หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 88

ในห้องประชุม เดิมทีผู้อำนวยการฝ่ายการเงินกำลังรายงานกำไรไตรมาสนี้ เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงอย่างฉับพลันของธนพัต จึงเหงื่อแตกทันที

หรือว่ารายงานมีปัญหาอะไร แต่ไม่นะ กำไรก็เติบโตขึ้นหลายเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ

ผู้อำนวยการฝ่ายปาดเหงื่อไม่หยุดและรายงานเนื้อหาส่วนสุดท้าย ก่อนจะถามธนพัตอย่างระมัดระวัง “ประธานธนพัต ขอเรียนถาม......มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”

เงียบกริบ

ดูเหมือนว่าธนพัตจะไม่ได้ฟังรายงานของผู้อำนวยการฝ่ายเลย เพียงแค่พยักหน้า สายตาเย็นชาตกอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ

บนโทรศัพท์มือถือ คือวีแชทของสาริศา

(ธนพัต ฉันกลับบ้านตัวเองนะ มาดูแลคุณแม่ที่ออกจากโรงพยาบาล)

ถ้อยคำเรียบง่าย แต่ทำให้ความโกรธของธนพัตปะทุขึ้นมาจุกอก

บ้านตัวเอง?

บ้านของเธอ ไม่ใช่บ้านที่อยู่กับเขาหรือไง

ผู้หญิงคนนี้ รู้วิธีกระตุ้นความโกรธของเขาจริงๆ!

ความเงียบของธนพัต กลับก่อความตื่นตระหนกให้คนที่อยู่ตรงนี้ ผู้อำนวยการฝ่ายต่างๆ ที่นั่งอยู่ โดยปกติไหนเลยจะไม่ใช่คนวางท่าถือดี แต่เวลานี้ ทุกคนต่างมองธนพัตอย่างหวาดกลัว กลัวว่าเขาจะไม่พอใจกับผลงานของไตรมาสนี้

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที ทุกคนต่างรู้สึกว่าแผ่นหลังของตัวเองเปียกชุ่มไปหมด กระทั่งในที่สุดธนพัตก็เงยหน้าขึ้น

ทุกคนคิดว่าเขาจะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับผลกำไรของไตรมาสนี้ แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ เขาก็เอ่ยปากว่า “ยกเลิกการประชุมวันนี้ พรุ่งนี้ค่อยมาต่อ”

สิ้นคำ เขาไม่สนสายตาช็อกของคนทุกทิศ เลื่อนรถเข็นใต้ลำตัวตรงออกไปจากห้องประชุม

แม้แต่ชรัณในตอนนี้ก็ยังงุนงง หลังจากอึ้งไปหลายวินาที ถึงได้รีบตามไป

“คุณชายครับ” ไม่นานเขาก็ตามธนพัตทัน “เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นครับ โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ของเราในญี่ปุ่นเกิดแผ่นดินไหวเหรอครับ หรือว่ามีพายุเฮอริเคนที่โรงไฟฟ้าในสหรัฐอเมริกาครับ”

ในจิตใต้สำนึกของเขา ถ้าธนพัตขัดจังหวะการประชุม จะต้องมีเรื่องใหญ่มากเกิดขึ้นแน่นอน

แต่ไม่คิดว่า จู่ๆ ธนพัตก็หยุดรถเข็น เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย็นชา “ชรัณ ไปตรวจสอบให้ผมว่าบ้านแม่ของสาริศาอยู่ที่ไหน”

“บ้านแม่ของคุณนายน้อย?” ชรัณหน้าตาโง่เง่าไปทันที

แต่ธนพัตไม่ได้สนใจเขาอีก แค่เลื่อนรถเข็นจากไปอีกครั้ง และทิ้งประโยคเย็นยะเยือกเอาไว้ “หลังจากสืบได้แล้ว เราไปที่นั่นทันที”

……

ตอนนี้เวลานี้ สาริศาอยู่ในบ้านกำลังป้อนอาหารกันยาอย่างระมัดระวัง ไม่รู้เลย ว่าข้อความสั้นๆ ของตัวเอง จะก่อความโกรธจัดให้ชายหนุ่มแบบนี้

เธอซื้อโจ๊กและซุปข้างนอก แต่ไม่คิดว่าโจ๊กที่ร้านนี้ทำมันก็แค่ข้าวเย็นผสมกับน้ำ แข็งกระด้าง กันยาทานไปไม่กี่คำก็ทานต่อไม่ไหว

สาริศาเริ่มกังวลอีกครั้ง หยิบทิชชูมาเช็ดปากให้เธอ “คุณแม่ทานน้อยเกินไปนะคะ ฉันจะไปซื้อมาให้คุณแม่ใหม่”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็ลุกขึ้นสวมเสื้อนอก

กันยาขมวดคิ้ว “นี่เกือบสี่ทุ่มแล้ว ที่ไหนยังจะมีอาหารให้แกซื้อได้อีก”

“แต่คุณแม่ก็ไม่ทานไม่ได้นะคะ เอาอย่างนี้ ถ้าไม่มีร้านอาหารเปิด ฉันจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตกลับมาค่ะ”

พูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็เดินตรงไปที่ประตู

ลงไปยังชั้นล่างยูนิตอาคาร สาริศากำลังเดินไปพลางนับเศษเหรียญในกระเป๋าเงิน จู่ๆ ตรงหน้าก็มีไฟกะพริบส่องมา

เธอยกมือขึ้นมาบังตา ยากลำบากกว่าจะปรับสายตาให้เข้ากับแสง ก่อนจะเห็นเบนท์ลีย์สีดำ ขับช้าๆ มาทางเธอ

สาริศาพูดไม่ออกฉับพลัน

แน่นอนเธอรู้ว่ามันดึกแล้ว ได้แต่โทษตัวเองที่วันนี้ยุ่งเกินไป กว่าจะมาถึงก็เวลานี้แล้ว

เมื่อคิดถึงแม่ที่ป่วยและหิว สาริศาจึงไม่อวดดีอีก ได้แต่ยอมรับความช่วยเหลือของธนพัต เอ่ยเสียงเบาว่า “ขอบคุณ”

เช่นนี้ธนพัตจึงสีหน้าคลายลงเล็กน้อย “ไปเถอะ พวกเราขึ้นไปชั้นบนกัน”

“ชั้นบน?” สาริศาชะงักอึ้งไปอีกครั้ง

“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ” ธนพัตมองสาวน้อยที่กำลังตกใจตรงหน้า แล้วสีหน้าก็ยิ่งอ่อนใจหนักเข้าไปอีก “คุณจะให้ผมอยู่ข้างล่างตากลมรอชรัณหรือไง”

สาริศาหน้าแดงทันที รีบเข็นธนพัตเข้ายูนิตอาคาร

โดยสารลิฟต์ขึ้นชั้นบน สาริศาเข็นธนพัตเข้าบ้านตัวเอง และก็เห็นความรกรุงรังในห้อง

“เอ่อ......ฉันเพิ่งกลับมา ยังไม่ได้เก็บของให้ดี ขอโทษนะ” อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ถูกเห็นว่าบ้านรกขนาดนี้ สาริศาก็อับอายเหมือนกัน จึงรีบเริ่มเก็บของ

แต่มือของเธอมันไม่ค่อยถนัด ขยับไปขยับมามันก็ไปดึงรั้งบาดแผลจนต้องร้อง “โอ๊ย”

ธนพัตสังเกตเห็นอย่างคมเฉียบว่าใบหน้าเล็กของสาริศาเหยเก จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วลุกขึ้นจากรถเข็นทันที “ผมเอง”

สาริศาไหนเลยจะตั้งใจขอให้คุณชายอย่างธนพัตมาทำความสะอาดห้อง จึงรีบโบกมือปัด “ไม่เป็นไร ถึงจะช้าหน่อย แต่อีกครู่เดียวก็เสร็จแล้ว”

“อยู่ต่อหน้าผม อย่าอวดดี” ธนพัตคว้าจับมือของสาริศา แล้วดันเธอไปนั่งลงบนโซฟา

อยู่ต่อหน้าผม อย่าอวดดี

ประโยคที่มีความหมายตรงตามหลักเหตุผลเช่นนี้ ทำให้สาริศาชะงักนิ่งไปทันใด เวลานี้ก็ลืมการดิ้นรนไปเลย แค่นั่งบนโซฟานิ่งๆ มองดูธนพัตเก็บของไปมา