หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1044

เลอศิลป์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณมีเวลาหนึ่งวันในการสืบค้นว่าเกิดอะไรขึ้นและใครเป็นคนกล้าทำเช่นนี้ในพื้นที่ใกล้บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น Axel ก็ตอบรับคำสั่งอย่างไม่ลังเล และรีบระดมทีมงานไปตรวจสอบพื้นที่ในบริเวณใกล้เคียงทันที

กลุ่มวัยรุ่นอันธพาลที่ถูกว่าจ้างโดยอัญชสานั้นไได้รับคำสั่งจากเธอให้คอยจับตาดูเด็กชายทั้งสองในบริเวณนั้นอีกสองสามวัน

อัญชสารู้สึกว่าอชิและเบนนี่จะต้องกลับมาหาไอรดาอีกครั้งหลังจากที่ครั้งล่าสุดพวกเขาไม่เจอกับเธอ

ถ้าพวกเขากล้ามา พวกเขาไม่มีทางหนีไปได้ง่ายๆ อีกอย่างแน่นอน

เช้าวันถัดมา ทีมรักษาความปลอดภัยของบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ก็ยืนล้มรอบกลุ่มวัยรุ่นอันธพาลนั้น

“ได้โปรด พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย!”

กลุ่มวัยรุ่นอันธพาลเหล่านั้นรีบย่อตัวและยกมือขึ้นเหนือหัวเมื่อพวกเขาตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสามารถต่อกรได้

Axel มองดูพวกเขาด้วยสายตาเย็นเฉียบ “ใครคือคนที่วิ่งไล่จับเด็กชายตัวเล็กๆ สองคนเมื่อวานนี้?”

กลุ่มวัยรุ่นอันธพาลสบตากัน ไม่มีใครกล้าตอบ

เห็นได้ชัดว่ากลุ่มชายชุดดำพวกนี้ออกตามล่าหาตัวคนที่ทำร้ายเด็กๆ สองคนนั่น

พวกเขารู้ว่าถ้าพวกเขายอมรับว่าเป็นคนทำร้ายเด็กๆ พวกเขาก็อาจไม่อาจออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยเช่นกัน

“พวกแกไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?” Axel เตะวัยรุ่นหนึ่งคนด้วยความโกรธ

เขาไม่ได้เตะเต็มแรง แต่ก็มากพอที่จะข่มขู่พวกเขา

“ผมยอมบอกก็ได้!” วัยรุ่นคนที่โดนเตะร้องออกมาและหลับตาแน่น จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “มี…มีคนจ้างเราให้ทำแบบนั้น! ไม่อย่างนั้นพวกเราก็คงไม่กล้าทำ! เด็กสองคนนั่นดูเป็นลูกผู้ดีมีชาติตระกูล ถ้าไม่มีคนจ่ายเงินให้เรา เราก็คงไม่กล้าไปรังแกเขา!”

เมื่อพูดทุกอย่างจบ เขาก็กลับเขาไปรวมกลุ่มกัน “พี่ครับ ผมบอกความจริงทุกอย่างแล้ว ได้โปรดอย่าทำอะไรพวกเราเลยนะครับ…”

Axel ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาถามเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? หน้าตาเป็นยังไง?”

กลุ่มวัยรุ่นอันธพาลส่ายหน้าอย่างแรงและตอบว่า “เธอเป็นผู้หญิง แต่เธอปกปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ เราไม่เห็นหน้าของเธอเลย”

เมื่อมองดูกลุ่มชายฉกรรจ์จุดดำที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา กลุ่มวัยรุ่นอันธพาลก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว

เขาทำงานกับข้อมูลที่ได้รับมาจาก Axel

นั่นยิ่งทำให้แววตาของเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้นเมื่อได้ฟังรายงานจากAxel

พวกมันทำตามคำสั่งที่ได้รับมาจากคนอื่นอีกที จะเป็นใครได้บ้างนะ? ใครกันที่จะกล้าทำแบบนี้ใต้จมูกของฉัน? จากคำสารภาพของพวกเด็กวัยรุ่นพวกนั้น พวกเขาได้รับการว่าจ้างจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เปิดเผยตัวตน

สมมติฐานหนึ่งอย่างผุดขึ้นมาในใจเลอศิลป์ก่อนที่เขาจะสลัดมันออกไป

“จับตาดูพวกมันเอาไว้” เลอศิลป์ออกคำสั่งด้วยความเย็นชา

มันเป็นเพียงสมมติฐานเท่านั้น สิ่งที่เขาต้องการก็คือหลักฐาน

Axel ตอบรับคำสั่งนั้นอย่างไม่ลังเล

ขณะเดียวกันนั้นเอง เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา

เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะต้องแจ้งให้รษิการู้ เนื่องจากการสอบสวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นมีความคืบหน้า