หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1040

ไม่นานหลังจากนั้น อชิกับเบนนี่ก็ค่อยๆ เดินลงบันไดมา

เด็กชายทั้งสองไม่อยากให้รษิกาเห็นบาดแผลที่แขนของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแขนยาว

รษิการอลูกของเธออยู่ที่โต๊ะทานอาหาร เมื่ออชิและเบนนี่เดินลงมาหาพวกเธอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

รษิกามองไปที่เบนนี่เป็นเวลานาน จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วและเอ่ยถามขึ้นว่า “เบนนี่ มือลูกเป็นอะไร?”

รอยถลอกบนมือของเบนนี่นั้นไม่ค่อยน่าดูเท่าไรนัก

เมื่อได้ยินแม่ถามขึ้นมาเช่นนั้น เบนนี่ก็ตัวแข็งทื่อ เขามองตามสายตาของแม่ของเขาไปและเห็นรอยถลอกบนฝ่ามือของตัวเอง

เมื่อเห็นแผลนั้นเบนนี่ก็หันไปสบตากับอชิเพื่อขอความช่วยเหลือทันที

อชิขมวดคิ้วแน่น

เขาเดาเอาว่าเบนนี่คงได้รับบาดเจ็บจากการที่ถูกกลุ่มวัยรุ่นอันธพาลพวกนั้นผลักเขาล้มลงก่อนหน้านี้

แต่อชิก็ไม่ได้คาดคิดว่าบาดแผลบนฝ่ามือของเบนนี่จะสะดุดตาขนาดนี้

รษิการู้ได้ในทันทีว่าลูกๆ ของเธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ “คุณลิสาบอกแม่ว่าลูกนอนหลับทั้งวัน ลูกทั้งสองแอบหนีออกไปข้างนอกมาใช่ไหม?”

เธอรู้จักลูกชายของเธอทั้งสองคนดีกว่าใคร

นอกเหนือจากกากรหนีออกไปข้างนอกแล้ว รษิกาไม่สามารถคิดได้ว่าจะมีคำอธิบายอื่นใดที่ทำให้ดูเหมือนว่าลูกชายทั้งสองของเธออยู่แต่ในห้องนอนและหลับสนิทตลอดทั้งวันได้

ลิสามองไปที่อชิและเบนนี่ด้วยความตกใจ “ไม่มีทาง ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงถ้าเด็กทั้งสองคนหนีออกไป?”

ลิสาวุ่นอยู่กับการทำความสะอาดบ้านที่ชั้นล่างตลอดทั้งวัน ดังนั้นถ้าอชิและเบนนี่แอบหนีออกไปข้างนอก เธอจะต้องเห็นอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอชิและเบนนี่ก็ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเด็กชายทั้งสอง รษิกาก็รู้ในทันทีว่าเธอคาดเดาได้ถูกต้อง

“มานี่”

ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมเธอยื่นมือออกไปหาลูกชายทั้งสองของเธอ

พวกเขาสบตากันขณะที่เดินไปหาแม่ด้วยความเชื่อฟัง

รษิกาที่กำลังช่วยทำแผลให้ลูกชายของเธออยู่นั้น เมื่อได้ยินคำตอบของพวกเขาเธอก็ชะงัก “แม่เป็นหมอนะ แม่รู้ดีว่าแผลของลูกเกิดจากอะไร ลูกจะไม่มีทางมีบาดแผลแบบนี้จากการตกจากที่สูงได้หรอกนะ”

อชิและเบนนี่มองสบตากันด้วยความรู้สึกผิด หลังจากที่ถูกจับโกหกได้อย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาก็ยังคงไม่กล้าบอกแม่เกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาเจอเด็กที่โตกว่าทำร้าย

พวกเขารู้ว่าเรื่องนี้จะยิ่งทำให้แม่ของเขาโกรธเสียยิ่งกว่าเรื่องที่พวกเขาปีนกำแพงบ้านไอรดาเสียอีก

ถ้าแม่ของเขารู้ว่าถูกคนทำร้าย เธอก็จะยิ่งเป็นห่วงพวกเขามากกว่าเดิม

“ลูกคิดว่าแม่จะไม่เป็นห่วงลูกถ้าหากว่าลูกไม่บอกเรื่องจริงกับแม่อย่างนั้นเหรอ?” รษิกาขมวดคิ้วและสบตากับลูกๆ ทั้งสอง

เธอเป็นคนดูแลลูกชายของเธอมาตั้งแต่เด็กๆ และไม่เคยปล่อยให้พวกเขาได้รับบาดแผลหรือบาดเจ็บใดๆ แม้แต่น้อย ไม่ต้องพูดถึงอาการบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้

แต่ลูกๆ ของเธอกลับได้รับบาดเจ็บโดยที่เธอไม่รู้เรื่องเลย

อชิและเบนนี้เงยหน้าสบตากับแม่พร้อมกันโดยไม่รู้ตัว

พวกเขาสังเกตเห็นว่าดวงตาของรษิกาแดงก่ำขึ้นอย่างน่ากลัวเหมือนว่าเธอแทบจะร้องไห้ออกมา