หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1023

อัญชสาตั้งสติและพยักหน้า “บอกให้เธอขึ้นมาข้างบน”

"โอเค" จันทราลงไปข้างล่างและบอกฝนทิพย์ให้ขึ้นไปที่ห้องของอัญชสา

ฝนทิพย์รู้เรื่องอาการบาดเจ็บของอัญชสาเมื่อเช้านี้

เธอรีบเดินทางไปที่บ้านภักดีสรวง เนื่องจากยังมีบางสิ่งที่หนักใจอยู่

เมื่อได้รับการอนุญาตจากจันทรา เธอก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบน

"ช้าลงหน่อย ทำไมคุณถึงรีบจังล่ะ? การบาดเจ็บของฉันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น” อัญชสาแสร้งทำเป็นกังวล ขณะที่เธอได้ยินเสียงฝนทิพย์วิ่งมาตามทางเดินด้านนอกห้องของเธอ

เสียงฝีเท้าในโถงทางเดินก็หยุดลงทันที

ฝนทิพย์ยืนอยู่นอกประตูห้องนอน เธอมองดูโทรศัพท์ จากนั้นก็มองประตู เธอลังเลอยู่นาน

เมื่ออัญชสามาที่ประตูโดยกระโดดมาด้วยเท้าข้างเดียว ในที่สุดเธอก็หลุดออกจากภวังค์

“ทำไมคุณถึงยืนอยู่ข้างนอกล่ะ?” อัญชสามีสีหน้าไม่พอใจ

หากการโทรศัพท์กับศศิตาก่อนหน้านี้ไม่ประสบผลสำเร็จ อัญชสาคงไม่มีเวลามาเปิดประตู

ฝนทิพย์ฝืนยิ้ม ก่อนจะเดินตามหลังอัญชสาเข้าไปในห้องนอน แล้วปิดประตูอย่างระมัดระวัง

หลังจากแน่ใจว่าประตูปิดแล้ว ฝนทิพย์ก็รีบเข้าไปในห้องและนั่งลงข้างเตียงของอัญชสา

อัญชสาขมวดคิ้วและเหลือบมองฝนทิพย์ "ว่าไงล่ะ? คุณมาที่นี่ทำไมเหรอ?" เธอถามขณะเลื่อนดูโทรศัพท์

ฝนทิพย์เปิดปากจะพูดแต่เปลี่ยนใจและเก็บความคิดไว้โดยไม่พูดอะไรออกไป

เธอลังเลอยู่พักหนึ่งและมองข้อเท้าที่บาดเจ็บของอัญชสาในที่สุด

“อัญชสา อาการบาดเจ็บของคุณร้ายแรงไหม?”

ร่องรอยของความไม่อดทนปรากฏขึ้นในดวงตาของอัญชสาแต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เธอตอบว่า “การได้รับบาดเจ็บไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการ”

อัญชสาพยายามอย่างสุดตัวเพื่อให้เลอศิลป์สนใจใช่ไหม?

อัญชสาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ขณะที่ฝนทิพย์ไม่ได้จ้องมองที่บาดแผลของเธอต่อ

ฝนทิพย์นั่งอยู่ข้างเตียงแต่ไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน

ดูเหมือนมีบางอย่างกำลังหนักอึ้งในใจเธอ

เมื่อสังเกตเห็นว่าอัญชสาขมวดคิ้วด้วยความสับสน "ทำไมเหรอ? มีอะไรอีกไหมที่หอบให้คุณมาถึงที่นี่?”

นั่นทำให้ฝนทิพย์หลุดจากความงุนงง เธอรีบเหลือบมองโทรศัพท์ที่เธอวางไว้

เมื่อเห็นเช่นนั้น อัญชสาก็เหลือบมองไปทางโทรศัพท์เช่นกัน

ไม่นานฝนทิพย์ก็เริ่มลังเลว่า “เมื่อวานฉันได้รับอะไรบางอย่างและได้รับคำสั่งให้มอบมันให้คุณ”

ใจของอัญชสาจมดิ่งลงอย่างอธิบายไม่ได้เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น