี่มันเป็นคนบ้าจริงๆ”

ธนพัตไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีกับคำพูดของพชิรา ได้แต่มองดูสาริศาสนทนากับพชิรา

“ฮะ? ฉันบ้างั้นเหรอ เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้รักธนพัตลึกซึ้งเท่าฉันก็เลยริษยาใช่ไหมล่ะ สาริศา ใจเธอคำนวณแผนอะไรอยู่บ้างฉันรู้ทุกอย่างนั้นแหละ ฉันแค่ไม่อยากเปิดเผยต่อเธอเท่านั้นเอง”

พชิราพูดเหมือนตัวเองเป็นแม่พระที่มองลงมายังสาวหน้าซื่อใจคด บอกว่าตัวเองสูงส่ง คนอื่นต่ำต้อยด้อยค่า

บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้ที่สาริศาไม่อยากเสียเวลาพูดกับพชิราให้มากความ

สำหรับว่าจะทำอย่างไร ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ตัดสินของตำรวจ

ก่อนที่สาริศาคิดว่าจะส่งพชิราไปที่โรงพยาบาลจิตเวช เธอได้ส่งข้อความถึงตำรวจแล้ว

แต่ในขณะนั้นมือของเธออยู่ข้างหลัง แม้แต่ธนพัตซึ่งอยู่ใกล้เธอก็ไม่สังเกตเห็น

จนเมื่อสาริศาส่งสายตาเป็นสัญญาณเมื่อครู่แล้ว ธนพัตถึงได้เข้าใจ

“ไปเถอะ ตามเราไปสถานีตำรวจ ทุกสิ่งทุกอย่างจะได้จบลงตรงนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของธนพัต พชิราก็ก้าวถอยหลังพร้อมกับส่ายหน้าเป็นพัลวัน

“ธนพัต คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันรักคุณมาก ทำไมคุณต้องส่งฉันไปสถานีตำรวจ ฉันไม่อยากไปที่นั่น ไม่เอานะ”

ได้ยินคนที่ตัวเองรักทำตามที่ภรรยาของเขาบอกว่าจะเอาตัวเองไปส่งสถานีตำรวจ พชิราไม่อาจทนรับได้

“ฮ่าฮ่า คุณคิดว่าคุณสามารถจำกัดฉันด้วยสิ่งนี้ได้จริงเหรอ อันที่จริง ฉันเห็นตอนที่สาริศามาที่นี่ก่อนหน้านี้ เลยฝังระเบิดไว้ที่นี่ ให้เราพินาศไปด้วยกัน”

เดิมทีสาริศายังอยากจะพูดอะไรอีกแต่หวาดกลัวกับรอยยิ้มของพชิรา และเมื่อได้ยินคำพูดของพชิราก็ยิ่งตกใจ

ที่นี่...มีระเบิดเหรอ

ตอนที่สาริศามาเมื่อวานถูกเห็นเข้า เช่นนั้นพชิราก็เลยทำแบบนี้เพื่อช่วยชีวิตตัวเองและเพื่อฆ่าทุกคนงั้นเหรอ

สาริศาคิดเรื่องนี้อยู่นานและไม่สามารถเข้าใจได้

“อย่า เราคุยกันได้นะ”

ธนพัตไม่กลัว แต่เพียงก้าวเข้าไปเอามือกอดสาริศาที่กำลังเครียด จากนั้นก็ดูการสนทนาระหว่างทั้งสองต่อไป

“ฮ่าฮ่า นังสารเลว! ตอนนี้รู้จักความกลัวแล้วเหรอ ทำไมตอนจะส่งฉันเข้าคุกไม่เห็นกลัวเลยล่ะ มันสายเกินไปแล้ว!”

ตอนนี้สาริศาแค่อยากถ่วงเวลา รอจนกระทั่งตำรวจมาถึง พวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือ

ดังนั้นอารมณ์ที่ตื่นเต้นของพชิราในตอนนี้ จึงต้องให้ธนพัตมาปลอบ ตราบใดที่พวกเขาปลอดภัยดีก็พอ สาริศาเหลือบมองธนพัต ธนพัตจึงพูดกับพชิราว่า “เพชร อย่าตื่นเต้น ใจเย็นๆ นะ”

ทว่าหลังจากธนพัตพูดจบก็ไม่ได้ทำให้พชิราสงบลง แต่พชิรากลับยิ่งตื่นเต้นแทน เอื้อมมือไปดึงเชือกที่ซ่อนไว้อย่างดีใต้ดิน และแล้วก็เกิดเสียงดังปัง ระเบิดดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

ที่นี่สงบเงียบ ถ้าไม่ใช่เพราะฝุ่นที่ลอยในอากาศ เกรงว่าจะไม่มีร่องรอยของทั้งสามคนเลยก็ว่าได้ สาริศากับธนพัตยืนขึ้นและไออย่างหนัก ฝุ่นในอากาศจำนวนมากลอยเข้าปากและจมูกพวกเขา

สาริศากับธนพัตไม่ได้เป็นอะไร เนื่องจากมีหลุมขนาดใหญ่อยู่ข้างหลังทั้งสองคน ธนพัตจึงได้พาสาริศาลงไปก่อนที่พชิราจะดึงเชือก

แม้ว่าธนพัตจะได้รับบาดเจ็บที่แผ่นหลังเล็กน้อย แต่เป็นแค่บาดแผลที่ผิวหนังไม่ได้ร้ายแรง

เพียงแต่เมื่อพวกเขามองหาพชิราก็ไม่เห็นแล้ว พชิราหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง สาริศาส่ายหน้าอย่างเสียใจภายหลัง รู้สึกหมดหนทาง แผนการที่ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จ ตอนนี้ถูกทำลายลงอีกรอบแล้ว หลังจากที่ตำรวจมาได้ตรวจสอบบริเวณใกล้เคียง ซึ่งก็ไม่พบร่างของพชิรา

สาริศากับธนพัตตามตำรวจไปลงบันทึกที่สถานีตำรวจแล้วกลับบ้าน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะได้แต่งงานกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

“คุณ...พูดว่าอะไรนะ! แต่งงานเหรอ”

สาริศามองธนพัตด้วยความประหลาดใจ ไม่ใช่ว่าคุยเรื่องพชิรากันอยู่เหรอ ทำไมหัวข้อเรื่องเปลี่ยนเร็วขนาดนี้ ตรงมาพูดเรื่องแต่งงานแล้วเหรอ

สาริศายังคงประหลาดใจและมองธนพัตด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“อืม แต่งงานกับผมนะ”

ธนพัตหยิบเอาแหวนแต่งงานในกระเป๋ากางเกงที่เตรียมไว้นานแล้วออกมา จากนั้นคุกเข่าลงข้างหนึ่งและมองสาริศา

ความจริงใจที่เต็มเปี่ยมดวงตาของเขาทำให้สาริศาเกือบร้องไห้ออกมา แต่สาริศาอดกลั้นไว้ได้

“ตกลง”

สาริศาพยักหน้า มองดูแหวนที่เปล่งประกายระยิบระยับบนมือของตัวเองแล้วในใจมีความสุขมาก แม้วันนี้พชิราจะไม่ถูกจับ แต่ธนพัตก็ต้องการแต่งงานกับเธอ เช่นนั้นวันนี้ก็นับว่าเป็นวันที่มีความสุขแล้ว

ธนพัตมองรอยยิ้มอันแสนหวานของสาริศาแล้วหัวใจก็พลันอบอุ่น ธนพัตรอมานานแสนนานเพื่อแต่งงานกับสาริศา ตอนนี้สมปรารถนาในที่สุด

“นี่ คุณอยู่ที่ไหน” เช้าวันรุ่งขึ้นสาริศาเห็นข้อความกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งทิ้งไว้บนโต๊ะ บนนั้นบอกว่าสาริศาตื่นเมื่อไรให้โทรหาเขา

สาริศายิ้มแล้วกดโทรออก

“ผมอยู่...สำนักงานกิจการพลเรือน” เมื่อได้ยินคำตอบนี้ สาริศารู้สึกคุ้นเคย

แต่เดิมพวกเขาพบกันครั้งที่สองที่หน้าสำนักงานกิจการพลเรือน แล้วทั้งสองก็จดทะเบียนสมรสกัน เช่นนั้นตอนนี้ธนพัตพูดแบบนี้ หมายความว่า...

ขณะที่สาริศายังคงเดาอยู่ ธนพัตก็พูดออกมาแล้ว “อย่าลืมนำเงินที่คุณเป็นหนี้ผมและสำเนาทะเบียนบ้านมาด้วย”