หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1050

ด้วยเหตุนี้เลอศิลป์จึงเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ของบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์โดยมีไอรดาอยู่ในอ้อมแขน

ศศิตาโกรธมากขณะที่เห็นลูกชายของเธออุ้มไอรดาไปเช่นนั้น แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย

สองสามวันหลังจากนั้น ไอรดาก็ไม่ได้ไปโรงเรียนอนุบาลอีกและอยู่ที่บ้านตามคำสั่งของเลอศิลป์

อาการของเธอดีขึ้นมากหลังจากที่กลับมาสู่สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย

แม้ว่าเธอยังคงโกรธเลอศิลป์แต่เธอก็ยังเต็มใจที่จะพูดคุยกับคติยา

เลอศิลป์รู้จักลูกสาวของเขาดี หลังจากที่พบว่าเธอไม่ได้ไม่ยอมพูดขนาดนั้น เขาก็ไม่พยายามที่จะบังคับเธอให้พูดแต่อย่างใด

เมื่อสุดสัปดาห์มาถึง อชิกับเบนนี่ก็อยากมาหาไอรดา

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าไอรดากลับมาที่บ้านแล้วหรือยัง พวกเขาจึงกังวลใจเป็นอย่างมาก

บังเอิญมากที่รษิกาติดงานและลิสาก็ขอลาเพื่อกลับบ้านเกิด อชิและเบนนี่จึงอยู่บ้านกันตามลำพัง

ดังนั้น จึงเป็นโอกาสที่ดีและง่ายที่พวกเขาจะแอบหนีออกไป

หลังจากออกจากบ้าน พวกเขาก็เรียกแท็กซี่ตรงไปยังบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

อชิและเบนนี่เดินทางด้วยความทุลักทุเลตลอดเส้นทาง

แผลของเด็กๆ นั้นยังไม่หายดี และพวกเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอรดาอยู่ที่นั่นหรือไม่

เมื่อเด็กชายทั้งสองคิดว่าพวกเขาจะได้เจอไอรดาอีกครั้ง ความกลัวทั้งหมดก็หายวับไป

รถเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ไปตามทางมุ่งสู่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เขาจ่ายเงินให้คนขับรถและวิ่งไปที่หน้าประตู

คำพูดของคติยาเมื่อครั้งก่อนยังคงดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา พวกเขาไม่มั่นใจนักว่าพวกเขาจะถูกส่งกลับเหมือนครั้งที่แล้วหรือไม่

เด็กๆ ตัดสินใจที่จะไม่เสียเวลาอีกต่อไป อชิเดินนำเบนนี่ไปที่รูที่พวกเขาเคยผ่านเข้าไปเมื่อครั้งก่อน

แต่แล้วเด็กชายทั้งสองก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่ารูนั้นถูกปิดไปเสียแล้ว และพวกเขาไม่สามารถลอดตัวผ่านช่องนั้นเข้าไปได้อีกต่อไป

“เราจะทำยังไงกันดีล่ะทีนี้?” เบนนี่เอ่ยถามขึ้นด้วยความตระหนก

อชิขมวดคิ้ว “พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกดกริ่งที่หน้าประตู ถึงแม้ว่าคุณคติยาอาจจะไม่ให้พวกเราเข้าไป แต่ก็ไม่เป็นไรถ้าหากเธอจะบอกเราสักหน่อยว่าไอวี่เป็นยังไงบ้าง”

คุณไอรดาไม่ค่อยได้พูดอะไรมากนักในช่วงสองสามวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอคิดถึงพวกเขา คุณเลอศิลป์เองก็ดูจะรู้สึกผิดเล็กน้อยกับเด็กๆ เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

คติยาชี้ไปที่ชั้นบนเป็นคำตอบ

เด็กชายทั้งสองขอบคุณเธอด้วยความสุภาพและรีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที

แววตาอบอุ่นของคติยามองดูเด็กๆ ที่วิ่งห่างออกไป

ฉันคิดมาตลอดว่าเด็กๆ ทั้งสามคนควรจะอยู่ด้วยกันแบบนี้

ขณะเดียวกันนั้นเอง ไอรดาก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนของเธอ และเล่นตัวต่อเพียงลำพัง มือเล็กๆ ของเธอกำลังวุ่นอยู่กับการต่อตัวต่อทีละชิ้น

เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็คิดเอาว่าน่าจะเป็นคติยา

ส่วนเลอศิลป์นั้นจะมาหาเธอตอนที่เขากลับมาถึงบ้านในตอนกลางคืนเท่านั้น

คติยาเป็นคนเดียวในบ้านที่พูดกับเธอตลอดทั้งวัน

ด้วยความคิดนั้นเธอก็อนุญาตให้เปิดประตูโดยไม่แม้แต่จะมอง

ประตูห้องนอนของเธอถูกผลักเปิดออกทันที