หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1051

“อชิ! เบนนี่!” ในที่สุดไอรดาก็ยิ้มออกมา

อชิและเบนนี่ต่างก็ตื่นเต้นที่ได้มาเจอกับไอรดาอีกครั้ง

เด็กๆ นั่งด้วยกันและมองดูกันราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบหน้า

สักพักต่อมา อชิก็ขมวดคิ้วและถามว่า “คุณเลอศิลป์ดูแลเธอไม่ดีหรือเปล่า? ดูเหมือนจะผอมลงไปเยอะเลยนะ”

แก้มของไอรดาไม่ยุ้ยเหมือนที่เคยเป็นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็หยิกแก้มตัวเองและยิ้มออกมาอย่างน่ารัก เธอเอียงคอครุ่นคิดก่อนที่จะตอบออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันว่าคงเพราะอารมณ์ไม่ค่อยดีมากกว่า”

เด็กชายมองเธอด้วยความกังวล “คุณเลอศิลป์รังแกเธอหรือเปล่า?”

อารมณ์ของไอรดาดีขึ้นมาบ้างเมื่อเด็กชายทั้งสองมาหา และเธอก็ไม่สามารถหุบยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขนี้ได้เลย

เธอแลบลิ้นออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “เพราะว่าฉันไม่ได้เจอเธอสองคนกับคุณรษิกาน่ะ”

พ่อทำให้ฉันโมโหมาก เขาก็เลยไม่กล้าทำให้ฉันหงุดหงิดมากไปกว่านี้อีก!

อชิกับเบนนี่ผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ

เบนนี่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง “ครูพิมพ์รภาบอกเราว่าคุณเลอศิลป์อยากให้เธอย้ายไปเรียนที่อื่น จริงหรือเปล่า?”

ไอรดาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเธอก็ส่ายหัว “ใช่ ฉันเพิ่งย้ายไปเรียนที่อื่น แต่ว่าฉันอยู่ที่นั่นแค่วันเดียวเท่านั้น”

เด็กชายทั้งสองสับสน

ไอรดาพองแก้มและเสริมไปว่า “ฉันไม่ชอบโรงเรียนนั้น ฉันอยากอยู่กับเธอสองคน”

อชิกับเบนนี่ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นเธอผิดหวัง พวกเขาจึงรีบปลอบใจเธอ “เราก็อยากอยู่กับเธอเหมือนกันนะ!”

เบนนี่ยกมือขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อปลอบใจเด็กหญิง แต่แขนเสื้อก็ม้วนขึ้นไป ทำให้เห็นรอยแผลที่แขนของเขา

ไอรดาเห็นรอยแผลเป็นนั้นทันที เธอขมวดคิ้วด้วยความกังวลและถามว่า “นี่อะไร? เกิดอะไรขึ้น?”

ฉันไม่ได้เจอคุณรษิกามาตั้งนานแล้ว

เด็กชายทั้งสองตอบรับทันที “ได้สิ แต่เธอต้องเชื่อฟังนะ!”

ไอรดาพยักหน้าอย่างว่าง่าย

หลังจากที่เด็กทั้งสามเล่นกันอยู่ในห้องสักพักหนึ่ง ไอรดาก็เหลือบมองนาฬิกาและพูดว่า “ไปกันเถอะ พ่อกำลังจะกลับมาในไม่ช้านี้แล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น อชิกับเบนนี่ก็รีบยืนขึ้นทันที

พวกเขาคงพาไอรดาไปด้วยยากมากแน่ๆ หากเลอศิลป์กลับมาที่บ้านแล้ว

เด็กๆ แอบออกมาจากห้องไอรดาอย่างเงียบๆ

เบนนี่เป็นคนแรกที่ลงไปถึงชั้นล่างเพื่อเบนความสนใจของคติยา

“คุณคติยาครับ ผมอยากดื่มน้ำครับ” เขาเหลือบมองคติยาและกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

คติยาใจละลาย เธอรีบหันกลับไปรินน้ำมาหนึ่งแก้วโดยไม่ลังเลใจ