หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1008

เจตนินจ้องมองรษิกานับตั้งแต่เธอกลับเข้ามาในเต็นท์เพราะเขาไม่เคยเห็นรษิกาทำสีหน้ากังวลาเช่นนี้มาก่อน

“ผมรู้สึกหยาบคายมากเลยครับที่รับสายให้คุณ ผมหวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไรผมนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรษิกาก็ยิ้มออกมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ”

ถึงอย่างนั้นเจตนินก็ถามเธอขึ้นอีกว่า “ผมสงสัยว่าทำไมเขาถึงโทรหาคุณ ผมพยายามถามเขาแล้วนะ แต่เขาก็ไม่ยอมตอบผม”

รษิกาส่ายหัวเพื่อเป็นการตอบสนอง “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบเจตนินก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ

แม้ว่ารษิกาจะปกปิดอารมณ์ของเธอเป็นอย่างดีในตอนนี้ แต่เจตนินก็รู้และสัมผัสได้

เพราะการแสดงออกที่เปลี่ยนไปของเธอชัดเจนเป็นอย่งมากแต่ตั้งเธอเดินกลับเข้ามาในเต็นท์

อันที่จริงการที่เขาโทรเข้ามานั้นมันทำให้กระตุ้นอารมณ์บางอย่างที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอ

ดูเหมือนว่าเลอศิลป์จะเป็นคนพิเศษสำหรับเธอนะ น่าสนใจแฮะ

ณ ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป ครรชิตเอาแต่จ้องมองเลอศิลป์ด้วยความหวาดกลัวขณะที่อยู่ภายในห้องท่านประธาน

เลอศิลป์ดูไม่พอใจเลยนับตั้งแต่เขาวางสาย พูดตรงๆ คือเขามีอาการแบบนี้หลังจากที่เจตนินรับสายแทนรษิกา

บรรยากาศภายในห้องหนาวเย็นมากขึ้น

เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์ของครรชิตในการจัดการกับเลอศิลป์นั้น เขารู้ว่าเขาควรจะหุบปากเอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เลอศิลป์โกรธมากกว่าเดิม

อย่างไรก็ตาม นั่นคงเป็นไปไม่ได้หรอก

ครรชิตค่อยๆ พูดออกมาอย่างระมัดระวังว่า “คุณเลอศิลป์ครับ เราควรจัดการกับยาสมุนไพรตัวนี้ยังไงดีครับ?”

ตอนที่เลอศิลป์ป่วยในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้สั่งให้ครรชิตซื้อสมุนไพรจำนวนหนึ่งมาจากร้านในเครือของมโหสถกรุ๊ป

ตอนแรกครรชิตไม่รู้ว่าเลอศิลป์ต้องการทำอะไรกับสมุนไพรเหล่านี้

จนกระทั่งครรชิตเห็นเลอศิลป์โทรมาก็เข้าใจในสถานการณ์

สิ่งแรกที่คุณเลอศิลป์ทำทันที่หลังจากที่เขาหายดีคือช่วยคุณรษิกาแก้ไขปัญหาของเธอ เมื่อคิดได้เช่นนั้นครรชิตก็อดไม่ได้ที่จะประทับใจแทนรษิกา

ฉันได้ยินเขาไม่ผิดใช่ไหม? เขาไม่ได้โกรธอยู่เหรอ? เขายังต้องการส่งสมุนไพรพวกนี้ไปให้คุณรษิกาจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?

ในขณะเดียวกันเลอศิลป์ก็เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลง ขณะที่สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นด้วยเช่นกัน

ทางด้านของไอรดา เธอกลับบ้านมาพร้อมความคาดหวังเสมอ บางครั้งเธอก็นอนดึกเพราะคิดไปเองว่ารษิกาจะมาเยี่ยมเธอและดูแลเลอศิลป์

แน่นอนว่าเลอศิลป์รู้ว่าไอรดารายงานอาการของเขาให้อชิกับเบนนี่รู้แล้ว

เลอศิลป์คาดหวังว่าเด็กๆ คงจะส่งข้อมูลนี้ไปให้รษิกาทราบ แล้วบอกให้เธอมาเยี่ยมเขา

ซึ่งความเป็นจริงไอรดาก็คาดหวังไว้มาก มันยากสำหรับเลอศิลป์ที่จะไม่รู้สึกคาดหวังเช่นกัน

เขาป่วยมาเกือบสัปดาห์แล้ว เขาไม่คิดว่ารษิกาจะไม่โทรหาเขาเลยแม้แต่น้อย

หากเขาไม่เป็นคนโทรหาเธอก่อน เลอศิลป์ก็จะไม่รู้เลยว่ารษิกาอยู่กับเจตนิน

เสียงเยาะเย้ยแล่นผ่านเข้ามาในหัวของเขาขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนั้น

สำหรับรษิกาแล้ว งานคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของเธอเสมอ หรือเป็นเพราะว่าเธอได้ร่วมงานกับเจตนินในครั้งนี้?