หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1004

ในคืนนั้น ก่อนที่รษิกาจะเข้านอน เธอได้รับข้อความจากเจตนิน

ในข้อความระบุรายละเอียดในการให้คำปรึกษาทางการแพทย์

งานจะจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า สถานที่จัดงานคือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ในเมือง

หลังจากตั้งสติรวบรวมข้อมูลได้แล้ว รษิกาก็ตอบกลับไปด้วยคำพูดง่ายๆ เพราะเธอต้องการจะพักผ่อนแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้จิตใจของเธอครุ่นคิดอยู่แต่กับคำพูดของคมสันจนทำให้เธอนอนไม่หลับ

ผ่านไปไม่นาน ในที่สุดรษิกาก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

สองวันต่อมา เด็กๆ พยายามเรียกร้องความสนใจจากรษิกาอยู่เช่นเดิม

จะเรียกว่าพวกเขากำลังพยายามเป็นตัวแทนของเลอศิลป์ก็ว่าได้

ในขณะเดียวกัน รษิกาไม่รู้ว่าทำไมอชิกับเบนนี่ถึงเอาแต่พูดเรื่องของเลอศิลป์ให้เธอฟัง และเธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับพวกเด็กๆ อย่างไรดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็ตัดสินใจได้ว่าควรจะเตรียมข้อมูลทางการแพทย์มากกว่ามาสนใจเรื่องไร้สาระเช่นนี้

เมื่อเด็กๆ เห็นว่าเธอกำลังทำงาน พวกเขาจึงยอมแพ้แต่โดยดี

สองวันต่อมา เจตนินขับรถมาที่หน้าบ้านรษิกาในตอนเช้า

รษิกากำลังจะออกจากบ้านไปเรียกรถแท็กซี่ แต่เมื่อเธอเห็นรถของเจตนินที่จอดอยู่หน้าบ้าน ความประหลาดใจก็ปรากฎขึ้นผ่านสายตาของเธอ

“ผมคิดว่ารถของคุณคงยังไม่เสร็จ ผมเลยมารับคุณครับ” พูดจบเจตนินก็ส่งยิ้มให้รษิกา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากระงับความรู้สึกแปลกๆ ที่เธอสัมผัสได้ในตัวเขาและเข้าไปนั่งในรถ

เธอมีหลายสิ่งหลายอย่างอยู่ในใจ

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว เธอได้เรียนรู้ทุกอย่างและเตรียมของฝากมากมายไปให้เด็กๆ ที่อยู่บ้านเด็กกำพร้า

เมื่อเจตนินเห็นกระเป๋าของเธอ เขาก็ตกตะลึงทันที

“คุณนี่ช่างคิดจริงๆ เลยนะครับ ผมไม่แปลกใจเลยที่เด็กๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะรักคุณ” เจตนินกล่าว

จู่ๆ ใบหน้าของรษิกาก็แสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยนก่อนจะพูดออกมาว่า “อาจจะเป็นเพราะฉันมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กหลายคนในชีวิตมั้งคะ”

ขณะที่อชิกับเบนนี่สบตากัน ใบหน้าของพวกเขาก็ผิดหวังขึ้นทันที

...

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าห่างจากบ้านของรษิกาประมาณหนึ่งชั่วโมง

เมื่อมาถึงที่หมาย ก็พบว่าตระกูลดำรงกุลได้จัดเตรียมพื้นที่สำหรับการตรวจและการรักษาไว้เรียบร้อยแล้ว

ครั้งนี้ช่างแตกต่างจากครั้งล่าสุดที่รษิกามาเป็นอย่างมาก คราวก่อนเธอต้องต่อแถวเพื่อเข้าไปข้างใน แต่ในครั้งนี้รษิกากับเจตนินถูกพาเข้าไปในห้องทำงานของผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กทันทีที่พวกเขาลงจากรถ

“สวัสดีครับคุณเจตนิน คุณหมอรษิกา” ผู้อำนวยการพูดทักทาย

รษิการู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เขารู้จักเธอ แต่เมื่อเธอชำเลืองมองเจตนิน เธอก็คิดขึ้นมาได้ทันที เขาคงเคยคุยกับผู้อำนวยการมาก่อนแล้วล่ะมั้ง

หลังจากทักทายผู้อำนวยการด้วยความสุภาพแล้ว พวกเขาทั้งสองคนจึงเริ่มงานทันที

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นค่อนข้างคล้ายครั้งที่ผ่านมา เมื่อรษิกากับเจตนินมาถึงเต็นท์ก็พบว่าเด็กๆ เริ่มเข้าแถวและเข้าไปที่ละคน

อย่างไรก็ตาม คราวนี้เจตนินกับรษิกาอยู่ในเต็นท์เพียงลำพัง อาจเป็นเพราะเจตนินกำลังจะถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับการรักษาของตระกุลดำรงกุลให้รษิการู้