หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 103

ระหว่างทางกลับจากร้านกาแฟ ศศิตาเริ่มกังวลและคิดมากเรื่องนี้ยิ่งขึ้น ดังนั้นเมื่อเอกพลเลิกงาน เธอจึงชวนเขาไปที่คฤหาสน์ด้วยกัน

ขณะเดียวกันเลอศิลป์ไปรับไอรดาหลังเลิกงาน ทันทีที่ทั้งสองเข้าไปในบ้าน พวกเขาสังเกตเห็นเอกพลนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่าเขาต้องมีเรื่องอะไรจะพูดแน่ๆ

“พ่อครับ แม่ครับ ทำไมไม่บอกผมก่อนว่าจะมาที่นี่? มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?" เลอศิลป์ถามด้วยความงุนงง

เขายังพูดไม่จบด้วยซ้ำเมื่อเห็นศศิตาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “พวกเรามีเรื่องอยากจะคุยกับลูก”

เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของแม่ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นเขานั้นส่งไอรดาให้คติยาเพื่อพาเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นไปข้างบนก่อน

คติยาทำตามคำสั่ง ส่วนไอรดาก็ทักทายปู่ย่าของเธออย่างเชื่อฟังก่อนจะเดินตามพี่เลี้ยงของเธอเพื่อขึ้นไปยังข้างบน

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็นั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ พ่อแม่ของเขา “ทำไมพ่อแม่มาที่นี่ในตอนเย็นแบบนี้กันล่ะครับ?”

“รษิกากลับมาแล้วเหรอ?” ศศิตาพูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น สายตาของเลอศิลป์ก็เคร่งเครียดขณะที่เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่ครับ พวกเราได้เจอกันแล้ว”

และตามที่คาดไว้ ศศิตาตะคอกและถามต่อไปว่า “ทำไมลูกไม่บอกพวกเราเลย? อย่าบอกนะว่ายังอยากกลับไปหาเธอ!”

เธอจงใจพาเอกพลไปที่นั่นเพราะเธอรู้ว่าคำพูดของเขามีผลต่อลูกชายมากกว่าคำพูดของเธอนั่นเอง

เอกพลเองก็รู้สึกเสียใจแทนหลานสาวของเขาเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างจริงจังหลังจากได้ยินคำพูดของภรรยาว่า “แม่ของลูกพูดถูก พ่อจะไม่สนใจเรื่องอื่นๆ ของลูกหรอกนะ แต่พ่อเป็นห่วงที่จะให้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาดูแลไอวี่ของเรา ลูกควรพิจารณาให้รอบคอบกว่านี้นะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ ในที่สุดเลอศิลป์ก็มีปฏิกิริยาตอบโต้และเงยหน้าขึ้นสบตาพวกเขา

ศศิตาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอคิดว่าเขาเริ่มฟังคำแนะนำแล้ว เมื่อนึกถึงท่าทางที่เศร้าโศกของอัญชสาในบ่ายวันนั้น เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ต้องขอบคุณอัญชสาที่คอยอยู่เคียงข้างลูกมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอยังช่วยดูแลไอวี่เป็นอย่างดีและทำทุกอย่างเพื่อเราราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพวกเรา จากที่แม่ดู แม่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะด้อยไปกว่ารษิกาตรงไหน? อีกอย่างความอ่อนเยาว์ของหญิงสาวไม่ได้คงอยู่ตลอดไปหรอกนะ ลูกไม่ควรปล่อยให้เธอรอนาน”