หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 104

เลอศิลป์ยังคงเงียบจนกระทั่งทั้งคู่พูดจบก่อนที่เขาจะพูดอย่างใจเย็นว่า “พ่อแม่คิดมากไปเอง ผมไม่ได้คิดจะให้รษิกากลับมา”

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

ในขณะที่พ่อแม่ของเขากำลังพูดอยู่ก่อนหน้านี้ เขาเอาแต่คิดถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อรษิกาในช่วงนี้ และเขาก็ได้ข้อสรุปว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอมีเพียงแค่หน้าที่พ่อและแม่ของไอรดาเท่านั้น

เมื่อความคิดนั้นเกิดขึ้นกับเขา เลอศิลป์จึงรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย

เมื่อดูจากท่าทีรษิกาเมื่อเรากลับมาพบกัน เธอคงจะหลีกเลี่ยงฉันด้วยซ้ำถ้าไม่ใช่เพราะมีไอวี่อยู่ด้วย และเรื่องที่พ่อแม่กังวลในตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีทางเกิดขึ้นได้เลย

สีหน้าของศศิตาสดใสขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย “แม่ดีใจมากที่ได้ยินแบบนั้น แล้วในส่วนของอัญชสา ลูกวางแผนที่จะลงหลักปักฐานกับเธอเมื่อไรล่ะ? ยิ่งลูกเริ่มเร็วเท่าไร ไอรดาก็จะมีคนดูแลเธอเร็วเท่านั้น”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขาปฏิเสธแม่ของเขาไป “เมื่อเทียบกับรษิกา ผมกังวลที่จะทิ้งไอวี่ไว้กับอัญชสามากกว่า ไอวี่คอยทำตัวเหินห่างกับเธอเสมอ ดังนั้นผมยังต้องพิจารณาอย่างรอบคอบอีกมากเกี่ยวกับการแต่งงานครับ”

แต่ทว่าศศิตาไม่ได้สนใจคำพูดของเขานัก “ไม่ใช่ว่าไอวี่ทำตัวห่างเหินจากอัญชสาเพราะลูกไม่เต็มใจที่จะยอมรับเธอหรอเหรอ? หากลูกแต่งงานกับเธอก่อนหน้านี้และปล่อยให้เธอใช้เวลากับไอวี่มากขึ้น แม่เชื่อว่าพวกเขาก็จะพัฒนาความสัมพันธ์ได้ดีในท้ายที่สุด อีกอย่าง แม่บอกได้เลยว่าอัญชสาทุ่มเทในการดูแลไอรดาอย่างมากเลยนะลูกในตลอดหลายปีที่ผ่านมาเนี่ย”

เมื่อได้ยินเรื่องรบกวนใจเช่นนี้เลอศิลป์จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไว้เราค่อยมาพูดถึงเรื่องนี้กันทีหลังเถอะครับ วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว."

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าอัญชสาจะทำตัวไร้เดียงสาและไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อหน้าพวกเขาและปฏิบัติตัวต่อไอรดาเป็นอย่างดี แต่เขาไม่คิดว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ จะหลีกเลี่ยงการอยู่กับเธอโดยที่ไม่มีเหตุผล นอกเสียจากเธอจะไม่ชอบอัญชสานั่นเอง

และตอนนี้ยิ่งแม่ของเขาเอาแต่พูดถึงเธอเท่าไร มันก็ทำให้เขารำคาญมากขึ้นเท่านั้น

ศศิตาถอนหายใจเมื่อคำพูดที่เหลือที่เธอตั้งใจจะพูดถูกตัดบทไปโดยเขา “ก็ได้ลูก พวกเราจะไม่บังคับ ไม่ว่าในกรณีใดลูกควรคิดให้รอบคอบ ระหว่างนั้นพวกเราจะตั้งใจช่วยดูแลไอวี่เอง”

หลังจากพูดจบ เธอก็ตะโกนเพื่อสั่งให้คติยาพาไอรดาลงมาจากชั้นบน และยื่นมือไปหาเด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยรอยยิ้ม

เด็กหญิงไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องราวการเผชิญหน้าระหว่างผู้ใหญ่ ไอรดาฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของย่าของเธออย่างเชื่อฟัง

เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไร เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็คิดว่าจะไปรับเด็กหญิงตัวน้อยนี้ในอีกสองวันข้างหน้า

ส่วนหนูน้อยไอรดาก็ประพฤติตัวดีกับปู่ย่าของเธอเป็นอย่างมาก เธอผล็อยหลับไปอย่างเชื่อฟังหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ

ในขณะเดียวกันศศิตาก็โทรหาอัญชสา โดยบอกให้เธอมาแต่เช้าเพื่อพาส่งไอรดาไปส่งที่โรงเรียน เธอเพียงแค่รู้สึกว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ไม่ชอบอัญชสาเพราะพวกเขาใช้เวลาร่วมกันน้อยเกินไปเท่านั้นเอง

เช้าวันต่อมาอัญชสามาถึงก่อนเวลา และหลังจากทักทายผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว เธอก็เอื้อมมือไปจับมือของไอรดา

ไอรดาเพิ่งทานข้าวเช้าเสร็จ และใบหน้าของเธอก็สลดลงทันทีเมื่อเห็นอัญชสาเดินเข้ามา ยิ่งเธอเห็นมือที่ยื่นออกมาของอีกฝ่าย เธอก็รีบหดมือกลับเข้าไป ซึ่งนั่นแสดงออกถึงการต่อต้านเป็นอย่างมาก

“ทำตัวดีๆ สิลูก ไอวี่ คุณอัญชสากำลังจะไปส่งหนูที่โรงเรียนไง ถ้าหนูไม่รีบไปตอนนี้ หนูจะไปสายนะลูก” ศศิตาพยายามเกลี้ยกล่อมไอรดาอย่างอดทนอยู่พักใหญ่

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไอรดาก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่พอคิดได้ว่าเธอจะได้เห็นหน้าเด็กแฝดเมื่อไปถึงโรงเรียน เธอจึงลากตัวเองขึ้นรถไป