หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1001

“รถเป็นอะไรเหรอครับ?”

เจตนินและคมสันต่างก็เป็นสุภาพบุรุษ พวกเขาต้องการรอให้รษิกาออกไปก่อนจะออกเดินทาง

อย่างไรก็ตาม รถของรษิกายังคงจอดอยู่ที่จุดเดิมแม้ว่าพวกเขาจะรอมาระยะหนึ่งแล้วก็ตาม พวกเขาจึงเข้าไปดู

รษิการู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “รถเสียค่ะ”

บางทีอะไหล่บางส่วนอาจไม่ได้ซ่อมแซมจนเสร็จจากอุบัติเหตุครั้งที่แล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจตนินและคมสันก็สบตากัน และเจตนินก็เสนอว่า "ให้ผมช่วยดูให้นะครับ"

จากนั้นเขาก็ขึ้นรถไปตรวจสอบ

เขาสนใจรถยนต์มาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเพราะรษิกาไม่เข้าใจรถยนต์เหล่านั้นมากพอ

ขณะที่เขากำลังจะไปจัดการ เขาก็ได้ยินรษิกาพูดว่า “รถคันนี้เพิ่งชนมาเมื่อไม่นานมานี้ บางทีช่างอาจพลาดไปบางส่วน ฉันจะเอาไปซ่อมทีหลังค่ะ”

เมื่อถึงตอนนั้น เจตนินก็ชะงักมือไปทันที

ในเมื่อเธอรู้อยู่แล้วว่าปัญหาคืออะไร แสดงว่าไม่ใช่ปัญหาที่คนอื่นสร้างขึ้นอย่างแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้น… ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะครับ” เจตนินเสนอ

อย่างไรก็ตาม รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “อ้อ ไม่จำเป็นต้องกังวลเลยค่ะ คุณเจตนิน บ้านของฉันอยู่คนละทางกับบ้านคุณ”

เจตนินเลิกคิ้วมองดูคมสันซึ่งยืนอยู่นอกรถ “หรือคุณอยากให้คุณหมอคมสันไปส่งคุณที่บ้านครับ?”

รษิกามองไปในทิศทางเดียวกันโดยสัญชาตญาณ

เมื่อคมสันสังเกตเห็นว่าพวกเขาจ้องมองมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วด้วยความสับสน

รษิการีบละสายตาและอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เจตนินก็ยิ้มๆ แล้วขัดจังหวะว่า “อย่ากังวลไปเลยครับ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะสื่อเช่นกัน ผมแค่ทำหน้าที่ในฐานะหุ้นส่วนทางธุรกิจ”

เนื่องจากเขาพูดทุกอย่างไว้อย่างชัดเจน รษิกาจึงไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอนี้ได้

ขณะที่คมสันเฝ้าดูรถค่อยๆ ลับหายไปในระยะไกล สีหน้าของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นเศร้าหมอง

ฉันจำได้ว่าเมื่อกี้พวกเขาทั้งคู่มองมาทางฉัน ถ้าฉันเดาถูก รษิกาคงจะเลือกเจตนินก่อนหน้านี้

หลังจากคิดเช่นนั้น คมสันก็รู้สึกว่าเลือดในตัวของเขาเดือดพล่าน

เขาอีกแล้ว! รษิกาจะไม่มีวันชายตาแลฉันตราบใดที่ยังมีคนอื่นๆ อยู่รอบๆ ตัวเธอ สำหรับเธอแล้ว ฉันจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานตลอดไป ทำไมเธอถึงเห็นเจตนินเป็นเพื่อนล่ะ? เธอรู้จักฉันนานกว่าเขาอีก

เหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ที่คมสันคิดได้ก็คือสถานะของเขาและเจตนินแตกต่างกัน

เขาสาบานกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ ว่าวันหนึ่งเขาจะก้าวขึ้นไปสู่ระดับที่รษิกาไม่สามารถเข้าถึงได้

อนิจจา รษิกาไม่รู้ความคิดของคมสันขณะที่เธอนั่งอยู่ในรถของเจตนิน เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เดิมทีเธอต้องการนั่งเบาะหลัง แต่เธอคิดว่ามันไม่สุภาพ เธอจึงตัดสินใจนั่งเบาะผู้โดยสารด้านหน้า

แม้ว่ารถจะขับอยู่บนถนนมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจตนินไม่มีความตั้งใจที่จะพูดคุย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย