หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1058

แม้ว่ารษิกาและเลอศิลป์จะรู้ว่าอชิพูดอะไร พวกเขาก็ยังคงหวั่นไหวเมื่อได้ยินเด็กชายพูดอย่างมีความคิดเช่นนั้น

หลังจากก้มลงมามองอชิ รษิกาก็เบนสายตาไปมองเลอศิลป์อย่างเงียบๆ ถ้าเป็นไปได้ ฉันเองก็อยากจะให้ไอวี่อยู่ที่นี่นานกว่านี้หน่อย อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะสงบลง

น่าเสียดายที่เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะขออะไรเช่นนั้นได้

หลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง เลอศิลป์ก็หันไปมองรษิกา

รษิกากำหมัดแน่น จากนั้นก็เบือนหน้าไปมองทางอื่นและแกล้งทำเป็นสงบใจ

“คุณรษิกา คุณคิดว่ายังไง?” เลอศิลป์ถามเสียงทุ้มต่ำ

รษิกาตอบอย่างไม่เต็มใจนัก “ฉันไม่มีสิทธิ์จะพูดเรื่องนี้เพราะไอวี่เป็นลูกสาวของคุณค่ะ คุณเลอศิลป์ แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะเคารพความต้องการของเธอ”

ในเมื่อรษิกาไม่ร้องขอให้เขาอนุญาตให้ไอรดาอยู่ต่อ เลอศิลป์จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจและหันไปหาไอรดา “งั้นลูกก็ควรกลับบ้านไปกับพ่อ”

ไอรดาเพิ่งจะหยุดร้องไห้ แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดพ่อ เธอก็เริ่มทำหน้าเหยเกอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยกำลังจะร้องไห้ออกมาอีก เบนนี่กับอชิก็อารมณ์เสียใส่เลอศิลป์ พ่อก็รู้ว่าไอวี่อารมณ์ไม่ดี แต่ก็ยังบังคับเธออีก

“ไอวี่ไม่อยากกลับไป” เบนนี่ค้าน เขาเผชิญหน้ากับพ่ออย่างมุ่งมั่น

เลอศิลป์ค่อนข้างจะแปลกใจเมื่อจู่ๆ เด็กชายก็พูดขึ้นมา

จากนั้น อชิก็ก้าวเข้ามาปกป้องไอรดาเอาไว้

แม้ว่าอชิจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เจตนาของเด็กชายคนนี้ก็ชัดเจน

ถ้าเป็นตอนที่เขายังจีบฉันอยู่ เขาก็คงจะฟังฉันบ้าง แต่ตอนนี้เขาคบอยู่กับอัญชสา… เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจ

ขณะที่รษิกาพูด เธอก็จับมือไอรดาเอาไว้และพบว่ามือของเด็กหญิงชุ่มไปด้วยเหงื่อ

รษิกาใจสลาย เธอพูดว่า “ฉันรู้ว่าพวกคุณคิดอะไรอยู่ แต่บางอย่างก็ต้องใช้เวลาค่ะ โดยเฉพาะเมื่อดูจากอาการของไอวี่”

จากนั้น เลอศิลป์ก็พูดออกมาตรงๆ คำของเขาแทงใจดำรษิกาเป็นอย่างมาก “แล้วคุณเป็นใครถึงได้เป็นห่วงเป็นใยไอวี่อย่างนั้น?”

ความต้องการจะพูดของรษิกาหายวับไปทันทีเมื่อเธอได้ยินที่เลอศิลป์พูด เธอเปิดปากแต่ไม่พูดอะไรเลย เธอทำได้เพียงจับมือไอรดาไว้แน่นเพื่อปลอบใจเด็กหญิง

จากนั้น เลอศิลป์ก็หันไปมองไอรดาอีกครั้ง “กลับไปกับพ่อเถอะ คุณจิรายุกำลังจะมาเย็นนี้”

เพราะไอรดาอารมณ์ไม่มั่นคงในช่วงนี้ เลอศิลป์จึงตัดสินใจเรียกให้จิรายุมาช่วยเหลือด้วยความที่เขาเชี่ยวชาญ

แต่ไอรดากลับส่ายหน้าอย่างแรงและร้องไห้เสียงดังจนกระทั่งเธอหายใจไม่ออก