หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 588

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” ฌอนเข้าใจทันที ทำให้เขารู้สึกว่าเขาเลือกสาริศา ติดตามเธอ เขาเลือกถูกแล้วจริงๆ

สาริศาสอนงานคนใหม่เก่งมากจริงๆ คนใหม่ที่เธอสอนงานล้วนแต่เก่งทุกคน แน่นอน นอกจากคนที่ไม่มีความคิดอยากจะพัฒนาตัวเอง ที่สาริศาไล่พวกเขาไปแล้ว

“อาจารย์ครับ วันนี้ผมได้เรียนรู้อะไรเยอะมากเลย ผมขอเลี้ยงอาหารตอบแทนได้ไหมครับ”

หลังจากทำข่าวเสร็จ ฌอนก็มองไปทางสาริศาอย่างดีใจ สาริศาที่อยู่ภายใต้แสงแดดช่างงดงามเหลือเกิน

แต่ได้ยินข่าวลือว่าสาริศาเหมือนจะมีสามี อีกทั้งยังมีลูกแล้ว

แต่นี่ไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางการชอบของเขาได้

“ได้สิ ไปกันเถอะ” สาริศาพยักหน้า ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

เดิมที เธอตั้งใจจะไปกินพร้อมกับธนพัต แต่ในเมื่อฌอนเอ่ยปากขอเลี้ยงข้าวแล้ว ก็ไว้หน้าเขาบ้าง ดังนั้นก็เลยตอบตกลง

พวกเขาเลือกร้านอาหารที่ราคาถูก สาริศามองไปที่ฌอน นักศึกษาที่เพิ่งจบการศึกษามาใหม่ๆ และครอบครัวของเขาก็ไม่ใช่ลูกเศรษฐีร่ำรวยอะไรด้วย

ไม่ได้มีเงินอะไรมาก แต่ถ้าสาริศาจะจ่ายเงินเอง จะทำให้ฌอนรู้สึกเสียหน้ามาก

พอพิจารณาทุกด้านแล้ว สาริศาจึงสั่งอาหารที่ราคาถูกแทน

ก่อนจะทานอาหารกลางวันพร้อมกับฌอน

“อาจารย์ครับ เดี๋ยวเราตรงกลับสำนักพิมพ์เลยไหมครับ?” ฌอนตั้งตารอที่จะไปทำข่าวกับสาริศาอีก ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็จะมีโอกาสอยู่กับสาริศาเพียงลำพังสองคน

“ได้” พอมองดูเวลา ใกล้จะถึงเวลาทำงานแล้วจริงๆ

พอกลับมาถึงบริษัท สาริศาก็ให้ฌอนเขียนรายงานสรุปการออกไปทำข่าวในครั้งนี้ให้เธอ

หลังจากที่ฌอนตอบรับ สาริศาก็ก้มหน้าเขียนรายงานต่อ

ทุกครั้งที่ออกไปทำงาน สาริศาก็จะเขียนรายงานเพื่อส่งให้หัวหน้าตลอด ในขณะเดียวกัน สาริศาก็จะให้พนักงานใหม่เขียนรายงานให้ตัวเองด้วยเช่นกัน

ถ้าทำแบบนี้ เธอจะได้รู้ว่าพนักงานใหม่ทำความเข้าใจกับการไปทำข่าวในครั้งนี้ยังไง และในระหว่างนั้นพวกเขาได้ความรู้อะไรบ้าง

จนถึงช่วงเย็น หลังจากที่อ่านรายงานของฌอน แล้วเห็นว่าไม่มีปัญหา สาริศาก็ทำการบอกลามิลินกับฌอนและเดินทางกลับบ้านเลย

ตอนที่เธอกลับถึงบ้าน ธนพัตก็กลับมาก่อนแล้ว และกำลังนั่งอยู่บนโซฟา และมองสาริศาด้วยสายตาโกรธเคือง

ส่งผลให้ตอนที่สาริศาเปลี่ยนรองเท้าก็ยังรู้สึกร้อนรน ว่าเธอทำอะไรผิดหรือเปล่า? ทำไม ธนพัตถึงมองตนเองด้วยสายตาแบบนี้?

“เอ่อ... มีอะไรหรือเปล่า?” สาริศาเดินเข้าไปหาธนพัต แล้วมองหน้าธนพัตด้วยความงุนงงเล็กน้อย

แต่เขากลับไม่ตอบสาริศา แต่กลับลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าหาสาริศาทีละก้าว

สาริศามองตาของธนพัตอย่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าธนพัตเป็นอะไร ในใจเริ่มหวั่นไหว

ธนพัตเดินเข้าใกล้สาริศาทีละก้าว ส่วนสาริศาก็ก้าวถอยหลังหนีทีละก้าว แต่ต้องยอมแพ้ เพราะโซฟาด้านหลังไม่มีพื้นที่ให้ถอยหลังแล้ว

พอสาริศาคิดว่าธนพัตจะไม่ก้าวเข้ามาเพิ่มแล้ว ธนพัตกลับกดสาริศาลงบนโซฟา

จนสาริศานอนอยู่ใต้ร่างเขา

“คุณเป็นอะไรกันแน่คะ?” สาริศามองไปทางธนพัตที่เอาแต่นิ่งเงียบ ถึงแม้จะหล่อมาก แต่เธอก็ยังรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย

“ฌอน หืม?” สุดท้ายสาริศาก็ยอมพูด แต่ชื่อที่เขาพูดออกมา ทำให้สาริศารู้ว่าธนพัตเป็นอะไร

ที่แท้เขาก็กำลังหึงอยู่นี่เอง

บอกมาเร็วๆ สิ แบบนี้สาริศาจะได้เตรียมใจไว้ก่อน ไม่ต้องหวาดหวั่นเหมือนก่อนหน้านี้

“ตกลง ผมเชื่อใจคุณ” ถึงแม้สีหน้าของธนพัตจะยังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มากแล้ว

“แน่นอนค่ะ เชื่อฉันก็ดีแล้ว ฉันจะไม่หนีไปกับผู้ชายคนอื่นแน่นอน” สาริศาพูดรับรองกับธนพัต

ธนพัตดีกับเธอมากแค่ไหน สาริศารู้ดี ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะตามผู้ชายวัยรุ่นไปแน่นอน “อืม” ธนพัตจูบริมฝีปากของสาริศาเบา ๆ แล้วพาเธอไปทานข้าว

ธนพัตขึ้นไปเรียกธีร์ ให้ลงมาทานข้าวด้วยกัน

เวลาอาหารที่พวกเขาจัดเตรียมตรงกับช่วงที่ธีร์เพิ่งเลิกเรียนพอดี ดังนั้นตอนที่ธนพัตขึ้นไปเรียก การบ้านส่วนใหญ่ธีร์ก็เสร็จแล้ว

ถึงแม้มิลินจะคบกับชัชวาลแล้ว แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะมาสอนธีร์เอง เพราะเธอบอกว่านี่คือหน้าที่ของเธอ ในเมื่อเธอตอบตกลงแล้ว เธอก็จะทุ่มเทสอนให้ดีที่สุด

ชัชวาลเองก็ไม่ได้ว่าอะไร สาริศาก็เลยให้มิลินทำการสอนพิเศษต่อไป

“วันนี้หม่าม๊า ปะป๊ากลับบ้านเร็วจังเลยครับ”

ธีร์พูด สาริศาเหลือบมองไปทางธนพัตอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ที่ธนพัตกลับมาเร็ว คงจะกลับมาเพื่อรอถามตนเองเรื่องของฌอน

ส่วนเธอเองกลับมาเร็วเพราะส่งรายงานเสร็จเร็ว และไม่ต้องทำงานล่วงเวลา

ดังนั้นวันนี้ถือว่าทั้งสองคนกลับบ้านเร็วกว่าปกติ

“หม่าม๊า ปะป๊าทำงานเสร็จเร็ว พอเลิกงานก็เลยรีบกลับมา” ธนพัตพยักหน้า แล้วตักอาหารที่ธีร์ชอบใส่จานให้ อาหารมื้อนี้จบลงอย่างราบรื่น

แต่ฌอนที่กำลังเดินทางกลับบ้านก็ได้เจอกับใครบางคน

“คุณคะ ช่วยฉันด้วย...” พชิราเดินไปขวางหน้าฌอนแล้วหมดสติไปทันที

พชิราในตอนนี้หน้าตาสกปรก เสื้อผ้ายุ่งเหยิง พอดูใกล้ก็จะเห็นว่าเธอแทบจะโป๊เลย ฌอน ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้าสังคม พอเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็มึนงงไปเลย แล้วเขาก็มองพชิราที่อยู่ตรงหน้านิ่ง