หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1003

เจตนินยอมรับคำขอบคุณของเธอ

จากนั้น รษิกาก็บอกลาเขาและเตรียมก้าวลงจากรถ

แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้พบกับลิสาและเด็กๆ ทันทีที่เปิดประตูรถ

"แม่!"

อชิและเบนนี่เพิ่งกลับจากโรงเรียน ดังนั้นพวกเขาจึงตื่นเต้นที่ได้พบรษิกา

ในระหว่างนี้ พวกเขายังสังเกตเห็นว่ารษิกาไม่ได้ขับรถกลับบ้านด้วย

ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่คือรถที่คุณเจตนินขับมาเมื่อเช้านี้

ขณะที่เด็กๆ กำลังเดาว่าใครเป็นเจ้าของรถ เจตนินก็โผล่ออกมาจากด้านหลังรษิกา เขาส่งยิ้มให้เด็กทั้งสอง “เธอสองคนเพิ่งกลับมาจากโรงเรียนเหรอ?”

เด็กๆ พยักหน้าช้าๆ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

แม่บอกว่าแค่ไปทำงาน แต่ทำไมกลับบ้านช้าจัง? แล้วทำไมคุณเจตนินถึงมาส่งแม่กลับบ้านล่ะ?

ไม่ว่าพวกเขาจะมองอย่างไร ก็ดูเหมือนจะมีความใกล้ชิดบางอย่างระหว่างผู้ใหญ่

ทันใดนั้น สัญญาณเตือนในจิตใจของเด็ก ๆ ก็ดับลง

ไม่มีทาง เราต้องช่วยพ่อดูแลแม่ให้ดีก่อนที่จะได้เคลียร์ใจกัน

ในขณะเดียวกัน รษิกาก็รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจทันทีที่เห็นสีหน้าของพวกเขา เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคือง

อย่างไรก็ตาม เธอก็หันกลับมาแล้วพูดว่า “ฉันจะพาพวกเขาเข้าบ้านก่อน ถึงบ้านแล้วบอกฉันด้วยนะคะ คุณเจตนิน”

เจตนินตอบรับสั้นๆ แล้วขับรถออกไป

เมื่อรถลับสายตาไปแล้ว รษิกาก็หันกลับไปอธิบายว่า “รถของแม่ซ่อมไม่เรียบร้อยดี เลยสตาร์ทไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่คุณเจตนินมาส่งแม่ที่บ้านในวันนี้”

เธอมั่นใจว่าจินตนาการของเด็กๆ จะไปกันใหญ่หากเธอไม่พูดให้ชัดเจนเสียตั้งแต่ตรงนั้น

เห็นได้ชัดว่าเด็กๆ ไม่พอใจกับคำอธิบายของเธอ พวกเขาถามว่า “แม่กับเขาทำงานด้วยกันทั้งวันเลยเหรอครับ?”

รษิกาพยักหน้า "คุณคมสันก็อยู่ที่นั่นด้วย”

อย่างไรก็ตาม เด็กๆ ไม่ได้คิดที่จะยอมแพ้

ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไร รษิกาก็กล่าวว่า “นอกจากนี้ คุณเลอศิลป์เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาด้วยซ้ำ เขาจะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในการฟื้นตัว บอกไอวี่ให้แม่ทีได้ไหมว่าอย่ากังวลมากไป?”

จากนั้นเธอก็ลูบหัวพวกเขาก่อนจะขึ้นไปข้างบน

เธอไม่อยากฟังลูกๆ ของเธอพูดถึงเลอศิลป์อีกแล้วจริงๆ เพราะเธอมีเรื่องในใจมากมายอยู่แล้ว

ขณะที่อชิและเบนนี่มองดูรษิกาขึ้นบันไดไป พวกเขาก็สบตากันโดยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาเพียงต้องการย้ำเตือนถึงการมีอยู่ของเลอศิลป์เท่านั้น แต่กลับรู้สึกว่าปฏิกิริยาของแม่แตกต่างไปจากที่พวกเขาคาดไว้อย่างสิ้นเชิง

“อชิ ผมพูดอะไรผิดอีกแล้วเหรอ?” เบนนี่ฟังดูพ่ายแพ้เล็กน้อย

อชิตบไหล่น้องชายของเขาเพื่อปลอบใจ “ไม่หรอก เราแค่ต้องพูดถึงพ่อให้แม่ฟังบ่อยๆ เข้าใจ”

ตอนนั้นเองที่เบนนี่รู้สึกสบายใจมากขึ้น