หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1009

ในขณะเดียวกันครรชิตก็พาคนของเขาอีกคนนำสมุนไพรไปให้ที่สถาบันวิจัยของรษิกา

ทางด้านของเจตนิน เขาพารษิกาเดินกลับไปขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับ

พวกเขาทั้งสามคนเผชิญหน้ากันทันทีที่รษิกามาถึง

ครรชิตตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่ารษิกากับเจตนินลงมาจากรถคันเดียวกัน

ขณะนั้นเจตนินจึงรีบพูดออกมาก่อนเพื่อทำลายความเงียบลง “พวกเราเพิ่งเสร็จจากการให้คำปรึกษากับเด็กๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วรถของคุณรษิกาเสียผมก็เลยมาส่งเธอ”

สำหรับครรชิต เขารู้ว่าสิ่งที่เจตนินอธิบายมาทั้งหมดนั้นไม่เป็นความจริง

จากนั้นเขาก็หันไปมองรษิกา

“แล้วคุณล่ะคุณครรชิต มาทำอะไรที่นี่?”

รษิการู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าครรชิตจ้องมองเธอเช่นนั้น แต่ไม่นานเธอก็สามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงได้

ครรชิตเหลือบมองชายที่ยืนอยู่ข้างๆ รษิกาก่อนจะตอบออกไปว่า “คุณเลอศิลป์ให้ผมเอาสมุนไพรพวกนี้มาให้คุณ ในเมื่อตอนนี้คุณกลับมาแล้ว ช่วยตรวจสอบของด้วยครับ”

จากนั้นเขาจึงหันกลับไปพร้อมกับส่งสัญญาณให้พนักงานของเขายกของออกมา

ไม่นาน พนักงานคนดังกล่าวก็เปิดสมุนไพรออกมาจากกล่อง

เลอศิลป์ขอให้เขาส่งสมุนไพรพวกนี้มาให้ฉันอย่างนั้นเหรอ?

รษิการู้สึกสับสนขึ้นมาทันที

เธอรู้ตัวว่าเธอไม่เคยพูดถึงสิ่งของเหล่านี้ให้เลอศิลป์รู้เลย

นี่เลอศิลป์กำลังพยายามชดเชยความผิดของตัวเองด้วยการส่งสมุนไพรเหล่านี้มาอย่างนั้นเหรอ?

รษิกาอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันช่างเป็นเรื่องตลกซะเหลือเกิน

ในทางกลับกัน เจตนินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นสมุนไพรเหล่านี้ เขาพูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจว่า “ผมคิดว่านี่คือสาเหตุที่คุณเลอศิลป์โทรหาคุณก่อนหน้านี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาจึงคิดได้และพยักหน้าตอบรับด้วยความลังเล

เธอก็ไม่คิดว่าจะมีเหตุผลอื่นแล้วเช่นกัน

ครรชิตรู้สึกรำคาญใจเมื่อเห็นรษิกายืนอยู่ข้างเจตนิน เขารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับเลอศิลป์เอาเสียเลย

ของทั้งหมดตรงนี้คือสมุนไพร…

แต่ถ้าเป็นเขาจริงๆ ทำไมเขาถึงต้องวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ด้วย?

แล้วถ้าไม่ใช่เขา แล้วจะเป็นใครล่ะ…

“จริงๆ แล้วผมไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากคุณเลอศิลป์หรอกนะ”

เสียงเจตนินดังขึ้น

รษิกาสงบสติอารมณ์อยู่พักหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะตอบความคิดเห็นของเจตนินอย่างไรดี

ครรชิตจึงตอบกลับไปว่า “การที่คุณเลอศิลป์บอกว่าจะสนับสนุน หมายถึงสนับสนุนแค่คุณรษิกาเพียงคนเดียวครับคุณเจตนิน ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดน่ะครับ”

เขากลัวว่าเจตนินจะรู้สึกขุ่นเคืองใจกับคำพูดของเขา ครรชิตจึงรีบพูดเสริมอย่างไม่ใส่ใจว่า “เพราะยังไงๆ คุณเลอศิลป์กับคุณรษิกาก็คุ้นเคยกันดีอยู่แล้วครับ”

เมื่อเจตนินได้ยินเช่นนั้น เขาก็มองไปหารษิกาพลางเลิกคิ้ว “คุณรษิกากับคุณเลอศิลป์มีความสัมพันธ์กันในทางอื่นด้วยเหรอครับ? มีอะไรที่ผมควรจะรู้หรือเปล่า?”

รษิกาผงะกับคำถามของเขา เธอรู้สึกเครียดขึ้นมาเล็กน้อย “เรารู้จักกันค่ะ ลูกของพวกเราเรียนห้องเดียวกัน”

ที่รษิกาตอบไปแบบนั้นเพราะเธอไม่อยากรื้อฟื้นความสัมพันธ์ของเธอกับเลอศิลป์