หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1002

หลังจากผ่านไปนาน เสียงของเจตนินก็ดังขึ้นมา

“ทำไมคุณถึงไม่เลือกกลับบ้านกับคุณหมอคมสันล่ะครับ?”

ความจริงคือเขาผงะไปกับท่าทีของรษิกาก่อนหน้านี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ลังเลไปพักหนึ่งก่อนจะตอบอย่างสงบว่า “คุณหมอคมสันกับฉันแค่ทำงานด้วยกันเฉยๆ ดังนั้นฉันพยายามจะเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์เป็นการส่วนตัวกับเขาเพื่อจะได้ไม่กระทบกับเรื่องงานค่ะ”

เจตนินยังคงไม่เข้าใจเจตนาของเธอ “คุณกำลังจะบอกว่าเราไม่ได้ทำงานร่วมกันมากพอเหรอครับ?”

รษิกาไม่ได้ตั้งตัวกับคำถามของเขา ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็อธิบายไปว่า “มันต่างกันค่ะ ความร่วมมือของเรากับดำรงกุลกรุ๊ปเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น อีกอย่าง เราก็ไม่เคยคุยอะไรกันมากระหว่างทำงานด้วย”

จะพูดให้ชัดก็คือ รษิกากับเจตนินจะเจอกันเฉพาะเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานเท่านั้น

ในโครงการนั้น ดำรงกุลกรุ๊ปเป็นเหมือนผู้ลงทุนมากกว่าเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ

หลังจากได้ฟังเธอแล้ว เจตนินก็พยักหน้า ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่ารษิกาคิดกับเขาอย่างไร

เป็นอีกครั้งที่รถเงียบลงไป

ต่อมาไม่นาน เหมือนเจตนินจะนึกอะไรบางอย่างออก และเขาก็หันไปมองเธอทันที

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเขา รษิกาก็หันไปมองเขาอย่างงุนงง

“คืองี้ครับ ครอบครัวผมกำลังจะจัดการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในอีกสองวันนี้ คุณสนใจจะไปร่วมงานกับเราไหม?”

การให้คำปรึกษาทางการแพทย์…

รษิกานึกถึงเด็กๆ ที่เธอเห็นในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าในทันที

หากเธอช่วยเด็กเหล่านั้นได้ เธอก็จะพอใจมากที่จะได้ร่วมงานนี้

แต่เธอก็ลังเลเล็กน้อยเมื่อนึกถึงโครงการที่เธอยังคงต้องจัดการอยู่

ในเวลาเดียวกัน เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดในการลังเลใจกำลังคืบคลานเข้ามาในใจ

ดวงตาของเธอเป็นประกายและเต็มไปด้วยความเคารพแม้ว่ารถจะจอดแล้วก็ตาม

ก่อนหน้านั้น เธอคิดมาโดยตลอดว่าพวกเขาแต่ละคนมีความเชี่ยวชาญในความรู้ทางการแพทย์บางอย่างมากกว่าและพวกเขาก็อยู่ในระดับเดียวกัน

จนกระทั่งถึงวันนั้นเองที่เธอได้ตระหนักว่าทายาทแห่งตระกูลดำรงกุลนั้นน่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าเธอเสียอีก

ชายคนนี้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ของตระกูลดำรงกุลมาก

“ถึงแล้วครับ” เจตนินเตือนอย่างขบขันเมื่อเห็นเธออยู่ในอาการงุนงง

จากนั้น รษษิกาก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอส่งยิ้มขอบคุณให้เขาแล้วพูดว่า “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะคุณเจตนิน”

เจตนินยิ้มตอบ “ผมแค่พูดตามความรู้ทางการแพทย์ของครอบครัวดำรงกุลครับ ที่ปรึกษาของคุณคือศาสตราจารย์หาญชัย แน่นอนว่าคุณได้เลือกเส้นทางที่แตกต่างจากครอบครัวของเรา เราเป็นเหมือนกันในแง่ของความสำเร็จทางการแพทย์ เพียงแต่ความรู้ทางการแพทย์ของครอบครัวผมจะสามารถชดเชยข้อบกพร่องของคุณได้”

รษิกาดูจริงจังขณะพูดว่า “แต่ฉันต้องขอบคุณคุณค่ะ”