หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1006

หลังจากนั้นไม่นาน รษิกาจึงถามออกมาด้วยความกังวลว่า “หนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ?”

เด็กชายส่ายหัว เขาไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากช่วงเวลาที่ถูกเข็มฝังลงบนผิวหนัง

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิการู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

เธอรอสักพักก่อนจะถึงเวลาดึงเข็มที่ฝังอยู่ทั้งหมดออก

เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กชายลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วถามออกมาอย่างไร้เดียงสาว่า “คุณรษิกาครับ ผมจะหายดีแล้วเหรอครับ?”

ความเจ็บแปลบกระทบที่หัวใจของรษิกาทันทีเมื่อได้ยินประโยคจากเด็กชาย “ยังจ้ะ เรายังต้องคอยดูแลหนูต่อไปในอนาคต อย่าลืมใส่ใจกับสุขภาพให้มากขึ้นกว่านี้และอย่าออกกำลังกายหนักๆ นะ โอเคไหม?”

เด็กชายหยักหน้าตอบรับ

จากนั้นรษิกาจึงดำเนินการสั่งยาแผนโบราณให้เด็กชาย และขณะนั้นเองเจตนินก็คอยให้คำแนะนำรษิกาอย่างมากมาย

หลังจากอธิบายทุกอย่างจนครบถ้วน เธอยอมรับข้อเสนอแนะและเปลี่ยนแปลงใบสั่งยาตามที่เขาแนะนำ

เมื่อออกใบสั่งยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กชายจึงได้หยิบกระดาษไปหาเจ้าหน้าที่ที่ทำหน้าที่จัดยา

ความโศกเศร้าแสดงออกมาทั่วใบหน้ารษิกาขณะที่เธอมองดูเด็กชายเดินจากไป

อาจเป็นเพราะการรักษาเด็กคนนี้ผ่านไปได้ด้วยดี และความเจ็บป่วยของเด็กชายคนนั้นก็ไม่ได้รุนแรงจนเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นรษิกาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ไปกับเขา

หากเขาเป็นเด็กธรรมดาที่ไม่ได้กำพร้า พ่อแม่ของเด็กชายคงจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อดูแลอาการป่วยของเขา แต่เด็กคนนี้ดันกำพร้าน่ะสิ… ถ้าไม่ใช่เพราะมีการให้คำปรึกษา เขาคง…

ขณะที่เธอกำลังจมอยู่กับความโศกเศร้า เสียงของเจตนินก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“ไม่ต้องกังวลหรอกนะครับ การรักษาต่อจากนี้ ทางครอบครัวผมไม่เก็บค่าใช้จ่ายอะไรหรอกครับ เราจะสังเกตอาการของเขาต่อไปจนกว่าเขาจะหายดี”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาจึงหันกลับมามองเขาด้วยสายตาซาบซึ้งใจ “ฉันอยากจะขอบคุณครอบครัวของคุณแทนเด็กคนนี้ด้วยนะคะ”

เจตนินหัวเราะออกมาอย่างเต็มใจ หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว เขาเลิกคิ้วขึ้นมองของฝากที่เหลือที่รษิกาแขวนไว้ข้างกำแพง “คุณจะทำยังไงต่อกับของพวกนั้นครับ?”

เมื่อมองตามสายตาของเจตนิน รษิกาจึงรีบคว้ากระเป๋าแล้วบอกว่า “รอฉันสักครู่นะคะ ฉันจะแจกของพวกนี้ให้กับเด็กคนอื่นๆ ด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจตนินจึงพยักหน้าตอบรับและรอเธอ

เห็นได้ชัดว่ารษิกากำลังมีช่วงเวลาที่ดีกับเด็กๆ มากขนาดไหน และเธอคงจะไม่อยากกลับเข้ามาด้านในในตอนนี้

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจตนินจึงหันกลับมามองพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้น

ขณะที่เขากดรับสายเลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไรออกมาทันที ดังนั้นเขาจึงจงใจเงียบเช่นกัน

หลังจากนั้นไม่นานเสียงทุ้มลึกของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นว่า “คุณทำอะไรอยู่?”

เขานิ่งไปชั่วครูก่อนจะนึกขึ้นได้พร้อมกับตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่เกินจริงว่า “คุณเลอศิลป์เหรอ? นี่ผมกำลังคาดหวังให้เป็นคนอื่นอยู่นะ ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ว่าแต่ คุณโทรมาทำไม? คุณต้องการอะไรจากคุณรษิกาอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อเขาพูดจบ ความเงียบก็เข้าครอบงำภายในสายสนทนา

แม้ว่าเจตนินจะไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สีหน้าและน้ำเสียงของเขาอาจทำให้คนอื่นเขาใจผิดได้ง่าย

สายสนทนามีแต่เสียงลมหายใจของพวกเขาเท่านั้น

ราวกับว่าพวกเขากำลังหยุดนิ่ง… ไม่มีใครพูด และไม่มีใครกดวางสาย