หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1043

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่าสิ่งที่รษิกากำลังจะพูดต่อนั้นมีนัยสำคัญบางอย่าง

อย่างไรก็ตามรษิกาก็เงียบไปครู่ใหญ่ ท้ายที่สุดเธอก็จบบทสนทนาลงอย่าดื้อๆ “ฉันจะรอฟังข่าวจากคุณก็แล้วกันคุณเลอศิลป์”

จากนั้นเธอก็วางสาย

รษิกาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ค่อยๆ ดับลง เธอรู้สึกเสียใจ

เธอเกือบจะหลุดปากบอกเลอศิลป์เสียแล้วว่าเขาคือพ่อของเด็กๆ

นั่นเป็นเพราะว่าเธอกลัวว่าเขาจะช่วยปิดบังให้อัญชสาหากว่าเขารู้ความจริงเพราะทั้งคู่นั้นกำลังจะแต่งงานกัน

ไม่มีทางที่จะรู้ความจริงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ ถ้าหากเลอศิลป์รู้ว่าเขาเป็นพ่อที่แท้จริงของอชิและเบนนี่

อย่างไรก็ตามความรู้สึกที่เธออยากจะบอกความจริงกับเขานั้นเป็นความรู้สึกแค่เพียงชั่ววูบเท่านั้น

ก่อนที่เธอจะเผลอหลุดปากไปเธอก็เรียกสติและกัดปากตัวเองเอาไว้ได้ทัน

ในเมื่อตอนนี้เลอศิลป์ตัดสินใจที่จะแต่งงานกับอัญชสา รษิการู้สึกว่าอชิและเบนนี่อาจจะต้องตกที่นั่งลำบากหาดเธอเปิดเผยความจริงในเวลานี้

ด้วยสาเหตุนี้เธอจึงล้มเลิกความคิดนั้นไป

ขณะเดียวกันนั้นเอง เลอศิลป์ก็เดินกลับเข้าไปในบ้านหลังจากที่เขาเก็บโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว จากนั้นเขาก็บอกกับแม่ของเขาที่กำลังคุยกับไอรดาว่า “ผมจะออกไปทำธุระข้างนอกนะครับ”

ศศิตาพยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นเลอศิลป์ก็สบตากับไอรดาด้วยแววตาอีกแบบ

ไอรดาเงยหน้าขึ้นมองเฉพาะตอนเลอศิลป์เดินเข้าประตูมาและก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

เธอไม่ลืมว่าเธอยังคงโกรธพ่อของเธออยู่แม้ว่าอาการออทิสติกที่กำเริบขึ้นมานั้นจะสงบลงแล้ว

เลอศิลป์ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา และเอ่ยเตือนเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะฟังอยู่หรือไม่ “เดี๋ยวพ่อกลับมานะ เป็นเด็กดีและอย่าเดินไปไหนไกลนะ”

ก่อนหน้านี้ไอรดาออกเดินหารษิกาด้วยตัวเอง นั่นทำให้เลอศิลป์เป็นห่วงมาก

ที่แย่ไปกว่านั้นคืออชิกับเบนนี่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ อีก

ศศิตาเหลือบมองลูกชายด้วยแววตาตำหนิและพูดว่า “แม่จะดูแลไอวี่เป็นอย่างดี ลูกคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนลูกที่ปล่อยปละละเลยเธออย่างนั้นเหรอ?”

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงดูโมโหขนาดนี้?

เลอศิลป์ถามต่อว่า “คุณรู้ไหมว่าเด็กทั้งสองคนถูกรังแกจนได้รับบาดเจ็บจากพวกวัยรุ่นแถวๆ นี้ พวกเขาเกือบจะถูกทำร้าย”

“เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นได้อย่างไรกัน?” คติยาเงยหน้าถามเขาด้วยความตกใจทันที

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “ไม่มีอะไรรับประกันความปลอดภัยของเด็กทั้งสองคนได้เลยแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์!”

“มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันควรจะให้ใครสักคนไปส่งเขาที่บ้าน” คติยากล่าวขอโทษ

อย่างน้อยที่สุด เธอก็ควรดูให้แน่ใจว่าเด็กๆ ทั้งสองขึ้นรถกลับบ้านอย่างปลอดภัย

เลอศิลป์ไม่ได้ถามอะไรคติยาต่อแต่หันไปถาม Axel Ferguson หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เรื่องทั้งหมดนี่เกิดขึ้นเพราะการทำงานที่ไร้ประสิทธิภาพของคุณ”

Axel ก้มหน้านิ่งและเตรียมใจรับบทลงโทษนั้น