ระหว่างทางไปโรงเรียนอนุบาล ไอรดานั่งที่เบาะหลังขณะที่กอดกระเป๋าเป้ของเธอพร้อมกับก้มหน้าไว้ตลอดเวลา เธอดูอารมณ์เสียเล็กน้อย
อัญชสาตั้งใจแน่วแน่ที่จะเอาชนะเด็กหญิงตัวเล็กๆ นี้ให้ได้ อย่างน้อยที่สุดแค่พวกเขาดูใกล้ชิดสนิทสนมกันต่อหน้าคนอื่นก็ยังดี
เมื่อมองไอรดาผ่านกระจกมองหลัง เธอก็แสร้งทำเป็นถามด้วยความเป็นห่วง “หนูไม่สบายหรือเปล่าไอวี่? ให้ฉันพาไปโรงพยาบาลไหม?”
ไอรดาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงของเธอ
อัญชสาขมวดคิ้วและแสดงความกังวลต่อไปด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้ง “หรือว่าจะฉันไม่พาเธอไปส่งโรงเรียน แล้วเราจะกลับไปพักผ่อนกันดีไหมจ๊ะ?”
แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น แต่เธอก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี
หลังจากรออยู่สักพัก อัญชสาก็หมดความอดทน “ฉันถามคำถามเธอยู่นะไอรดา ฟ้าศิริสวัสดิ์ ทำตัวแบบนี้ได้ยังไงกัน? ฉันพูดคุยปกติกับเธอก็ยังไม่ได้เลยหรือไง?”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจ ไอรดาก็ตัวสั่นและกอดกระเป๋าเป้แน่นขึ้น
เมื่อสังเกตเห็นการต่อต้านที่เห็นได้ชัดของไอรดาที่มีต่อเธอ บวกกับนึกถึงคำพูดของศศิตาเมื่อคืนก่อนเกี่ยวกับสาเหตุที่เลอศิลป์ไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอ ยิ่งคิดมากเท่าไร อัญชสาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทีที่นังเด็กนี่มีต่อฉัน รษิกาจะยังมีเหตุผลที่ได้อยู่เคียงข้างเลอศิลป์อีกไหม? และฉันคงไม่ต้องรู้สึกแย่เพราะรษิกากลับมาที่ประเทศนี้แล้วหรอก!
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อัญชสาก็ขับรถเข้าข้างทางด้วยความไม่พอใจก่อนจะเหยียบเบรกอย่างแรง
อัญชสาเริ่มโกรธที่เธอไม่ยอมตอบสนอง เธอจึงดึงตัวไอรดาขึ้นมาบนตักแล้วตีก้นเด็กหญิงโดยไม่ยั้งมือ “นังเด็กใบ้โง่เง่า เธอคิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะเอาใจเธอถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าเลอศิลป์? เธอเป็นเด็กที่ไม่มีความเคารพและไม่ตอบแทนน้ำใจฉัน แถมยังกล้าไปแสดงความรักกับนังรษิกาเนี่ยนะ? ช่างอกตัญญูเสียจริง! นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ เธอต้องยอมรับการแต่งงานของฉันกับพ่อของเธอไม่ว่ายังไงก็ตาม! ไม่งั้นก็อย่าโทษฉันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปก็แล้วกัน”
เสียงตบตีดังก้องอยู่ภายในรถพร้อมกับคำสบถอันโหดร้ายของอัญชสา
แม้ว่าดวงตาของเธอจะแดงก่ำและน้ำตาก็กำลังจะไหลออกมา แต่ไอรดาก็ยังกัดริมฝีปากของเธออย่างดื้อรั้น เธอจะไม่ยอมเสียน้ำตาต่อหน้าหญิงสาวผู้ชั่วร้ายนี้เป็นอันขาด
“ทำไมเธอถึงดื้อรั้นขนาดนี้นะ!” เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงยังคงเงียบ อัญชสาก็ไม่รอช้า เธอบีบต้นขาของไอรดาอย่างไร้ความปราณี “มาดูกันว่าเธอจะทนได้แค่ไหน!”
ไอรดาถีบขาของเธอด้วยความเจ็บปวดขณะที่น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะที่ร้องไห้อยู่เงียบๆ เธอพยายามดิ้นรนอย่างหนักเพื่อจะลงไปจากตักของผู้หญิงคนนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
👍🏻...
....
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...